Καιρό είχαμε να τα πούμε. Αλλά η ευκαιρία να τα ξαναπούμε δεν είναι και η καλύτερη. Μέσα στην εβδομάδα των Παθών είδα την τελευταία ταινία του Μελ Γκίμπσον. Μάλλον δεν πρόκειται για το αναμενόμενο come back του πολυτάραχου Gibson, αφού σε αυτή την ταινία τα έχει κάνει ελαφρώς σαλάτα. Η ατυχία του συνεχίζεται ακάθεκτη και τίποτα δεν του πάει όπως θα ήθελε.

Ενώ η υπόθεση έχει δομηθεί πολύ καλά, εκεί που αρχίζει το αλαλούμ είναι στο στήσιμο και τη δράση του χαρακτήρα Ντράϊβερ όπου συμβαίνουν πράγματα αδικαιολόγητα, δημιουργούνται κενά και η ανάπτυξή του δεν οδηγεί πουθενά. Εδώ ο πολύπαθος Αυστραλός πρωταγωνιστής υποδύεται ένα φυγά κακοποιό που συλλαμβάνεται απ την μεξικανική αστυνομία καθώς προσπαθεί να περάσει τα σύνορα προς το Μεξικό. Οδηγείται σε μια φρικαλέα φυλακή ονόματι El Pueblito. Εκεί γνωρίζεται με ένα μικρό φυλακισμένο αγόρι, που του μαθαίνει τους κανόνες επιβίωσης στον απίστευτο αυτό τόπο. Το αγόρι όμως παίζει ένα σπουδαίο ρόλο σε αυτή τη φυλακή…

Η ταινία στηρίζεται αποκλειστικά στον χαρακτήρα που υποδύεται ο Μελ Γκίμπσον και ίσως αυτό να είναι το μεγάλο ατόπημα. Ο Γκίμπσον προσπαθεί αλλά πελαγοδρομεί ανάμεσα στη δράση και το δράμα με αποτέλεσμα να μην πείθει σε κανένα απ' τα δυο. Αντίθετα εκτίθεται! Ο μόνος τελικά που θα είναι ευχαριστημένος απ το αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι ο set designer που έχει κάνει φοβερή δουλειά στα σκηνικά και τα κοστούμια. Άλλωστε και το θέμα προσφέρεται για colourful εντυπώσεις. 

Φαίνεται στο τελικό μοντάζ σαν να προτίμησαν σκηνές αβανταδόρικες με δράση και βία παρά να έγινε μια προσπάθεια να χτιστεί η σχέση ενός εγκληματία κι ενός αθώου παιδιού σε ένα βρωμερό περιβάλλον. Κάτι που ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον. Πολύ πιστολίδι, πολύ αίμα, πολύ slow motion πολλή προσπάθεια, αλλά για χαμηλό αποτέλεσμα. Βέβαια όποιος είναι fan του Gibson θα τη δει και θα το διασκεδάσει. Αλλά ως εκεί.

Ο Μελ έχει γράψει ακόμα δυο σενάρια τα οποία και σκηνοθέτησε. Το ένα ήταν το Apocalypto και το άλλο ήταν το The Passion of the Christ. Στο τελευταίο του πόνημα με τις Μεξικάνικες διακοπές στο οποίο φαίνεται να υπογράφει το σενάριο, δεν σκηνοθετεί ο ίδιος. Έχει αφήσει τον βοηθό του απ’ το Apocalypto. Αυτό είναι καλό. Οι πιο πολλοί σκηνοθέτες σπάνια δίνουν ευκαιρία στους βοηθούς τους για κάτι μεγαλύτερο… Τέλος πάντων  δεν ξέρω κατά πόσο ο βοηθός σκηνοθετεί ή ακολουθεί τυφλά τις σκηνοθετικές εντολές του Γκίμπσον εγώ πάντως (και μερικοί άλλοι) βάλαμε τα γέλια σε μια δυο δραματικές σκηνές. Και αν  δείτε την ταινία θα με θυμηθείτε στην φοβερή ατάκα (Put it back!). Αυτή η αττάκα θα μείνει στην ιστορία των σινεφίλ. Κάτι ανάλογο με το «I’ll be back” του Άρνολντ στο πιο βλακώδες.

Με αυτό το φιλμ η ώρα περνάει αβίαστα, αν και πρέπει να σημειώσουμε πως ορισμένες φορές η απροκάλυπτη βία, την κάνει κάπως αποκρουστική όπως τη στιγμή που σε κάποια δήθεν βασανιστήρια ένας αμερικανός κόβει το δάχτυλο του ποδιού κάποιου φουκαρά ανακρινόμενου με ένα κλαδευτήρι. Η ανάκριση εκείνη τη στιγμή συνεχίζεται μέσω… Skype με τον δυστυχή ακρωτηριασμένο αντί να σφαδάζει απ' τους πόνους να… πιάνει συζήτηση. Όπως επίσης στην μάχη μέσα στη φυλακή ένα απερίγραπτο αιματοκύλισμα, με τα αλλεπάλληλα σλόου μόσιον και το αίμα να ξεπηδάει σε πίδακες από λαιμούς και στήθη, μας θύμισε λίγο την τελική μάχη στην Άγρια Συμμορία και το θανατηφόρο μοντάζ του Πέκινπα. Πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε…

*Το «Οι Καλοκαιρινές μου διακοπές» παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέιλερ εδώ.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News