Ο «Κοινός Παρονομαστής», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια, είναι μια ταινία για τις σχέσεις, την αγάπη και τις μυθοπλασίες που φτιάχνουμε όλοι στο κατώφλι του έρωτα. Για κανέναν λόγο δεν μπορείς να την πεις ρομαντική. Ωμά σκληρή για τα θέματα που πραγματεύεται, αλλά και με εύθυμες «ανάσες» μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα καφενείο, όπου οι τέσσερις ήρωές μας (Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Αντώνης Αντωνίου) περιμένουν ο καθένας το δικό του «βάσανο», την αγαπητικιά τους, για διαφορετικούς λόγους. Μια ταινία που δείχνει, πόσο λάθος μερικές φορές αγαπάμε και πόσο εύκολα οδηγούμαστε στη μοναξιά, λόγω παρωπίδων. Θα ήθελα ένα διαφορετικό τέλος αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Δείτε τι μας είπε ο Σωτήρης Τσαφούλιας.

Η ταινία είναι το είδος του κινηματογράφου που σας έχει λείψει;

Μου έχει λείψει από τον κινηματογράφο, τα τελευταία χρόνια, ο ήχος. Δηλαδή, αυτή η άποψη που έχει επικρατήσει το τελευταίο διάστημα ότι κινηματογράφος σημαίνει σιωπή, με βρίσκει λίγο αντίθετο. Γιατί αν αυτό ίσχυε, θα έπρεπε να είμαστε ακόμα στον βουβό κινηματογράφο. Επειδή η ζωή μου είναι γεμάτη σιωπή, και ο κινηματογράφος είναι ο κόσμος που φαντάζομαι, που ονειρεύομαι και θέλω να επικοινωνήσω. Μου αρέσει ένας κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι μιλάνε. Που επικοινωνούν αυτό που τους ενοχλεί, και που σου καταθέτουν το συναίσθημά τους. Αυτή είναι και μια ταινία καφενείου. Φαντάζομαι δηλαδή, ότι και εσύ αλλά και εγώ, αν βρεθούμε τρεις φίλοι σε ένα σπίτι με ένα μπουκάλι κρασί, δεν θα καθόμαστε να μιλάμε με τις σιωπές. Μιλάμε. Επομένως, ναι. Ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο ψυχαγωγία αλλά και διασκέδαση. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Οπότε, στην ουσία μου έχει λείψει να δω μια ταινία και να ακούσω πέντε ατάκες και να τοποθετηθώ. Θέλω να πω διαφωνώ ή συμφωνώ. Και να σχολιάσω κάτι που άκουσα παρά να το φανταστώ.

Πώς έγινε η επιλογή των ηθοποιών; Γιατί οι συγκεκριμένοι;

Όταν έγραφα το σενάριο για κάποιον λόγο, που δεν τον ξέρω και εγώ, αυτούς τους ηθοποιούς «είδα». Όταν έβαζα τον Πλάτωνα να σηκώνεται και να πηγαίνει στον πάγκο του, έβλεπα τον Αντώνη Αντωνίου. Είδα τους συγκεκριμένους ηθοποιούς. Είναι ηθοποιοί που πάντα εκτιμούσα και θαύμαζα. Θεωρώ ότι είναι ηθοποιοί που έχουν μείνει στη χώρα με κόστος. Γιατί οι υποκριτικές τους δυνατότητες είναι πολύ μεγάλες και δεν έχουν δείξει στο έπακρο πόσο καλά μπορούν να παίξουν, ειδικά ο Αντώνης Αντωνίου, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης. Είτε ο Ρένος (Ρένος Χαραλαμπίδης) έχει ένα ύφος που… αν και με τον Ρένο έχω πάρει τρομερές κριτικές εδώ, γιατί όλοι μου έλεγαν ότι περίμεναν να δουν τον κλασικό Χαραλαμπίδη και είδαμε έναν άλλον Ρένο. Η επιτυχία ήταν ο Ρένος. Ότι είδε ο καθένας.

Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σας. Είχατε άγχος;

Κατά έναν μαγικό τρόπο ένιωσα ότι ήμουν στο στοιχείο μου. Για αυτό έκανα και αυτήν την ταινία άλλωστε. Για να επανέλθω και να δώσω στον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου, ό,τι του στέρησα για μεγαλύτερη ασφάλεια, για αυτό που σου λένε οι γονείς σου: «Ηθοποιός ή ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα; Πάρε ένα χαρτί παιδί μου να έχεις». Το έκανα αυτό δυστυχώς και όταν με αξίωσε ο Θεός να πάω καλά και να έχω μια σχετική άνεση για την οικογένεια μου και για αυτούς που αγαπώ, γύρισα σε αυτό που αφήσαμε με τον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου. Οπότε μου βγήκε πολύ φυσικά. Άγχος, ναι υπήρχε. Μέχρι την τρίτη μέρα των γυρισμάτων, όπου βλέπεις αν έχεις ταινία ή όχι. Ήταν τόσο δημιουργικό και τόσο ευεργετικό ψυχικά, που ό,τι δυσκολία παρουσιάστηκε, την βάπτιζα πρόκληση και φυσικά είχα και πολύ καλή ομάδα.

