Εκείνο που μπορεί να σε βοηθήσει λίγο (να καταλάβεις) είναι το μεθοδικό marketing της ταινίας, που προβάλλει το λυσσασμένο σεξ πάνω απ όλα. Π.χ. όποιος δει τους τίτλους τέλους της πρώτης ταινίας καταλαβαίνει πως τον προσκαλούν να δει περισσότερο σεξ στο vol 2 της ταινίας. Καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους της πρώτης ταινίας, δεξιά η οθόνη γεμίζει σκηνές πορνογραφικού περιεχομένου, με μαστιγώματα, bondage, ménage a trois με έγχρωμους προικισμένους άντρες και σκηνές οργασμού σε διάφορες πόζες.

Ξεκάθαρα το προϊόν λοιπόν που προωθείται εδώ δεν είναι οι ηθικές αμφιβολίες του Τρίερ για το αχαλίνωτο σεξ, ή η πολύπλοκη σεξουαλική γυναικεία φύση. Είναι το σεξ καθαυτό, όμορφα τυλιγμένο σε ένα γυαλιστερό σελοφάν κοινωνικού προβληματισμού και μικροαστικής εμπειρίας. Τολμηρή ταινία για όλη την ενήλικη οικογένεια! Χρειάζονται κι αυτά.

Σπουδαίο φιλμ; Δύσκολο να το πεις. Τολμηρή ταινία; Ναι. Πουλητερή; Αμέ! Αυτό το σεξουαλικό έπος του Τρίερ απευθύνεται σε μια σίγουρη αγορά, παρ' όλο το μασκάρισμά της, σαν μια έρευνα κάποιας υπαρξιακής αποκάλυψης που κακά τα ψέματα καλύτερα μπορεί να ψηλαφηθεί σε ένα βιβλίο παρά σε μια κινηματογραφική ταινία. Η ταινία χωρίζεται σε οκτώ κεφάλαια με δομή νουβέλας, αν αυτό σας λέει κάτι.

Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο flash back στην έντονη σεξουαλική ζωή μιας κοπέλας που έχει εμμονή με το σεξ. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα σ' αυτό και γιατί θα πρέπει κάποιος να κάνει μια ταινία (και τέτοιο giga-marketing) γι' αυτό, εκτός απ' το να ρεφάρει κάποια χρήματα.

Ο Τρίερ βάζει τη νυμφομανή του τίτλου, Σαρλότ Γκένσμπουργκ να εξιστορεί τις αναρίθμητες σεξουαλικές περιπέτειες 40 χρόνων, σε έναν ηλικιωμένο κοσμικό Εβραίο κύριο (Βλέπε αντισημιτικό επεισόδιο στις Κάννες) ο οποίος από καιρού εις καιρόν αποφαίνεται για τις πράξεις της και βγάζει συμπεράσματα γι' αυτές, από μια πρόχειρη ψυχολογική σκοπιά. Πετάει ας πούμε κάποια γνώμη η οποία προσπαθεί να εξηγήσει τα ανομολόγητα εξομολογούμενα ή βάζει κι αυτός μια πινελιά στον καμβά της εξιστόρησης σχολιάζοντας με σοβαροφάνεια, όπως εκεί που παραλληλίζει το κυνήγι για σεξ, με το ψάρεμα. Αυτό θα πάρει περίπου ένα πεντάλεπτο στον σκηνοθέτη με αρκετές image stock επεξηγηματικές σκηνές για το δόλωμα μύγας στο ψάρεμα, τύπου National Geographic.

Γιατί στέκομαι σε τέτοιες λεπτομέρειες; Ίσως γιατί πιστεύω πως η ταινία είναι πολύ πιο ελαφριά απ’ ό,τι φαίνεται. Η φιλοσοφική βαρύτητα που υποστηρίζουν μερικοί, για μένα δυστυχώς δεν υπάρχει. O Tρίερ κατά βάθος προτιμά να σοκάρει και να προκαλέσει, παρά να διαφωτίσει και να μελετήσει ένα φαινόμενο μιας ιδιότυπης σεξουαλικής απελευθέρωσης. Έστω αν π.χ. αυτή θεωρείται αμαρτία, αρρώστια ή βίτσιο σε μια σύγχρονη χριστιανική κοινωνία. Αν είναι κατακριτέα κι αν τέλος πάντων οδηγεί κάπου μια γυναίκα, αν την οδηγεί πουθενά. Αυτή του η μπαγαμπόντικη στάση δεν θα κριθεί απαραίτητα αρνητικά. Αλλά δεν θα «αγοραστεί» από μερικούς σαν κι μένα σαν ταινία με σοβαρή διάθεση ανάγνωσης ή καταγραφής αυτού του φαινομένου.

Η φωτογραφία δεν ωραιοποιεί τα τεκταινόμενα ούτε προσπαθεί να διεγείρει ένστικτα. Διηγείται απλώς και κρατάει μια απόσταση με μάλλον αδιάφορα πλάνα. Το ίδιο και η επιλογή της Stacy Martin που η αποστεωμένη μοντελέ φιγούρα της, με το απλανές βλέμμα, βοηθάει στο να τη βλέπεις περισσότερο σα θύμα παρά σαν πρωταγωνίστρια μιας hard core ταινίας. Έτσι κι αλλιώς το εγχείρημα του Τρίερς είναι ενδιαφέρον και κανείς δεν χάνει την ώρα του στη σκοτεινή αίθουσα βλέποντας την ιστορία της Joe και τα σχόλια του κ. Σέλιγκμαν, μόνο που όλο αυτό ακτινοβολεί μια σκοτεινή λύπη που σε κάνει να θες μόλις τελειώσει, γρήγορα να βγεις πάλι να περπατήσεις σε κάποιο κεντρικό αθηναϊκό δρόμο.

H ταινία Nymphomaniac vol 1 παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το μάλλον απατηλό κλιπ που βρήκα, στην κατηγορία Trailer του VIDEO.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News