Μια παρέα ανθρώπων ζεί ξανά το κλίμα της παλιάς γειτονιάς. Χωρίς ρεύμα λόγω απεργίας, οι «γείτονες» χάνουν όλες τις ανέσεις που χαρακτηρίζουν μία σύγχρονη κοινωνία. Με άλλα λόγια, ψυγείο, τηλεόραση, ίντερνετ, φαϊ, γιόκ. Ετσι χωρίς να το θέλουν επιστρέφουν σε μια εποχή αλλιώτικη, διαφορετική μα γεμάτη μυρωδιές. Ζουν όλοι τους μία ατμόσφαιρα ολότελα ρομαντική. Μια ατμόσφαιρα που είτε το θέλουν είτε όχι τους φέρνει πιο κοντά, σε κάποιες περιπτώσεις πολύ πιο κοντά. Με τα προσωπεία να πέφτουν.

Ένα δαχτυλίδι εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ναι πως, εμένα μου λες, μουρντάρικο το χέρι του λεγάμενου, ένα ζευγάρι παπουτσιών φέρνει τα πάνω κάτω στην βαρετή και άκρως προβλέψιμη καθημερινότητα ενός ζευγαριού όπου όλοι και όλα έχουν συγκεκριμένους ρόλους, μία γυναίκα διχοτομείται μεταξύ του ενός εαυτού της και του άλλου, αυτού που πραγματικά θα ήθελε να της είχε προκύψει, ένας αστροφυσικός, ο Θεός να τον κάνει, ζεί την απόλυτη παράνοια μέσα στο ίδιο του το σπίτι, σε μια ιστορία γεμάτη ευτράπελα, με τα γέλια από τους μοναδικούς διαλόγους  που ακολουθούν, να πέφτουν μέχρι δακρύων. Αυτά και άλλα πολλά τραγικά και μη, συμβαίνουν στη μία και μοναδική αυλή της γειτονιάς, αυτή με τον ξυλόφουρνο, συνεπώς υπάρχει φαϊ άρα και κρασί. Οι γλώσσες χαλαρώνουν σε βαθμό που λύνονται και τα όσα προκύπτουν… υπό το φως των φεγγαριών.

Μια σειρά από σύγχρονα παραμύθια, τα μοιράζονται μαζί μας ένα προς ένα, οι ετερόκλητοι  καλεσμένοι της εν λόγω αυλής. Και όπως πολύ σωστά μας τονίζει η καταπληκτική πένα της Αθηνάς Κακούρη, της βγάζω το καπέλο για το υπέροχο «Πριμαρόλια», όταν το ρεύμα επιστρέψει, τίποτα μα τίποτα δεν θα είναι όπως πριν..

Η αποξένωση των παρευρισκομένων θα έχει παρέλθει οριστικά και στη θέση της θα κυριαρχεί η έννοια της γειτονιάς με τις αυλές πλέον ορθάνοιχτες. Όλοι θα γνωρίζονται με όλους. Και από την καλή και από την… ανάποδη. Πρόσωπα γεμάτα φως. Καθάρια.

Έντεκα ιστορίες με εξαιρετική αφήγηση. Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, μία συλλογή διηγημάτων στην οποία τηρήθηκαν οι ορθογραφικές επιλογές της συγγραφέως, ναι! πολυτονικό – άκρως  νοσταλγικό, που δημοσιεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια στα διάφορα έντυπα που αρθρογραφούσε η «Κυρία» Αθηνά Κακούρη και η οποία όπως ορθότατα σημειώνει, η μεγάλη της ηλικία την βοηθά να μας ξεναγεί στο παρελθόν του τόπου μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News