Αν υπήρχε πραγματικό ανεξάρτητο σινεμά κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν.

ΝΕBRASKA. Μια ταινία έξω από την αμερικανική πεπατημένη που δεν ζητάει με λύσσα την πρωτοτυπία και το γκλάμουρ. Που περιγράφει τρομακτικές αλήθειες και αδιέξοδα για τη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία με μια απλότητα τετράγωνη και σπάνια. Χαμηλότονη τόσο που ακόμα και η πολύ καλή μουσική της σχεδόν ακούγεται ψιθυριστά μεταφέροντας μια λεπτή μελαγχολία. Μέχρι και η απουσία του χρώματος θέλει να χαμηλώσει τους τόνους, να μας μεταφέρει την κατάσταση του πρωταγωνιστή της.

Ακόμα ένα πολύ καλό φιλμ απ' τον ελληνοαμερικανό Alexander Payne που με τη λεπτολόγα ματιά του, κρατώντας νυστέρι λέιζερ, ανατέμνει και καταγράφει με λεπτομέρεια ένα κομμάτι της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας στον τόπο που έζησε και μεγάλωσε, τη Νεμπράσκα. Η φόρμα του road movie δεν χρησιμοποιείται εδώ για να κυλήσει το φιλμ αλλά για να δώσει στον Πέιν την ευχέρεια να ξετυλίξει τοπία, συμπεριφορές, συναισθήματα και χαρακτήρες της σύγχρονης (ανατριχιαστικά επίπεδης) αμερικανικής κοινωνίας των μέσων πολιτειών. Ο Πέιν, που φαίνεται ερωτευμένος με τους χαρακτήρες του, οδηγεί τους ηθοποιούς να δώσουν ερμηνείες με αποχρώσεις, μέσα από μικρές λεπτομέρειες καθημερινής τρέλας. Μια αληθινή σκηνοθετική απόλαυση όπου η σκηνοθεσία μέσα απ' τη φαινομενική απουσία της δηλώνει την αγάπη του σκηνοθέτη για την απλότητα.

Ο Γούντυ είναι ένας ηλικιωμένος αμερικανός γκαραζιέρης που ζει σε μια ρημαγμένη απ' την οικονομική κρίση επαρχιακή πόλη με τη γυναίκα του που τον υποτιμά συστηματικά. Κάποια στιγμή νομίζει πως κέρδισε ένα εκατομμύριο και αποφασίζει πως πρέπει να πάει να το πάρει. Με το γέρικο πείσμα του παρασύρει τον γιο του και τελικά όλη την οικογένει'α του σε ένα ταξίδι που φαίνεται εντελώς παλαβό. Η σεναριακή δομή του Νέλσον, που ορθά προτείνεται για Όσκαρ, ισορροπεί ανάλαφρα ανάμεσα στην πίκρα και την κωμωδία, καθώς περιγράφει με μικρές και περιεκτικές σκηνές, αρκετές φορές σιωπηλές, το ταξίδι αυτό μέσα στα σπλάχνα της Αμερικής όπου η μιζέρια μοιάζει σαν πράσινη μούχλα κολλημένη στα πλευρά της. Εδώ η επαρχιακή αυτοκτονία της εξηκονταρχίας Πρεβέζης μοιάζει με γιορτή.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, μόνιμου συνεργάτη του ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη, κινείται σε μελαγχολικά τοπία και σκιαγραφεί κοινωνικές συμπεριφορές μιας Αμερικής πίσω απ' τα φώτα του γκλάμουρ και της επιτυχίας, που μοιάζουν σαν ζωντανός εφιάλτης χωρίς τέλος. Η πιο χαρακτηριστική τέτοια σκηνή είναι αυτή όπου ολόκληρη η αμερικανική οικογένεια χαζεύει τηλεόραση. Κάθονται και μας κοιτούν σαν ακίνητα ζόμπι καθώς η μόνη συζήτηση που γίνεται με μεγάλες παύσεις είναι αν ο εξάδελφος οδηγούσε κάποτε μια Buick ή μια Chevrolet Impala.

Ο Μπρους Ντερν, σαν το τελευταίο και πιο λαμπρό πυροτέχνημα της γιορτής, κάνει τη μεγάλη εμφάνιση. Σωστά περίμενε τον Πέιν σχεδόν μια πενταετία όπως δήλωσε στις Κάννες γι' αυτόν τον ρόλο. Με μια σχετικά άχρωμη καριέρα, με πολλές εμφανίσεις που όμως περιλαμβάνει συνεργασίες όπως αυτή με τον Χίτσκοκ, νομίζω πως έφτασε η ώρα να ανταμειφθεί με ένα Όσκαρ. Στοιχηματίζω πως θα το πάρει. Η βράβευσή του στις Κάννες είναι ο μεγάλος προπομπός. Όμως τα βραβεία που διεκδικεί η ταινία στα Όσκαρ είναι ακόμα πέντε. Αυτό της καλύτερης ταινίας, Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, Α' Ανδρικού και Β' Γυναικείου Ρόλου.

Η καλύτερη ατάκα της ταινίας;

Πατέρας και γιος κάθονται στην μπάρα του μπαρ. Ο πατέρας πίνει μπίρα. Ο γιος παραγγέλνει σόδα. Και τότε ο πατέρας γυρίζει και του λέει.
-Έλα, πιες μια μπύρα με τον πατέρα σου. Γίνε κάποιος!

Τελικά, ο λόγος για να δει κανείς αυτή την ταινία είναι ο Μπρους Ντερν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News