Το πρώτο τραγούδι της εν λόγω δισκογραφικής δουλειάς ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων στην εγχώρια μουσική σκηνή. Μιλώ, φυσικά, για τα «Μεροκάματα», το εξαιρετικό αυτό τραγούδι που κατέκτησε ραδιόφωνα και κοινό και δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες. Προσδοκίες που, πιθανότατα, βάρυναν τις πλάτες των δημιουργών του. Και είναι κακό πράγμα οι προσδοκίες στη ζωή, γιατί πάντοτε πλάθουν μια πραγματικότητα που ενδέχεται και να μην βρει απόλυτη εφαρμογή. Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση αυτής της δημιουργικής τριάδας (ή τριανδρίας, αν προτιμάτε);

Σε ό,τι με αφορά, τα «Μεροκάματα» δεν είναι πια μόνα τους. Στο πλευρό τους έχουν πια έντεκα ακόμα τραγούδια-(συμ)παραστάτες που, ακόμα και αν δεν έχουν την ίδια πορεία (που ούτε αυτό μπορεί να προεξοφληθεί, όσο κι αν κυκλοφορούν σε μελαγχολικό και αφιλόξενο τοπίο: ραδιόφωνα των playlists/δίσκοι των δύο singles κ.λπ.), σίγουρα δίνουν ένα στίγμα. Ο «Χορός των ημερών» είναι ένας δίσκος συνολικά αξιόλογος. Με τραγούδια που ξεφεύγουν από την αναμενόμενη επικρατούσα στιχουργία, με τραγούδια που παρουσιάζουν μελωδικό ενδιαφέρον, με τραγούδια καλά τραγουδισμένα και σωστά αρθρωμένα, με τραγούδια, τέλος, που έχουν λόγο ύπαρξης. Ο Πάνος Παπαϊωάννου, ο κεντρικός ερμηνευτής τους, έχει ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερη και «φιλόξενη» χροιά, ικανότητες τεχνικές και ερμηνευτικές και ανταποκρίνεται στα κελεύσματα των δημιουργών του δίσκου, ήτοι του Χρυσόστομου Καραντωνίου (μουσική) και του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους (στίχοι).

Ο δίσκος ξεκινά με ένα τραγούδι «χατζιδακικό», τόσο σε επίπεδο μελοποίησης, όσο και σε επίπεδο ενορχήστρωσης («Ένιωσες ποτέ»). Ακολουθούν τα «Μεροκάματα» για να εξασφαλίσουν την ηχητική οικειότητα. Στη συνέχεια, εμφανίζεται το «Να μην ξεχνώ», ένα διαφορετικό τραγούδι σε στιχουργικό επίπεδο. Στους «Είκοσι αιώνες» κάνει την εμφάνιση η πρώτη καλεσμένη του δίσκου, η Δήμητρα Γαλάνη, με το τραγούδι να κερδίζει με τον λιγοστό και καλομετρημένο «ηλεκτρισμό» του, αλλά και έναν αμανέ του Παπαϊωάννου που έρχεται σα να τον περίμενες. Στην «Παγίδα», αλλά και στον υπόλοιπο δίσκο, κυριαρχούν θέματα και λέξεις (π.χ. πουλάκια, άνεμοι) που «βλέπουν πίσω», στην παράδοση ίσως, αλλά με φρέσκια ματιά και διάθεση ενσωμάτωσης ή και αναβίωσης. Στα δικά μου αυτιά ηχούν οι επιρροές από τον Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, ιδιαιτέρως στα «Κλειδιά στο χέρι» και στον «Χορό» (με τη δροσερή φωνή της Λαμπρινής Καρακώστα). Από κοντά και ο Παντελής Θαλασσινός «μ’ ένα σχισμένο χάρτη».

Σε γενικές γραμμές, ο «Χορός των ημερών» είναι δίσκος που μοιάζει να έχει αφομοιώσει με ξεχωριστό τρόπο το παρελθόν και να το έχει εντάξει σε μια σύγχρονη πραγματικότητα. Με τα φυσικά όργανα (έντονη η παρουσία του μαντολίνου) να κυριαρχούν και ελάχιστες αλλά εύστοχες ηλεκτρικές «παρεμβάσεις», δίνει το στίγμα του. Στο επίπεδο του στίχου, παράλληλα, αποφεύγει τα «κλισέ» και ακόμα και το ερωτικό στοιχείο το «δίνει» αλλιώς (βλ. «Το τραγούδι της ψυχής»). Στα παραπάνω, προστιθέμενη αξία και οι ερμηνείες του κεντρικού ερμηνευτή, αλλά και των καλεσμένων. Με λίγα λόγια, ο «Χορός των ημερών» γεννά κι άλλες προσδοκίες. Και όχι άδικα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News