Η εμμονή του Ουμπέρτο Eκο με τις λίστες ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έγραψε ένα βιβλίο γι’ αυτές με τίτλο «Η ομορφιά της λίστας» (Καστανιώτης, Μτφρ: Ανταίος Χρυσοστομίδης, Δήμητρα Δότση, σελ: 408), ενώ επιμελήθηκε επίσης και μία έκθεση στο Λούβρο αφιερωμένη στις λίστες. «Οι λίστες μάς αρέσουν, γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε», είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του στο Spiegel, ο ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας μερικών από τα πιο συναρπαστικά βιβλία, που έχουν γραφτεί ποτέ.

Πολλές από τις λίστες φαίνονται περιττές, αφού είναι αδύνατον να ολοκληρωθούν, αλλά συνεχίζουμε να τις κάνουμε. Ο Εκο εξηγεί γιατί: «Εχουμε ένα πολύ αποθαρρυντικό και ταπεινωτικό όριο: τον θάνατο. Γι’ αυτό μας αρέσουν όλα τα πράγματα, που θεωρούμε ότι δεν έχουν όρια και συνεπώς ούτε τέλος. Είναι ο τρόπος μας να ξεφύγουμε από τις σκέψεις, που σχετίζονται με τον θάνατο». Η σπουδαία εξήγησή του ταιριάζει πολύ και στις λίστες των βιβλίων, που δεν ολοκληρώνονται ποτέ (και ευτυχώς).

Συνεχίζουμε να τις κάνουμε, εποχικά, συγκεντρώνοντας και προτείνοντας βιβλία για δώρα, για τους αγαπημένους μας και για τον εαυτό μας, για τις διακοπές, τις ονομαστικές εορτές και τα γενέθλια.  Και προπαντός για τα Χριστούγεννα. Στον καιρό της πανδημίας, ευτυχώς, η παραγωγή τους δεν μειώθηκε. Ισα – ίσα. Τα βιβλία, εξάλλου, καινούργια ή παλιά, παλαιότερων ή νεότερων συγγραφέων, που διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται εμμονικά, αποδείχτηκαν πολύτιμη διέξοδος ανοίγοντας ορίζοντες σε άγουρους ή ώριμους αναγνώστες. Γιατί τα βιβλία μπορούν να φωτίσουν κόσμους άγνωστους και πτυχές της ανθρώπινης ψυχής που δεν φανταζόσουν ότι υπάρχουν, να σου αλλάξουν τη ζωή.

Ανάμεσα, λοιπόν, στα δώρα που θα ανταλλάξετε τις μέρες που έρχονται, βάλτε και το καλύτερο δώρο για εσάς και τους αγαπημένους σας: την ανάγνωση.  Η δική μου φετινή λίστα περιλαμβάνει μπόλικους τίτλους νουάρ και θρίλερ (γιατί τα αγαπώ ιδιαίτερα), σύγχρονη ελληνική και ξένη λογοτεχνία, βιογραφίες και βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Και βέβαια από μια τέτοια γιορτινή λίστα δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα παιδικά βιβλία.

«Χρώματα του Αποχαιρετισμού», Μπέρναρντ Σλινκ (Κριτική, Μτφρ: Απόστολος Στραγαλινός, σελ: 248). Ο σημαντικότερος εν ζωή γερμανός συγγραφέας («Διαβάζοντας στη Χάννα», «Ολγα», «Ο Γυρισμός», «Σαββατοκύριακο», «Τα Ιχνη του Χρήματος» κ.α.) επιστρέφει με εννέα ιστορίες αποχαιρετισμών που συντρίβουν και αποχαιρετισμών που απελευθερώνουν, για την ευόδωση και την αποτυχία της αγάπης, για την πίστη και την προδοσία, για τις ανελέητες αναμνήσεις και για εκείνες που έχουμε συμφιλιωθεί μαζί τους, για το πώς από κάτι σωστό μπορεί να προκύψει κάτι λάθος και από ένα λάθος να γεννηθεί κάτι σωστό. Και με την λεπτότητα και την ενσυναίσθηση που διακρίνει την γραφή του (και σπάνια μπορεί κανείς να συναντήσει) βάζει στον φακό του ακόμη και το ταμπού της αιμομιξίας.

