Το πρώτο Σαββατοκύριακο του φεστιβάλ των Καννών είναι πάντα μια επώδυνη διαδικασία για κάθε επαγγελματία που θέλει να διανύσει ακόμη και μερικά μέτρα για να δει μια ταινία ή να είναι ακριβής στο ραντεβού του. Ειδικά δε φέτος, που οι αγοραστές και πωλητές ταινιών έχουν ανακάμψει από την κρίση και ήρθαν ορεξάτοι, διπλασιάζοντας τον αριθμό προσκεκλημένων στην αγορά των Καννών, συν τους δημοσιογράφους που φέτος έχουν μεγάλο και πλούσιο μενού ταινιών και συνεντεύξεων για να καλύψουν.

Η Γαλλία, η χώρα που έχει αναγάγει την κουλτούρα σε επιστήμη υποκύπτει με τον πιο φανατικό και θορυβώδη τρόπο στο θέαμα και οι αντιδράσεις που καταγράφονται τη στιγμή που ένας μεγάλος Αμερικανός σταρ σκάει μύτη στο κόκκινο χαλί του Palais de Festival συγκρίνονται μόνο με την υστερία των ορκισμένων groupies σε χολιγουντιανή πρεμιέρα. Κάθε μέρα, έξω από την κεντρική αίθουσα προβολών, από τις 7 το πρωί, υπολογίσιμος αριθμός ανθρώπων κάθε ηλικίας (ακόμη και συνταξιούχους σε καροτσάκι έχω δει) περιμένουν υπομονετικά κρατώντας ένα αυτοσχέδιο πανό, ζητώντας με χαμόγελο και κρυφή ελπίδα μια περισσευούμενη πρόσκληση, για να δουν οποιοδήποτε έργο προβάλλεται εκείνη τη στιγμή. Αν ωστόσο αυτή η πολιτιστική επαιτεία συγχωρείται στο όνομα της Τέχνης, οι τουρίστες και οι κάτοικοι των γύρω χωριών (και είναι χιλιάδες, πιστέψτε με) που συρρέουν Σάββατο και Κυριακή συνιστούν ένα παράξενο κι επικίνδυνο τσίρκο με αστυνομία, έφιππους και φρουρούς, σαγιονάρες και μυρωδιά αντηλιακών, σμόκιν και τουαλέτες, καμένες κυρίες από την ηλιοθεραπεία και τρελαμένα πιτσιρίκια- επικίνδυνο, διότι όπου μαζεύονται ανέμελοι διερχόμενοι, καραδοκούν και οι περίφημες σπείρες πορτοφολάδων της Κυανής Ακτής. Κι ενώ οι Κάννες φημίζονται ως ο προθάλαμος των art movies και του σοβαρού γαλλικού σινεμά, δίνοντας τα διαπιστευτήρια για την παρισινή και την παγκόσμια διανομή, η παρέλαση της Τζολί, της Χάγιεκ, του Κλούνι και του Μπραντ Πιτ, δημιουργεί το αδιαχώρητο και ανατρέπει την δυσκοίλια εικόνα που έχουν κάποιοι για τα δύσκολα φιλμ και τους διανοούμενους σκηνοθέτες τους. με κάποιον μαγικό τρόπο, το φεστιβάλ ποντάρει στα κινηματογραφικά γεγονότα, όπως ο Πόλεμος των Άστρων, το Μάτριξ ή ο Ιντιάνα Τζόουνς και τα υποδέχεται με κάθε επισημότητα, άνευ ενοχών και περιστροφών, και φυσικά πείθει πως είναι τελικά δυνατόν να συνδυαστούν όλα σε 15 μέρες και το σινεμά είναι Ένα.

Έτσι έγινε και με το τέταρτο μέρος των Πειρατών της Καραϊβικής, της κακομοίρας δηλαδή στην επίσημη πρεμιέρα. Μπορεί να σκηνοθέτησε ο Ρομπ Μάρσαλ του Σικάγο αντί για τον Γκορ Βερμπίνσκι, να έφυγαν ο Ορλάντο Μπλουμ και η Κίρα Νάιτλι, να προστέθηκε η Πενέλοπε Κρουθ και η Ίαν Μακσέιν στο ρόλο του ψυχρά βλοσυρού Μαυρογένη, αλλά το κωμικά επικό πειρατικό έπος βρίσκεται σε κάθετη πτώση, καθώς η πλοκή μοιάζει κουρασμένη και επαναλαμβανόμενη και οι ξιφομαχίες, αν και κομψά χορογραφημένες από τον ειδικό επί του θέματος Μάρσαλ, δε μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον για 2 ώρες κι 20 λεπτά. Στη συνέντευξη τύπου, ο Τζόνι Ντεπ επανέλαβε πως ο Τζακ Σπάροου είναι ένας ροκ σταρ του 18ου αιώνα και πως εμπνεύστηκε από το πώς τα παιδιά του μιλάνε με τις κούκλες τους. Η δε Πενέλοπε υποστήριξε πως δεν άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο διαλέγει τους ρόλους της μετά το Όσκαρ, το οποίο, όταν το κοιτάζει, της θυμίζει τους ανθρώπους που τη βοήθησαν να το κατακτήσει. Ο Κιθ Ρίτσαρντς των Rolling Stones σε μια συντομότατη εμφάνιση συναντά το γιόκα του, τον Τζακ Σπάροου και συζητούν για την πολυπόθητη Πηγή της Νεότητας. Ο Τζακ τον ρωτάει αν έχει πάει εκεί για να αποκτήσει το διάφανο ελιξίριο της ζωής και ο Κιθ δείχνει με το παραμορφωμένο από τον αρθρίτιδα δείκτη του το πασίγνωστο, ζαρωμένο του πρόσωπο, ρωτώντας μεθυσμένα: «Σου μοιάζει για φάτσα που έχει βρει το σιντριβάνι της νεότητας;». «Ναι, αλλά με τον σωστό φωτισμό…», του απαντά ο Σπάροου. Αν αυτός είναι μακράν ο πιο αστείος διάλογος της ταινίας, συν ένα πολύ μικρό cameo της Τζούντι Ντεντς, επίσης στο ξεκίνημα, τότε καταλαβαίνετε πως υπάρχει έλλειμμα και στο χιούμορ, έναν τομέα στον οποίο πόνταρε το πρώτο μέρος και ξάφνιασε ευχάριστα όσους περίμεναν άλλη μια τετράγωνη και βαρετή πειρατική ταινία. Ο Τζόνι Ντεπ δεν έχει ξεχάσει πώς να υπονομεύει τη δράση αλλά σίγουρα δεν δένει με την Κρουθ και το τρισδιάστατο εφέ δεν προσθέτει παρά ελάχιστα στο γενικότερο θέαμα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News