Το μιούζικαλ Rocky Horror Show παρουσιάζεται στον θεατρικά ανακαινισμένο ιστορικό χώρο του REX, που ξαναλειτουργεί και έχει διαμορφωθεί κατάλληλα για να φιλοξενήσει τη συγκεκριμένη παράσταση, στα πρότυπα του αμερικάνικου καμπαρέ. Το έργο αποτελεί σάτιρα των b-movies επιστημονικής φαντασίας, με αναφορές στις πρώτες ταινίες τρόμου του γερμανικού εξπρεσιονισμού μέχρι τους κιτς εκπροσώπους του είδους των αρχών της δεκαετίας του ’70.

Το μιούζικαλ έκανε την πρώτη του πρεμιέρα στο Royal Court Theatre (Upstairs) το 1973, στη συνέχεια παίχτηκε σε άλλα θέατρα συμπληρώνοντας ένα σύνολο 2.960 παραστάσεων μέχρι το 1980, πριν να μεταφερθεί στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Κέρδισε τα βραβεία της Evening Standard (1973), του Theatre World (2001) και ήταν υποψήφιο για Tony (1975 & 2001) και Drama Desk (1975 & 2001). Παίζεται αδιάλειπτα σε όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα συνεχίζει τη σταδιοδρομία του στο West End του Λονδίνου και στο Broadway της Νέας Υόρκης, αποτελώντας το πλέον καλτ μιούζικαλ. Το 1975 γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο The Rocky Horror Picture Show, γνωρίζοντας ανεπανάληπτη επιτυχία και τις περισσότερες προβολές στην ιστορία του κινηματογράφου.

Το μιούζικαλ ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Δείτε τι μας είπε ο ίδιος.

Η πρώτη επαφή σας με το έργο, Rocky Horror Show, πότε έγινε;

Κωνσταντίνος Ρήγος: Δεκαπέντε χρόνια πριν, η φίλη μου Νάντια Αργυροπούλου, μου είχε φέρει με μεγάλη χαρά τη συλλεκτική κασετίνα για τα 25 χρόνια του Rocky Horror Show, που ό,τι είχε κυκλοφορήσει τότε. Δεν το γνώριζα το μιούζικαλ. Μου λέει λοιπόν να το μάθω, γιατί κάποια στιγμή θα μου χρειαστεί. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή. Είδα την ταινία και είπα, εντάξει αυτό είναι ό,τι πιο τρελό μπορεί κάποιος να δει. Δεν φαντάστηκα ότι θα το έκανα ποτέ, να σας πω την αλήθεια. Όλη η πρώτη περίοδος, η καλλιτεχνική μου, από το 1990 έως το 2004-5 είναι αυστηρά χοροθεατρικά έργα. Ιστορίες, μύθοι, φιλολογικά θέματα προσεγγισμένα με έναν διαφορετικό τρόπο μεν αλλά μιας πολύ συγκεκριμένης οπτικής δε. Οπότε, όλα αυτά τα θεάματα που μου άρεσαν από μικρή ηλικία, όπως κάποια μιούζικαλ (West Side Story, Πυρετός το Σαββατόβραδο) ήρθαν πολύ αργότερα, όταν φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Βαρδάς μου ανέθεσε να κάνω την Μπόσα Νόβα στο Εθνικό και ξαφνικά ανακάλυψα με έναν διαφορετικό τρόπο το θέατρο.