«Η τέχνη του τρόμου», Πέτρος Μάρκαρης (Κείμενα, σελ: 192). Πόσο διαφορετικές είναι οι εικόνες της πανδημίας, που έχει ο καθένας από μας στο μυαλό του, και πόσο διαφορετικά μας επηρεάζουν; «Εγώ έχω τόση σχέση με υπολογιστές και τηλεδιασκέψεις, όση οι κάτοικοι της Σαχάρας με το κολύμπι», σκέφτεται ο αστυνόμος Χαρίτος όταν καλείται να εξιχνιάσει μια υπόθεση από το σπίτι, σε ένα από τα διηγήματα της νέας συλλογής του Μάρκαρη με παραδείγματα της «πανδημικής» διαφορετικότητας και των συνεπειών της. Δε σταματάει όμως στο παρόν. Ο Μάρκαρης δημιουργεί μια σχέση με το παρελθόν, για να μας θυμίσει ότι και «προ κορωνοϊού» ζούσαμε στιγμές τρόμου, περιόδους μοναξιάς αλλά και ανάπαυλες γέλιου, όπως και σήμερα, μέσα στην πανδημία.

«Η ανακάλυψη των σωμάτων», Πιέρ Ντυκροζέ (Πόλις, Μτφρ: Δημήτρης Δημακόπουλος, σελ: 372) Σε ένα σύμπαν, που δεν είναι και τόσο φουτουριστικό όσο θέλουμε να πιστεύουμε, ο Ντυκροζέ περιγράφει με γνώση και ευφυΐα, πώς οι έμποροι του Ιντερνετ το απομάκρυναν από τα αρχικά δημοκρατικά του ιδεώδη. Αξιοποιώντας τους κώδικες του θρίλερ, θέτει σημαντικά ηθικά, πολιτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα για την ελευθερία, τον θάνατο και την αγάπη στον σύγχρονο κόσμο. Αλλοτε δραματικό, κάποτε απειλητικό, ορισμένες φορές παιγνιώδες, πάντα όμως με σασπένς και πεισματική πίστη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το κείμενο διακρίνεται για τη μουσικότητα και την πλαστικότητά του.

«Θάρρος ή Αλήθεια», Καμίλα Λέκμπεργ (Μεταίχμιο, Μτφρ. Αγγελική Νάτση, σελ: 112) Καθώς τα πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό της Στοκχόλμης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, τα σκοτάδια διαλύονται, ανεπούλωτα τραύματα, σκοτεινά μυστικά και ψέματα θα αποκαλυφθούν και κανείς δεν θα μείνει ατιμώρητος. Στο νέο μυθιστόρημα της βασίλισσας του σκανδιναβικού νουάρ, τέσσερις νέοι μαζεύονται σε μια πολυτελή βίλα για να γιορτάσουν. Δεν τους λείπει τίποτα. Χρήμα, ομορφιά, νιάτα είναι η αστραφτερή τους επιφάνεια. Ωστόσο, τα φαινόμενα απατούν. Και μια απλή παρτίδα Monopoly είναι ικανή να οδηγήσει στην αποκάλυψη της αθέατης πλευράς της ζωής του καθενός.

«Ο Τζίμης στην Κυψέλη», Χρήστος Χωμενίδης (Πατάκης, σελ: 368). Στο σχεδόν ρεαλιστικό μυθιστόρημά του, που διαδραματίζεται στην Αθήνα του 2021,  ο Χωμενίδης διαπραγματεύεται  ό,τι μάς αγγίζει, μάς συγκινεί, μάς τρομάζει, την εποχή της πανδημίας. Ο κεντρικός του ήρωας, Τζίμης Παπιδάκης, έχει αξιοποιήσει άριστα τον χρόνο της καραντίνας ανακαινίζοντας υποδειγματικά το θέατρο που έχει κληρονομήσει στη Φωκίωνος Νέγρη, και το οποίο επί σχεδόν 40 χρόνια ανέβαζε παραστάσεις τρίτης κατηγορίας, φτηνές φαρσοκωμωδίες και επιθεωρήσεις τής συμφοράς . Παιδί  των 60’ς και των 70’ς, γιός μιας θυρωρίνας, υιοθετημένος από έναν παλιό πρωταγωνιστή του Εθνικού Θεάτρου, στο κατώφλι των 60 του, ο Τζίμης βρίσκεται ένα βήμα πριν από την εκπλήρωση τού μεγάλου του ονείρου: Να αναδειχθεί στον πρώτο και καλύτερο θεατρικό επιχειρηματία στην Ελλάδα και το θέατρό του, να γίνει ο ομφαλός της θεατρικής Αθήνας. Η παράσταση που προετοιμάζει, άλλωστε, «Ο Περονόσπορος», έχει όλες τις προδιαγραφές για να θριαμβεύσει.

