Ομορφη, καλλιεργημένη, αλλά και ακυρωμένη την περίοδο της ακμής της, η Μαμέιν Πάτζετ ήταν ένα σαγηνευτικό φάντασμα που μπορούσε να σε στοιχειώσει – και η Αριάν Μπανκς το ξέρει καλά αυτό, αφού η ίδια μεγάλωσε μετά τον θάνατο της θείας της. «Η Μαμέιν [ήταν] η σκιώδης τρίτη στη σχέση μας» γράφει η Μπανκς για τη ζωή με τη μητέρα της, Σίλια.

Ορφανά από την ηλικία των 12 ετών, μετά από μια ασυνήθιστη παιδική ηλικία σε απομόνωση, τα ταυτόσημα δίδυμα Πάτζετ μεγάλωσαν στηρίζοντας η μία την άλλη σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής τους, την οποία αφηγείται η Μπανκς στο βιβλίο της «The Quality of Love: Twin Sisters at the Heart of the Century», αποτίνοντας φόρο τιμής στις δύο γυναίκες.

Η Αριάν Μπανκς είναι τυχερή, γράφει στην Telegraph η Σάρα Γουότλινγκ παρουσιάζοντας το βιβλίο, γιατί έχει στην κατοχή της μια σειρά από στοργικές επιστολές που άφησε ο πατέρας των δίδυμων κοριτσιών, καταγράφοντας την παιδική τους ηλικία. «Γίνατε ΤΑΤΑΡΟΙ μόλις τώρα» έγραψε το 1925, «[…] σέρνεστε μέσα στον κισσό και μας κάνετε να θυμώνουμε πάρα πολύ, την νταντά και μένα».

Η μητέρα τους είχε πεθάνει μία εβδομάδα μετά τη γέννησή τους, ωστόσο φαίνεται ότι τα κορίτσια είχαν όλα όσα χρειάζονταν για να είναι ευτυχισμένα: είχαν πρόσβαση στη βιβλιοθήκη του πατέρα τους, πολλά κατοικίδια, αλλά κυρίως είχαν η μία την άλλη. Η ζωή τους στο αγροτικό ειδυλλιακό τοπίο τελείωσε, όμως, όταν επιδεινώθηκε η υγεία του πατέρα τους, και οι δίδυμες οδηγήθηκαν στο μισητό οικοτροφείο, όπου μερικούς μήνες αργότερα έμελλε να πληροφορηθούν τον θάνατό του .

Την επιμέλειά τους ανέλαβε ένας πλούσιος θείος και τελικά, άθελά τους, παρουσιάστηκαν στην «κοινωνία». Η απόδραση ήρθε μέσω της σχέσης της Μαμέιν με τον Ντικ Γουίνταμ, μέλος των «Bright Young Thing» –όπως αποκαλούσαν τα ταμπλόιντ της εποχής μια ομάδα μποέμ αριστοκρατών και κοσμικών τη δεκαετία του 1920 στο Λονδίνο–, ο οποίος σύστησε τις ωραίες δίδυμες αδελφές σε μια σειρά από συγγραφείς, ζωγράφους και μουσικούς του Λονδίνου.

Από το σημείο αυτό και μετά, το περιεχόμενο του «The Quality of Love» διαμορφώνεται από τους άνδρες στη ζωή των αδελφών Πάτζετ. Τα ονόματα των θαυμαστών τους είναι εντυπωσιακά, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ανάμεσά τους ήταν οι Αλμπέρ Καμί, Τζορτζ Οργουελ, Εντμουντ Γουίλσον και ο λόρδος Τζέρεμι Χάτσινσον. Μεγάλο μέρος της ζωής της Μαμέιν, εξάλλου, θα καθοριζόταν από τη μακρά σχέση της με τον Αρθουρ Κέσλερ, τον οποίο  παντρεύτηκε τελικά (και χώρισε), γράφει στην Telegraph η Σάρα Γουότλινγκ.

Στα 21 τους οι δύο αδελφές απέκτησαν την κληρονομιά τους και αγόρασαν μαζί ένα σπίτι στο Λονδίνο. Σύντομα ακολούθησε ο πόλεμος, αλλά κατάφεραν να γίνουν νοσοκόμες στο ίδιο νοσοκομείο στο Εσεξ. Αργότερα η Μαμέιν θα εργαζόταν στο υπουργείο Οικονομικού Πολέμου βοηθώντας στην παραγωγή «μαύρης προπαγάνδας» που ριχνόταν στη Γερμανία, ενώ η Σίλια βρήκε δουλειά στο εμβληματικό περιοδικό Horizon.