Έχετε κάνει αλλαγές σε σχέση με το πρωτότυπο έργο του Τζιμ Σάρμαν;

Κ.Ρ.: Το Rocky Horror Show είναι ό,τι πιο τρελό μπορεί να σου τύχει στην ζωή σου για να σκηνοθετήσεις. Είναι η πρώτη παράσταση στα 25 χρόνια που κάνω, που πραγματικά ό,τι και να σκεφτείς, ανατροπή ή όπως και να το πιάσεις, η ψυχή και η ρίζα του έργου είναι τόσο τρελή που σε κάθε περίπτωση είσαι λίγο «πίσω» από αυτό. Ό,τι και να κάνεις, το έχει ήδη κάνει το έργο από μόνο του. Αυτό από την μία είναι αναζωογονητικό και από την άλλη λες καλά τι κάνω εγώ εδώ; Πού βρίσκομαι; Είχα πάει στην Νέα Υόρκη και περνώντας έξω από ένα σινεμά είδα ότι είχε μεταμεσονύχτια παράσταση το Rocky Horror Show. Και είπα θα πάω να δω πώς το κάνουν διαδραστικά. Πώς είναι ο κόσμος. Μπήκα μέσα και τελικά είδα την ταινία και ταυτόχρονα μια ομάδα ηθοποιών που ήταν ντυμένοι ακριβώς όπως στην ταινία και την έπαιζαν από κάτω χωρίς να μιλάνε. Με το κοινό να φωνάζει και να κάνει όλα αυτά τα διαδραστικά που έχει η παράσταση. Ήταν αποκαλυπτικό. Πήγα για δέκα λεπτά και έκατσα και το είδα όλο. Και ανακάλυψα αλλιώς την ταινία να σου πω την αλήθεια.

Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε πάνω στο έργο;

Κ.Ρ.: Είναι συνεχείς. Για παράδειγμα χθες που κάναμε ολοκληρωμένο πέρασμα, τα πάντα στην ροή του και με τη σωστή ενέργεια και τα λοιπά, είπα εντάξει, το έργο είναι πολύ τρελό. Γιατί αλλιώς είναι όταν δουλεύεις κάτι αποσπασματικά, κάθε σκηνή ξεχωριστά,και αλλιώς όταν τελικά το βλέπεις στο σύνολό του. Αποκαλύπτεται ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα μπροστά σου. Όλοι οι ήρωες είναι εξωφρενικοί. Όλες οι καταστάσεις μέσα στο έργο είναι το ίδιο. Τραβεστί, εξωγήινοι, φανατισμένοι θαυμαστές, υπηρέτες καμπούρηδες, πρώην ναζιστές επιστήμονες. Είναι σαν να έχουμε όλους τους απόκληρους μιας κοινωνίας που έχουν μαζευτεί μέσα σε ένα σπίτι. Όλα τα πρόσωπα που έρχονται στο έργο είναι cult φιγούρες. Αυτό είναι τεράστια πρόκληση, καθώς επίσης και να μπορέσεις να κρατήσεις μια ουσία, να μην μοιάζει σαν μια καρικατούρα όλο αυτό αλλά να αποκτήσουν όλοι οι ήρωες μια υπόσταση η οποία να είναι αληθινή. Αυτό που έπρεπε να καταφέρουν οι ηθοποιοί ήταν να είναι υπερβολικοί χωρίς να είναι ψεύτικοι. Δεν είναι τυχαίο ότι 40 χρόνια παίζεται χωρίς διακοπές.

Έχετε κρατήσει την διαδραστικότητα του έργου;

Κ.Ρ.: Αυτό είναι ένα στοιχείο που ελπίζουμε να το καταφέρουμε. Για να κάνεις κάτι τέτοιο, πρέπει να ξέρεις το έργο. Επειδή είναι στα ελληνικά και όσοι το ξέρουν, οι θαυμαστές της παράστασης, το ξέρουν στα αγγλικά. Οπότε η δυσκολία που έχουμε είναι να το φέρουμε σιγά-σιγά, δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη, ώστε στο τέλος να καταφέρουμε να έχουμε κάποιες διαδραστικές παραστάσεις. Για παράδειγμα, στις 31 Οκτωβρίου που είναι το «Halloween», να γίνει μια παράσταση που να έρθουν ντυμένοι όλοι και να δίνουμε τις οδηγίες και σιγά-σιγά θέλουμε ο αφηγητής, που τον κάνει ο κύριος Γιώργος Μαζωνάκης, να δίνει σήμα στο κοινό πότε να αντιδράσει. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Όταν ακούγεται το όνομα Μπραντ πρέπει να λες συνέχεια την λέξη «μαλάκας». Όταν ακούγεται το όνομα Τζάνετ πρέπει να λες «τσούλα». Πετάνε διάφορα πράγματα στη σκηνή, αυτό είναι και επικίνδυνο (γέλια). Στο εξωτερικό έχει απαγορευτεί πια. Είχαν ατυχήματα. Θα ήθελα, να σας πω την αλήθεια, ελπίζω μία παράσταση να γίνει έτσι, ελπίζω η τελευταία. Αλλά είναι πολύ δύσκολο.

