Είπαμε πως ο Τέρενς Μάλικ δεν θα έδινε συνεντεύξεις στις Κάννες, και τελικά τήρησε το λόγο του, σαν υπόσχεση που δεν έδωσε ποτέ, ένα ραντεβού που δεν τον αφορά, αφήνοντας την ταινία του να μιλήσει. Οι παραγωγοί της ταινίας υποστήριξαν πως ο σκηνοθέτης του Δέντρου της Ζωής είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος που γελάει συχνά, τρελαίνεται για μεγάλες συζητήσεις και βρίσκεται στις Κάννες, απλώς δεν θέλει να φωτογραφηθεί καθόλου, και δε γνωρίζει κανείς αν βρέθηκε στην πρεμιέρα στην αίθουσα Lumiere. Απών από τις συνεντεύξεις ήταν και ο άλλος πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Σον Πεν, ο οποίος ωστόσο περπάτησε το κόκκινο χαλί βαρύς κι αμίλητος, αφήνοντας τον Μπραντ Πιτ να σκορπίσει χαμόγελα, έστω κι αν αυτή τη φορά δεν βρισκόταν στο πλευρό του ο κολλητός του Τζορτζ Κλούνι, φημισμένος για την ικανότητα του να πετάει πλακατζίδικες ατάκες.

Σήμερα είδαμε το εκτός συναγωνισμού The Beaver, που σημαίνει κάστορας, σε σκηνοθεσία Τζόντι Φόστερ. Η ταινία μιλάει για την ψυχική κατάπτωση ενός άνδρα που αδυνατεί να βρει παρηγοριά στην οικογένεια και τη δουλειά του (είναι ιδιοκτήτης εργοστασίου παιχνιδιών) και σώζεται εκ θαύματος αποκτώντας με έναν λούτρινο κάστορα, τον οποίο κουβαλάει συνέχεια μαζί του φορώντας τον στο χέρι του σαν κουκλάκι, και αλλάζει τη φωνή του σα να είναι μικρό ζώο. Ο μικρός του γιος ενθουσιάζεται, ο μεγάλος γιος ντρέπεται, η γυναίκα του ανησυχεί και οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν φρικάρουν. Αλλά αυτή είναι η μοναδική του ελπίδα για να βρει φως στη σκοτεινή, αυτοκτονική του ύπαρξη. Και παρά τη μαυρίλα της ταινίας, αλλά και μια σειρά από δυσάρεστα γεγονότα στην πλοκή, η Φόστερ υφαίνει διακριτικά πάνω στο μοτίβο της γλυκόπικρης κομεντί σχολιάζοντας τη δυσκολία της αλληλεγγύης και της στήριξης- το αγαπημένο θέμα της είναι η έννοια της οικογένειας, ειδικά ανάμεσα σε φίλους. Ένα από τους καλύτερους φίλους της είναι ο Μελ Γκίμπσον, τον οποίο γνώρισε και εκτίμησε στο Μάβερικ, πριν από 18 χρόνια. Τον στήριξε στην ντροπιαστική, προσωπική περιπέτεια του, «προσλαμβάνοντας» τον σε έναν ρόλο που του δίνει τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει την ένταση και την ηθική αμφιβολία, που είναι τα δυο του ατού ως ηθοποιός. Ο Γκίμπσον βρίσκεται στις Κάννες αλλά κρύβεται από τους δημοσιογράφους, επιλέγοντας να δώσει μια μόνο συνέντευξη στο διαδίκτυο πριν βγει η ταινία στις αίθουσες στις ΗΠΑ. Φαντάζεστε να έπρεπε να μιλήσει για την κατάθλιψη του ήρωα που υποδύεται και να τον ρωτούσαν για την Οκσάνα; Με δεδομένες τις εκρηκτικές του αντιδράσεις, καλά κάνει και οικουρεί. Ούτως ή άλλως αποφεύγοντας, συστηματικά εδώ και χρόνια, τις προσωπικές ερωτήσεις, το μόνο που δήλωσε η Φόστερ για τον Γκίμπσον είναι πως ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν να γυρίσει τη συγκεκριμένη ταινία και πως είναι υπερήφανος για το αποτέλεσμα.

Στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, η ταινία Πάτερ του Γάλλου Αλέν Καβαλιέ είναι μια ντελικάτη και καλογραμμένη κινηματογραφική υποθετική ανάκριση ανάμεσα στον σκηνοθέτη και τον ηθοποιό του (ο Βενσάν Λεντόν, πάντα αξιαγάπητος και φυσικός), ή καλύτερα μεταξύ του Πρόεδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού του. αυτοί είναι οι ρόλου που αναλαμβάνουν ο Καβαλιέ και ο Λεντόν και ο θεατής δεν είναι ποτέ απόλυτα σίγουρος που σταματά ο άνθρωπος και ξεκινά ο χαρακτήρας. Όπως παραδέχτηκε και ο εκλέκτορας Τιερί Φρεμό, το Πάτερ είναι από τις πλέον παράδοξες συμμετοχές στην ιστορία του φεστιβάλ. Σίγουρα πρωτότυπη, βερμπαλιστική και αδύνατο να αποδοθεί εκτός Γαλλίας, λόγω ιδιοσυγκρασίας και εσωστρέφειας στις αναφορές της. Η αίθουσα πάντως το διασκέδασε και οι θεατές επιφύλαξαν πολύ ζεστή υποδοχή στον 70χρονο σκηνοθέτη
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News