Η είδηση: «Ο Σάκης Ρουβάς βραβεύεται από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών στην κατηγορία Αρχαίο Δράμα». Η αντίδραση: Σμαμπαρεκουάκ! -όπως θα αναφωνούσε και ο φίλτατος Ντόναλντ Ντακ.

Αν ήθελα να γράψω ένα σοβαρό άρθρο επί του θέματος, θα μιλούσα για τη μετασουρεαλιστική διάσταση της σύγχρονης ελληνικής θεατρικής-πολιτιστικής πραγματικότητας. Αλήθεια, όμως, υπάρχουν περιθώρια σοβαρότητας στην προσέγγιση μιας τέτοιας βράβευσης; Πόσα «μακαρόνια με κιμά» να χωρέσει το δύσμοιρο αρχαίο δράμα; Πόσο να το «shake it» ο Θεός Διόνυσος και να μην ξεχαρβαλωθεί; Πόσο «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα» να χύσουν εξαίρετοι ηθοποιοί, που δοκιμάζονται συχνά-πυκνά στα αρχαία κείμενα, για να τύχουν της αναγνώρισης και της αποδοχής των «κριτικών», όπως ο ποπ τραγωδός στη μία και μοναδική του ενασχόληση με το σπορ; Πόσα «άντεξα» να αναφωνήσει ο εχέφρων θεατρόφιλος με αυτή την αλλόκοτη πριμοδότηση του σταρ τραγωδού από αυτή την απονενοημένη επιλογή της «Επιτροπής Θεάτρου και Χορού» (Λέανδρος Πολενάκης, Όλγα Μοσχοχωρίτου, Κωστής Δ. Μπίτσιος, Καλλιόπη Ραπανάκη, Μίρκα Ψαροπούλου);

Ποια ήταν, όμως, τα κριτήρια των «κριτικών» για τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα και βράβευση του Mr. «Disco girl» στην κατηγορία αρχαίο δράμα; Δηλαδή, το γυαλισμένο six pack του ειδώλου έπαιζε καλύτερα από την Αμαλία Μουτούση, τον Χρήστο Λούλη, τον Νίκο Κουρή και τον Μάκη Παπαδημητρίου στον «Πλούτο», ή την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Θέμη Πάνου στον «Αγαμέμνονα», που ανέβηκαν επίσης το καλοκαίρι του 2013, όπως και οι «Βάκχες»; Ή το άλλο το ανέκδοτο -γιατί πιάσαμε την επιλογή του Σάκη Ρουβά και αφήσαμε απ’ έξω τις υπόλοιπες. Η υποψηφιότητα της Ελένης Μπούκλη στον βουβό –και γυμνό- ρόλο της Ιόλης στις «Τραχίνιες»; Το κορίτσι απλώς περπάτησε με χάρη –και ομορφιά- περιμετρικά της ορχήστρας του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Δεν άρθρωσε λέξη όμως. Αντιθέτως, στην ίδια παράσταση έλαμψαν, με ομιλούντες ρόλους, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Άννα Μάσχα, ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Τι να πω; Ισως δεν αντιλαμβάνομαι τα σύγχρονα θεατρολογικά κριτήρια των «κριτικών». Για να μην συνεχίσω και με τις υπόλοιπες υποψηφιότητες. Για παράδειγμα, πως καταγράφηκε από τους θεατρικούς «κριτικούς» ο 24ωρος σκηνικός άθλος του Αρη Σερβετάλη και του Κώστα Φιλίππογλου στο μπεκετικό «Μερσιέ και Καμιέ»; Ή η συγκλονιστική, σαν ζωντανό γλυπτό, Μαριάννα Δημητρίου στο «Hamletmachine», την ίδια επίσης χρονιά;  Ή ο ανατρεπτικά δημιουργικός Άρης Μπινιάρης στο «Θείο Τραγί»; Ή η αισθητική και χορογραφική αρτιότητα της «Arcadia» του Κωνσταντίνου Ρήγου; Απλώς, αναφέρω ενδεικτικά κάποια παραδείγματα υψηλής θεατρικής δημιουργίας σε διάφορες κατηγορίες στα οποία διόλου δεν στάθηκε η εν λόγω επιτροπή.

Εν κατακλείδι, το πρόβλημα δεν είναι ο Σάκης Ρουβάς. Στα 43 του έτη, φυσικά έχει κάνει τον κύκλο του ως ποπ σταρ και ανοίγεται σε νέα πεδία δράσης –ο Ιησούς, ο Βούδας και ο Αλλάχ ας μας φυλάει. Το πρόβλημα είναι η αποψιλωμένη από τους πιο έγκριτους και εν ενεργεία κριτικούς της Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, η οποία επιπόλαια, άκριτα και με αυτοϋπονομευτικές μεθοδεύσεις και επιλογές πλήττει συλλήβδην το κύρος της θεατρικής κριτικής. Αυτός ο πάλαι ποτέ έγκριτος πολιτιστικός θεσμός που γελοιοποιείται αναλισκόμενος σε ατυχείς -τουλάχιστον- επιλογές.

Διαβάστε το παρασκήνιο για τη διάλυση της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, επί προεδρίας Κυριάκου Λουκάκου, με τη μαζική αποχώρηση των πιο έγκριτων και εν ενεργεία θεατρικών κριτικών στα κείμενα της Ματίνας Καλτάκη και του Δημήτρη Τσατσούλη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News