Τον Σεπτέμβρη κερδίσατε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη (Χρυσή Αφροδίτη) στο 9ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Κύπρου. Πώς νιώσατε;

Επειδή όλο αυτό ήταν μια επαφή με την εφηβική μου πλευρά, ήθελα ό,τι ήταν φθηνό σα συναίσθημα να το αφήσω έξω. Και από την άλλη, κάποιος θα μου πει μπράβο αύριο το πρωί και κάποιος θα με θάψει και θα πει: «Κάνε μια χάρη στον κινηματογράφο και ασχολήσου με το κρίκετ». Ότι είναι μια αναγνώριση, είναι. Κατά την γνώμη μου, αυτό που πρέπει να κάνω για να φανώ αντάξιος των ανθρώπων που με τίμησαν με αυτό το βραβείο, είναι στην επόμενη ταινία μου να ξεχάσω ότι το πήρα. Θεωρώ ότι αν δεις σε μια ταινία πόσο μάγκας είναι ο σκηνοθέτης, στην ουσία έχει αποτύχει. Δεν πρέπει να σου τραβάει τίποτα την προσοχή από το παραμύθι, την ιστορία που παρακολουθείς. Μετά πες ό,τι θες. Αλλά αν εκείνη την ώρα σου πάρω την προσοχή σου από τον ηθοποιό και σου δείξω πόσο περίτεχνα γυρίζω την κάμερα, απέτυχα. Ήθελα, δεν ξέρω αν το πέτυχα, να μην πνιγεί ο κόσμος. Γιατί αυτό ήταν το στοίχημα μέσα στο καφενείο. Να μην νιώθει δηλαδή κλειστοφοβικά αλλά ότι κάθεται σε ένα τραπέζι παραδίπλα και τους παίρνει αυτί τι λένε. Μια παρέα ανθρώπων, ένα πρωινό. Χάρηκα πολύ περισσότερο να σου πω την αλήθεια για το βραβείο του Αντώνη Αντωνίου, του Αντώνη Μιτζέλου, του Βλαδίμηρου Κυριακίδη και του κοινού παρά το δικό μου. Ευχαρίστως θα το αντάλλαζα με ένα ενός συνεργάτη μου. Όπως του Γιώργου Γεωργόπουλου που έκανε το μοντάζ και κουράστηκε όσο εγώ. Είναι μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλη ευθύνη να αποδείξεις ότι ήσουν άξιος και όχι τυχερός. Γιατί την αξία την εγκαθιστά η επανάληψη.

Οι απόψεις των μέχρι πρότινος αγνώστων της παρέας στο καφενείο για τις γυναίκες, εκφράζουν κάποια από τα πιο διαδεδομένα στερεότυπα της κοινωνίας. Εσείς τι θέλετε να τονίσετε;

Συχνά ακούς πολλούς ανθρώπους να λένε: «Είμαι μόνος» ή ότι δεν έχουν αγαπηθεί. Και τελικά κάνουν ένα σημαντικό λάθος. Από τα δικά τους μέτρα και σταθμά κρίνουν τα αλλότρια. Αλλιώς εκφράζεις εσύ την αγάπη σου και αλλιώς εγώ. Αν περιμένω να εκλάβω την αγάπη όπως ακριβώς την δίνω, κατά πάσα πιθανότητα θα περάσω όλη μου την ζωή νομίζοντας ότι δεν αγαπήθηκα. Από την άλλη, είναι και αυτό που λέω στην ταινία. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο και αυτομάτως του φορτώνεις ιδιότητες. Θα είναι και καλός, και ανοιχτόμυαλος, και, και. Αυτός όμως μπορεί να έχει άλλες αρετές ή να μην τις έχει στον βαθμό που τις θες. Και περιμένουμε, είμαστε τόσο εγωιστές, που ανοίγουν κάποια κενά κουτάκια στο μυαλό μας και προσπαθούμε να τα γεμίσουμε με ανθρώπους και στην ουσία τους ποδοπατάμε. Αν το πρόσεξες, όταν περιγράφουν τις γυναίκες της ζωής τους, ο καθένας ουσιαστικά περιγράφει τον χαρακτήρα του. Και αυτός είναι ο λόγος που τιμωρούνται. Είναι ότι το λάθος που έκαναν αυτοί στη γυναίκα, και εκείνη έκανε το ίδιο λάθος στον μπαμπά της.

Ο καταιγιστικός ρυθμός γνωμικών στο τέλος, πού αποσκοπεί;

Μερικές φορές πέρα από την ιστορία που θες να πεις υπάρχουν και πράγματα που θέλεις να ακουστούν. Εγώ ήμουν τόσο χαζός και αναρωτιόμουν, ότι εντάξει εσύ το ένα το γνωμικό θα το ήξερες. Ο απλός ο κόσμος που είναι λίγο πιο «εκτός», το ξέρει; Το έχει ακούσει; Από την άλλη ήταν λίγο δύσκολο σε κάθε σκηνή να λέω: «όπως είπε». Γιατί θεωρώ ότι οι άνθρωποι που είπαν αποφθέγματα ικανά να αλλάξουν την ζωή του κόσμου, αν τους ρωτούσες σήμερα τι θέλουν, να θυμάται ότι τη φράση την είπε ο τάδε αλλά να μην καταλάβει ποτέ την ουσία της φράσης σου; Ή να την καταλάβει, να αλλάξει την ζωή του και να μην αναφέρει ποιος το είπε; Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν κάτι να πούνε, θα διάλεγαν το δεύτερο. Προσπάθησα να το προσαρμόσω στην πλοκή.

Πάρτε μια γεύση με το τρέιλερ.

 

Περισσότερες πληροφορίες για την ταινία, εδώ και εδώ.

Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Αντωνίου, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Μαρκέλλα Γιαννάτου.

Παίζουν: Θανάσης Παπαδόπουλος, Θάνος Νάκος, Ηρακλής Παλάτσιος, Λίνα Γεωργουλάκου, Πέτρος Γιασεμής, Κατερίνα Βεργέτη, Μιχαλέλα Νέτη και οι μικρές Μαρκέλλα & Δέσποινα

*Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP. 

Προηγούμενα άρθρα του Αίαντα Αρτεμάκη 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News