Ωραία, ολοκληρώθηκαν και αυτές οι βουλευτικές εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας πήρε νέα «νωπή λαϊκή εντολή», διόρισε και ξεδιόρισε υπουργούς και υφυπουργός και μετά από «καραμπόλες» αρνήσεων και αποδοχών οφίτσιων, το Υπουργείο Πολιτισμού –και Αθλητισμού- αναλαμβάνει ο Αριστείδης Μπαλτάς. 

Πολλές και σοβαρές οι εκκρεμότητες στον τομέα του πολιτισμού. Θα σταθώ, επιλεκτικά, σε αυτήν του Εθνικού Θεάτρου. Η θητεία του νυν Καλλιτεχνικού Διευθυντή λήγει σε οκτώ μήνες, τον Μάιο του 2016, τότε που θα έληγε κανονικά εκείνη του Σωτήρη Χατζάκη, προτού αποπεμφθεί πριν την ώρα του, από τη θέση του από τον πρώην Υπουργό Πολιτισμού Νίκο Ξυδάκη.

Μετά την πρόσφατη συνέντευξη τύπου στο Εθνικό Θέατρο, έγινε παραπάνω από φανερό ότι οι σχέσεις του Καλλιτεχνικού Διευθυντή με το Διοικητικό Συμβούλιο του θέατρου –έστω την πλειοψηφία του- είναι στα μαχαίρια. Φυσικά, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, και οι δύο πλευρές είχαν τα δίκια αλλά και τα άδικα τους. Όμως, αντί να ασχολούμαστε με το πραγματικό αντικείμενο της συνέντευξης τύπου, δηλαδή τις παραστάσεις που θα ανεβούν φέτος εκεί, πνιγήκαμε στα μπουγαδόνερα των εσωτερικών διενέξεων του διευθυντή και των μελών του Δ.Σ. τα οποία απερίσκεπτα και άκομψα μας πέταξε στα μούτρα ο κύριος Λιβαθινός ως οικοδεσπότης εκείνης της συνέντευξης τύπου.

Ναι, σίγουρα, αντιμετωπίζει προβλήματα να περάσει μέσα από το Δ.Σ. σοβαρές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για το Εθνικό Θέατρο (τη μεταστέγαση της Δραματικής Σχολής του Εθνικού και απορρόφηση δωρεάς υπέρ αυτής, καθώς και τη δημιουργία Σκηνοθετικής Σχολής). Ειλικρινά, όμως, είναι ο πρώτος Καλλιτεχνικός Διευθυντής που αντιμετωπίζει «τοίχο» στα σχέδιά του; Δεν υπήρχαν αντίστοιχες εσωτερικές διενέξεις στο παρελθόν; Δεν είχε προβλήματα με τους συνδικαλιστές του Εθνικού, για παράδειγμα, ο Γιάννης Χουβαρδάς; Φυσικά και είχε. Αλλά δεν άνοιξε μύτη. Τα εν οίκω δεν βγήκαν εν δήμω. Λύθηκαν ψύχραιμα –ή λιγότερο ψύχραιμα- εσωτερικά.

Γιατί ποσώς ενδιαφέρουν τους ταλαιπωρημένους πολίτες τα εξωστρεφή καλλιτεχνικά σουσούμια. Γιατί κάπως έτσι απαξιώνονται και κατρακυλούν σε λαϊκίζουσες πρακτικές κραταιοί πολιτισμικοί θεσμοί. Γιατί ένας άξιος Καλλιτεχνικός Διευθυντής είναι πρωτίστως καλός μάνατζερ, καλός καπετάνιος και δεν αφήνει το πλοίο του έκθετο σε ξέρες. Δεν καλεί τα Μέσα να κάνει βούκινο τις εσωτερικές δυσλειτουργίες του οργανισμού στον οποίο προΐσταται, γιατί το μόνο που εκθέτει στο κοινό βλέμμα είναι την ανεπάρκειά του να διαχειριστεί κρίσεις. Εδώ, εξάλλου, μιλάμε για την πρώτη σκηνή της χώρας και η συμπεριφορά της κεφαλής της πρέπει να είναι υποδειγματική, άξια του κύρους και της ιστορίας της. Ας μιμηθεί, εντέλει, ο κύριος Λιβαθινός την διοικητική δεινότητα του μέντορά του, όπως ο ίδιος τον αποκαλεί, Νίκου Κούρκουλου, κατά τη θητεία του οποίου το Εθνικό ήταν και φαινόταν ένας καλοκουρδισμένος σοβαρός θεατρικός οργανισμός.

Φοβάμαι, λοιπόν, ότι ο κύριος Λιβαθινός, ως κεφαλή του Εθνικού Θεάτρου, απέτυχε στο πρώτο του επικοινωνιακό διακύβευμα εκθέτοντας εαυτόν, αλλά κυρίως τον πιο στιβαρό θεατρικό οργανισμό της χώρας. Εκτός εάν εφεξής πρέπει να αποδεχτούμε ότι η επικοινωνιακή πολιτική και η έξωθεν μαρτυρία του Εθνικού μας Θεάτρου είναι αυτή της «Αιγινίτικης στάμνας», που έλεγε και ο Βολανάκης, δηλαδή των γυναικών που με το χέρι στη μέση λύνουν τις διαφορές τους κοινή θέα. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι στόχος και μονόδρομος του Εθνικού μας Θεάτρου είναι να ποιεί ήθος και υψηλού επιπέδου πολιτισμό. Όχι μόνο πάνω στο σανίδι. Ειδικά αυτή την τρικυμισμένη περίοδο που διανύουμε και κλυδωνίζει όλη τη χώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News