Ας οργανώσουν μια κλειστή προβολή στη Βουλή της Ζωής. Να δουν «Το αλάτι της Γης» του Βιμ Βέντερς για τη ζωή του θρυλικού βραζιλιάνου κοινωνικού φωτογράφου Σ. Σαλγκάδο. Δεν είναι με το μνημόνιο, ούτε με τον Σόιμπλε. Έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα, αφυπνίζοντάς την σε συγκλονιστικά γεγονότα. Μετά, αφού έχουν δει για τη Ρουάντα και το Σαχέλ, ας αναρωτηθούν τι είναι ανθρωπιστική κρίση και αν υπάρχει στην Ελλάδα. Τι σημαίνει γενοκτονία ή μετανάστευση, πώς ορίζονται και πώς αντιμετωπίζονται. Ας δοκιμάσουν να μιλήσουν για κόκκινες γραμμές, για μνημόνια ή αντιμνημόνια. Για οτιδήποτε τέλος πάντων αποτελεί καθημερινό τους αντικείμενο. Θα αισθανθούν απίθανα εκτός θέματος. Τα λόγια τους παχιά και κούφια. Κυρίως ανυπόφορα κοινότοπα. Και εντελώς εγχώρια, μονοδιάστατα κι απομονωμένα. Θα νιώσουν και μια αισθητική άπωση. Από τις χειρονομίες τους έως τη γλώσσα του σώματος.

Η τέχνη δίνει πολλές φορές το μέτρο των πραγμάτων. Την Πρωτομαγιά, ο Καβάκος με τη συμφωνική του Βερολίνου έβαζε το ρεμπέτικο γέφυρα ανάμεσα στον Σιμπέλιους και τον Σούμαν. Και η Ελλάδα έστελνε παγκόσμιο μουσικό μήνυμα πρωτομαγιάς και λαϊκότητας. Για την ιδέα της Ευρώπης με 20λεπτο ντοκυμαντέρ Γερμανίδας παραγωγού αφιερωμένο στην Αθήνα, χορηγία Έλληνα του εξωτερικού, που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του. Στον αισθητικό αλλά και συμβολικό αντίποδα, ο Γιάνης με το ένα νι, ο Βούτσης με τραγιάσκα κι ο Λαφαζάνης με την Ίσκρα διαδήλωναν -ούτε ένα βήμα πίσω- δεν θα περάσουν οι οχτροί.

Δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα κλίμα και μια αισθητική εποχής. Ο θυμός ανακατεύεται με τον φόβο και παράγουν αδιέξοδο, μιας και είναι οι δύο άκρες του ίδιου νήματος. Η αισθητική που παράγουν είναι θολή και άναρχη, μουντζουρώνει για να καταγγείλλει, καταλύει για να διεκδικήσει, ξελαρυγγιάζεται για να πεισθεί πως υπάρχει. Δεν χρειάζεται καμιά βαθιά κουλτούρα για να αισθανθείς άνθρωπος ακούγοντας τον Καβάκο. Δεν χρειάζεται καμιά πολιτική ή ιδεολογική ευρυμάθεια για να συναισθανθείς την κοινή μοίρα με την «τυφλή Τουαρέγκ», τα «ορυχεία χρυσού» της Βραζιλίας, την «έξοδο» στην Αφρική του Σαλγκάδο.

Ο φανατισμός και η μονομανία της επικαιρότητας μας απομονώνουν από τα θεμελιώδη, δηλαδή από τον πολιτισμό, μέρος των καταβολών του οποίου διεκδικούμε. Προοδευτικό σήμερα είναι ό,τι μας ενώνει, οι γέφυρες που μας επανασυνδέουν με τα ουσιώδη κοινά του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Απέναντι στη σοβιετική γλώσσα των κυβερνητικών non papers για τις διαπραγματεύσεις που καθημερινά ολοκληρώνονται ή στην μισαλλοδοξία των αντεγκλήσεων που ανταλλάσσονται, χρειαζόμαστε ένα φράγμα πολιτισμού που να εξοστρακίζει τη βιομηχανία ασχήμιας που παράγεται.

Με τον Καβάκο και τον Σαλγκάδο, πόσο ψεύτικοι μοιάζουν οι μοντέρνοι του life style με τη ρίγα και το μπλε ελεκτρίκ, ή οι διαπρύσιοι υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων που βγάζουν μίσος και χολή στην κάθε τους κουβέντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News