Η θεατρολόγος και κριτικός θεάτρου Ιωάννα Μπλάτσου βλέπει παραστάσεις και σας προτείνει τι αξίζει να δείτε αλλά και τι μπορείτε να αποφύγετε.

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2», στο Θησείον, μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε! Δύο νέα υπερταλαντούχα παιδιά, η Αθηνά Μουστάκα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, ερμηνεύουν όλους (!) τους ρόλους του σαιξπηρικού έργου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και σπάνε το φράγμα της καλλιτεχνικής διαχρονικότητας με την καθηλωτική τους ενέργεια και τον αξιοθαύμαστο επαγγελματισμό τους. Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις νέους ανθρώπους, τόσο ταλαντούχους και τόσο «ταγμένους» σε αυτό που κάνουν, νέους καλλιτέχνες που παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να αμείβονται με όλον τον πλούτο του κόσμου, όταν όλοι ξέρουμε υπό ποιες αντίξοες συνθήκες αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται. Με οδηγό, όμως, τη δημιουργική τους «τρέλα» και την «ανόσια» νεανικότητά τους, ο ποιητικός λόγος του βρετανού βάρδου κελαηδίζει στα χείλη τους σύγχρονος και δυναμικός –και ας γίνονται κάποια δραματουργικά φάουλ κατά την επεξεργασία του κειμένου. Το φοβερό ερμηνευτικό ντουέτο συμπληρώνει μουσικά και σκηνοθετικά ο Κώστας Γάκης.

«Exit» στο BIOS, ένα έργο δυνατό, αυτοβιογραφικό, μια παράσταση σαν group therapy. Δύο γυναίκες, δύο αφηγήσεις ζωής, σκληρές αλήθειες, τρυφερές διαπιστώσεις, πολύ βρισίδι ενδιάμεσα, σχεδόν ψυχοθεραπευτικό, για όλα τα «γαμώτο» των επιλογών τους, εκουσίων και ακουσίων, για όλα τα αδιέξοδα (non-exits) της πορείας τους μέσα από προδιαγεγραμμένα συμπεριφοριστικά patterns. Η γυναίκα-κόρη, η γυναίκα-φίλη, η γυναίκα-σύντροφος, η γυναίκα-μάνα, η γυναίκα-πηγή και αρνητής ζωής, η γυναίκα-ντοκουμέντο ύπαρξης και θεατρικής πράξης ταυτόχρονα. Μέσα από ένα καταιγιστικό δραματουργικό fast forward καθοριστικών στιγμών των βίων των δύο γυναικών, ο Κώστας Φιλίππογλου καθοδηγεί τις ηθοποιούς του, Μαρκέλλα Φανού και Ελένη Καψαμπέλη, με ευαισθησία αλλά και θάρρος, μέσα από τους δαιδάλους των άχρονων παιδικών τραυμάτων τους στην έξοδο (exit) της λύτρωσης και της ελευθερίας της ενηλικίωσης, δηλαδή της αποδοχής και της συγχώρεσης ενός οικογενειακού πλαισίου που οι ίδιες δεν επέλεξαν αλλά υπέστησαν. Αν δεν σας τρομάζουν τα σκοτάδια σας, δείτε αυτή την παράσταση σαν μια συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας. Θα σας κάνει καλό. 

Πολύ απογοητεύτηκα με τους «Τενόρους» στο Ζίνα. Η θεατρική επιστροφή του Βλαδίμηρου Κυριακίδη σε τίποτα δεν θυμίζει τις παλαιότερες ευφάνταστες και εύστοχες κωμικές του επιλογές –ποιος δεν θυμάται την πολυετή επιτυχία του «Άμλετ Β’»; Φέτος, που υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία των «Τενόρων» (βασισμένο στο «Ζητείται τενόρος» του Κεν Λούντβιχ) υποπίπτει σε εύκολα, εξυπνακίστικα αστεία, αλλά και σε αγοραίους διαλόγους, κατάλληλους για τηλεοπτικό σήριαλ β’ διαλογής. Φυσικά, μεγάλο μέρος του κοινού χασκογελάει. Προσωπικά, βρήκα απωθητική αυτή τη στροφή του τόσο προικισμένου κωμικού μας, ο οποίος στη σκηνή, φυσικά, δεν έχει χάσει την ικμάδα του, συνεπικουρούμενος και από το σαρωτικό μπρίο του Θανάση Τσαλταμπάση. Αλλά όταν έχεις σαθρή κειμενική βάση, όσο υποκριτικό ταλέντο και να διαθέτεις, δεν σώζεται μια παράσταση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News