40ή επέτειος. Φόρος τιμής για εκείνη τη γενιά;

Κ.Ρ.: Νομίζω ότι αυτή η γενιά είναι η κατεστραμμένη (γέλια). Θα έπρεπε να είναι φόρος τιμής για εκείνη τη γενιά στην πραγματικότητα. Γιατί πέρασε από πολλές δυσκολίες. Συνέβησαν πολλά. Και στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Μπλόκαραν πολλά πράγματα. Και έπρεπε να είσαι είτε το ένα ή το άλλο. Να είσαι ροκάς ή να ακούς ντίσκο, Να πηγαίνεις σινεμά και να μην μπορείς να δεις κάποια έργα γιατί απαγορεύονταν. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό που είπες, αλλά έχεις πολύ δίκιο. Εγώ θεωρώ ότι είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα αυτό το έργο. Θα μπορούσε να είναι ένας φόρος τιμής για όλους αυτούς που δεν τρελάθηκαν όσο θα έπρεπε, δεν έζησαν την τρέλα όσο θα έπρεπε.  

Δείτε και εδώ

Λίγα λόγια για την υπόθεση.

Η υπόθεση πραγματεύεται την περιπέτεια του Μπραντ και της Τζάνετ, ενός άρτι αρραβωνιασμένου νεαρού ζευγαριού, εκπροσώπων της πουριτανικής μεσοαστικής τάξης, που παγιδεύεται στον πύργο όπου ζει το εξωγήινο τραβεστί Φρανκ-ν-Φέρτερ με ένα τσούρμο εξωφρενικών υπηρετών. Εκεί γίνονται μάρτυρες της «δημιουργίας» του Ρόκι Χόρορ, ενός άντρα πλασμένου για να ικανοποιεί κάθε όρεξη του Φρανκ. Επιπλέον, το ζευγάρι γεύεται τις ηδονές της σεξουαλικής ελευθεριότητας, αλλά και τον τρόμο από τους αλλεπάλληλους φόνους. Μετά από τη νύχτα αυτή, «τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο», όπως αναφέρεται συχνά στους στίχους των τραγουδιών. Αλλόκοτα όντα, παράδοξες καταστάσεις, προδοσίες, παραφορά, τρέλα, σεξ -πολύ σεξ- χιούμορ και πάνω απ’ όλα άφθονη μουσική συνθέτουν το ψηφιδωτό αυτού που έμελλε να γίνει ένα από τα πλέον επιτυχημένα και δημοφιλή μιούζικαλ όλων των εποχών.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη, Κυριακή 7:30μ.μ. Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 8:30μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων
Α' ζώνη: 40 ευρώ / Β' ζώνη: 35 ευρώ / Γ' ζώνη: 30 ευρώ / Δ' ζώνη: 25 ευρώ /
Ε' ζώνη: 20 ευρώ / ΣΤ΄ ζώνη: 15 ευρώ / Η’ ζώνη: 12 ευρώ

*Την ημέρα της παράστασης διατίθενται από το ταμείο, επιπλέον των παραπάνω κατηγοριών, περιορισμένα εισιτήρια όρθιων στην τιμή των 12 ευρώ.

REX – Πανεπιστημίου 48, Αθήνα – τηλ. 211 80 000 80

*Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP. 

Προηγούμενα άρθρα του Αίαντα Αρτεμάκη 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News