Η θεατρολόγος και κριτικός θεάτρου Ιωάννα Μπλάτσου βλέπει παραστάσεις και σας προτείνει τι αξίζει να δείτε, αλλά και τι μπορείτε να αποφύγετε.

Λάμπει ο τσεχοφικός «Πλατόνοφ» σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολλάρι στην υποφωτισμένη βιομηχανική ζώνη του Βοτανικού. Στο μικροσκοπικό θέατρο Cartel θα σας αποκαλυφθεί το μεγαλείο του Ρώσου συγγραφέα, που μοιάζει να παίρνει τη δραματουργική σκυτάλη από τον σαιξπηρικό «Αμλετ» σε αυτό το πρώτο του θεατρικό έργο. Ο Ενκε Φεζολλάρι έχει διαβάσει προσεκτικά το κείμενο και φωτίζει όλες τις σκοτεινές γωνίες του τσεχοφικού σαρκασμού και απελπισίας, ενώ ο Πλατόνοφ του, ο Παναγιώτης Σούλης, σωματοποιεί υποδειγματικά τις απέλπιδες διαδρομές μιας ανήσυχης, ευαίσθητης ψυχής που ενδύεται τον κυνισμό για να αντέξει το τέλμα, τη χυδαιότητα, το τέλος μιας εποχής.

Εξαιρετικές ερμηνείες και από τους υπόλοιπους ηθοποιούς -Νίκο Αναστασόπουλο (Γκλαγκόλιεφ), Ελεονώρα Αντωνιάδου (Σάσα), Μαρίνα Κανελλοπούλου (Μαρία Εφίμοβνα), Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλο (γιατρός Νικολάι Ιβάνιτς), Γιάννη  Παπαϊωάννου (Μπουγκρόφ), Ιάσωνα Παπαματθαίου (Οσιπ), Μαρία Σκαφτούρα (Αννα Πετρόβνα), Νεκτάριο Σμυρνάκη (Κύριλ), Στέλιο Τυριακίδη (Βόινιτσεφ)- πλην της Φαίης Τζήμα (Σοφία Γεγκόροβνα), που μοιάζει αταίριαστη με το υπόλοιπο σύνολο. Στα συν της παράστασης, το παρακμιακό σκηνικό της Αλεξίας Θεοδωράκη, που φέρει κάτι από την αίγλη του πρόσφατος παρελθόντος των ηρώων, οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου, όπως και οι μουσικές επιλογές (ρωσικά, τσιγγάνικα, φινλανδικά και σουηδικά τραγούδια, καθώς και Portishead) του Ενκε Φεζολλάρι.

«Εγώ ο Θουκυδίδης ένας Αθηναίος», στο θέατρο Σφενδόνη, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Άννας Κοκκίνου και του Νίκου Φλέσσα, είναι μια παράσταση που παίζεται από πέρσι και αξίζει να δείτε. Κατ' εμέ, η Αννα Κοκκίνου είναι το θηλυκό αντίστοιχο του Λευτέρη Βογιατζή. Εργατική μέχρι εξαντλήσεως, ουσιαστικά πρωτοποριακή και, εδώ, υπέροχα φουτουριστική. Η ιστορική αφήγηση εισχωρεί στον χώρο του κυβερνοπάνκ, με την Αννα Κοκκίνου με φλογερό κόκκινο μαλλί και μαύρα δερμάτινα ρούχα, καθισμένη σε ένα αμαξίδιο με μεταλλικά φτερά, ένα laptop με ένα βιβλίο μπροστά της και έναν επεξεργαστή φωνής, που μετατρέπει τον μονόλογο της ηθοποιού σε τεχνητό διάλογο. Το φουτουριστικό σκηνικό σε μαύρο φόντο, το οποίο παραπέμπει συνειρμικά στο κινηματογραφικό «Brazil» του Τέρι Γκίλιαμ, θαρρείς και μεταπλάθεται από τις άλλοτε ατονάλ, άλλοτε ambient και ενίοτε υπόκωφες -σαν να αναμοχλεύεται το σύμπαν- μουσικές του Δημήτρη Ιατρόπουλου. Η Αννα Κοκκίνου και το αμαξίδιό της μετατρέπονται σε μια κιβωτό μνήμης, ιστορικότητας και αυτογνωσίας, που καταγράφει και διασώζει για τους θεατές συναρπαστικά ιστορικά γεγονότα με διάθεση φιλοσοφικού στοχασμού: «Και οι θεοί και οι άνθρωποι επιβάλλουν την εξουσία τους στους ασθενέστερους. Αυτός είναι ένας φυσικός νόμος», ή «Σκληροί γίνονται οι υποτελείς όταν εξεγερθούν εναντίον των εξουσιαστών τους».

Αυτό το δίωρο, συμπυκνωμένο σκηνικό «μάθημα» προσφέρεται από μία χαρισματική Δασκάλα σε κάθε σκεπτόμενο θεατή, κληρονόμο ενός σπουδαίου πολιτισμού, έστω και αν οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε κραυγαλέα την αξία του. Ομολογουμένως, πονάει πολύ σήμερα η αφήγηση του «Επιταφίου» του Θουκυδίδη, ειδικά το κομμάτι που υμνεί τη Δημοκρατία, όταν συνειδητοποιεί κανείς πόσο ευάλωτο είναι αυτό το πολίτευμα παγκοσμίως από παραχαράξεις και λαϊκισμούς, που υπέστη και υφίσταται. Ο Θουκυδίδης διδάσκει και προτρέπει τους ανθρώπους να σκέπτονται και να συνειδητοποιούν την ατομική και συλλογική τους ευθύνη για την πολιτική κατάσταση της πόλης-χώρας τους. Χαρακτηριστικές του προτροπές: «Ευτυχία είναι η ελευθερία». «Να μη δειλιάζετε μπροστά σε κινδύνους». Κατά τον Θουκυδίδη, η «δημοκρατία», η «αξιοκρατία», η «γενναιότητα», η «καλαισθησία», η «ομορφιά», η «τόλμη», το «ήθος», η «ανοιχτότητα στη σκέψη», η «καλοσύνη», η «ισότητα», η «ευτυχία» και η «ελευθερία» πρέπει να αποτελούν καθημερινό σκοπό κάθε ανθρώπου. Αυτός ο σκηνικός ιστορικός καμβάς αποτελεί έναν καθρέφτη αντανάκλασης του σημερινού κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι. Δεν έχω παρά να ευχαριστήσω την Άννα Κοκκίνου για την υπενθύμιση και το πολύτιμο μάθημα. (Η μετάφραση των ιστορικών κειμένων του Θουκυδίδη είναι του Ν.Μ. Σκουτερόπουλου)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News