Το 1944 η Μαμέιν γνώρισε τον Αρθουρ Κέσλερ σε ένα πάρτι που διοργάνωσε ο διευθυντής του Horizon, Σίριλ Κόνολι. Ο ουγγρικής καταγωγής συγγραφέας ήταν ήδη γνωστός για την κριτική του στη διακυβέρνηση του Στάλιν στη Ρωσία. Επιπλέον, είχε επιζήσει μετά τη φυλάκισή του στην Ισπανία του Φράνκο και είχε δημοσιεύσει το «Αφιξη και Αναχώρηση» (1943), ένα μυθιστόρημα για τη μοίρα των Εβραίων υπό τους Ναζί.

Οπως συνέβαινε και με άλλους μεγάλους της εποχής του, όμως, η βαθιά ανησυχία του για τα βάσανα των άλλων δεν επεκτεινόταν στις γυναίκες. Αυτές τις κακομεταχειριζόταν. Η Μπανκς, ωστόσο, κάνει ελάχιστη αναφορά στη φήμη του Κέσλερ για σεξουαλική σκληρότητα ή στις κατηγορίες εναντίον του για κακοποίηση. («Χωρίς το στοιχείο του αρχικού βιασμού δεν υπάρχει ευχαρίστηση» πληροφόρησε τη Μαμέιν μετά την πρώτη τους νύχτα μαζί.)

Ωστόσο, η συγγραφέας παραδέχεται ότι τα χρόνια που πέρασε το ζευγάρι στην Ουαλία μετά τον πόλεμο, η Μαμέιν ήταν σε μεγάλο βαθμό δυστυχισμένη γιατί έπρεπε να κάνει το νοικοκυριό και να δουλεύει ως «γραμματέας ή ακροατής» του θυελλώδους συντρόφου της. Η Μαμέιν μιλούσε στην αδερφή της για τους συμβιβασμούς της νέας της ζωής αναφέροντας τους λόγους για τους οποίους τους έκανε: «Νομίζω ότι ο Κ είναι ένα πολύ αξιόλογο άτομο», της είπε.

Μέσω του Κέσλερ είχε γνωρίσει τον Καμί, με τον οποίο θα είχε μια σύντομη αλλά σημαντική σχέση, η οποία θα μετατρεπόταν σε μια μακρά και στοργική φιλία, γράφει στην Telegraph η Σάρα Γουότλινγκ. Να σημειωθεί, δε, ότι η Σίλια Πάτζετ Γκούντμαν είχε εκδόσει τις επιστολές της αδελφής της Μαμέτ σε ένα βιβλίο με τίτλο «Living with Koestler: Mamaine Koestler’s Letters 1945-51».

Και οι δύο αδερφές υπέφεραν από άσθμα, αλλά το 1954 η υγεία της Μαμέιν χειροτέρεψε πολύ. Εισήχθη στο University College Hospital, όπου είχε πεθάνει ο Οργουελ, όπως σημείωσε η ίδια δυσοίωνα. Η Μαμέιν συνέχισε να στέλνει διασκεδαστικές επιστολές στους φίλους της, αλλά μετά από λίγες εβδομάδες ήταν και αυτή νεκρή. Η Σίλια ήταν συντετριμμένη: «Είναι σαν να πέθανα εγώ η ίδια, και όμως ήμουν ακόμα ζωντανή για να υποφέρω» έγραψε.

Αργότερα η Σίλια είπε στον Καμί: «Ξέρω ότι η Μαμέιν ένιωθε, όπως και εγώ, ότι η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δίνει νόημα στη ζωή και την κάνει να αξίζει τον κόπο να την έχεις ζήσει». Αυτό ακριβώς, άλλωστε, είναι το θέμα γύρω από το οποίο αναπτύσσεται το βιβλίο με τον εύστοχο τίτλο «Η Ποιότητα της Αγάπης».

Ο αναγνώστης θα διάβαζε με ενδιαφέρον περισσότερες λεπτομέρειες για την καριέρα της Σίλια στο περιοδικό και για τις ιστορικές στιγμές στη ζωή της Μαμέιν, ωστόσο στο βιβλίο κυριαρχούν η γοητεία και το ταλέντο των αδελφών για φιλία, καθώς από τις σελίδες του περνούν διάφοροι αστέρες του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού πνεύματος. Κυρίως, όμως, το «The Quality of Love» εμπλουτίζεται από την αλληλογραφία μεταξύ των διδύμων. Γιατί, τελικά, η μεγάλη ιστορία αγάπης ήταν μόνο η δική τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News