«Γιάννης Αντετοκούνμπο ‒ Γράφοντας ιστορία», Χοσέ Μ. Πουέρτας (Κάκτος, Μτφρ: Νικόλαος Παπαδάκης, σελ.: 352). Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε τη ζωή του Γιάννη Αντετοκούνμπο, μια ζωή σαν μυθιστόρημα, όπου πραγματικά το σύμπαν συνωμοτεί για να επιτευχθεί το ακατόρθωτο. Ωστόσο ο ισπανός βιογράφος του Χρυσού Παιδιού των μεταναστών από τη Νιγηρία, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Σεπόλια και έφτασε να υπογράψει το πιο ακριβό συμβόλαιο στην ιστορία του NBA, δεν αρκέστηκε σε συνεντεύξεις του. Του χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια έρευνας για να συγκεντρώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα φώτιζαν με αντικειμενικό τρόπο άγνωστες πτυχές της ζωής του και θα έκαναν την ανάγνωση της βιογραφίας του ενιαφέρουσα χωρίς την επανάλειψη χιλιοειπωμένων ιστοριών.

«Ο θείος μου Αλέξανδρος Ιόλας», Ελένη Κουτσούδη-Ιόλα (Μίνωας, σελ: 432) Πολυσύνθετη προσωπικότητα που δεν χωρούσε σε κουτάκια, ο Αλέξανδρος Ιόλας διέθετε εξαιρετική ευστροφία που τον οδηγούσε πάντα με επιτυχία στο επόμενο στάδιο. Μέχρι το 1976, τήρησε πιστά την εντολή «Αύξου αεί», που του έδωσε ο πνευματικός του πατέρας, Αγγελος Σικελιανός. Στην τελευταία φάση της ζωής του,  επέστρεψε στην Ελλάδα, μία χώρα που έμελλε να γίνει για ο τόπος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας του. Λόγια και μαρτυρίες χωρίς ντοκουμέντα, κυκλοφορούν συχνά, ακόμα και σήμερα, σε διάφορα έντυπα, ενώ ανυπόστατοι ισχυρισμοί αναπαράγονται ανεξέλεγκτα και με μεγάλη ευκολία, συντηρώντας εις το διηνεκές φαιδρές φαντασιοπληξίες. Η Ελένη Κουτσούδη-Ιόλα, ανιψιά του Αλέξανδρου Ιόλα, διηγείται την εμπεριστατωμένη ιστορία της ζωής του, καταρρίπτοντας μύθους και παρουσιάζοντας τον Άνθρωπο πίσω από τον Μύθο.

«Ημερολόγια Ταξιδιού», Αλμπέρ Καμύ (Πατάκης, Μτφρ: Νίκη Καρακίτσου-Douge, Μαρία Κασαμπαλόγλου-Roblin, σελ: 168). Ενας από τους σημαντικότερους διανοούμενους και συγγραφείς του 20ου αιώνα, Καμύ, ο ταξίδεψε στις ΗΠΑ από τον Μάρτιο µέχρι τον Μάιο του 1946 και ύστερα, από τον Ιούνιο µέχρι τον Αύγουστο του 1949, στη Νότια Αµερική, όπου τον περιμένει ένας νέος παροξυσμός φυματίωσης. Ωστόσο το ύφος στα δυο ηµερολόγιά του, τα περίφημα Σημειωματάρια, από τα οποία προέρχονται τα αποσπάσματα αυτού του βιβλίου, διαφέρει αισθητά. Εχοντας ταξιδέψει σε διάφορες ηπείρους με διαφορετικές ιδιότητες (του δημοσιογράφου, του συγγραφέα, του επίσημου καλεσμένου) είναι φανερό ότι μπορεί να διαχωρίσει τη δημοσιογραφική ματιά από το βλέμμα του συγγραφέα.

«Μητρόπολη», Φίλιπ Κερ (Κέδρος, μτφρ. Γιώργος Μαραγκός, σελ.:  400) Το τελευταίο βιβλίο του Κερ, που ολοκληρώθηκε λίγο πριν πεθάνει απρόσμενα το 2018, είναι ένα εντυπωσιακό πορτρέτο της παρακμής του Βερολίνου, λίγο πριν από την άνοδο του Χίτλερ και των ναζί στην εξουσία: Το 1928, ο νεαρός Μπέρνι Γκούντερ, επιθεωρητής στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών του Βερολίνου, αναλαμβάνει να ερευνήσει μια σειρά από δολοφονίες στον σιδηροδρομικό Σταθμό της Σιλεσίας, όπου πόρνες δολοφονούνται με τον ίδιο φρικτό τρόπο. Ταυτόχρονα ξεκινάει και μια δεύτερη σειρά δολοφονιών με θύματα αυτή τη φορά ανάπηρους πολέμου, που ζητιανεύουν στους δρόμους της πόλης. Φαίνεται πως κάποιος είναι αποφασισμένος να καθαρίσει το Βερολίνο από όποιον δεν είναι άψογος. Η φωνή του ναζισμού γίνεται βρυχηθμός, που απειλεί να πνίξει κάθε άλλη. Οχι όμως και τη φωνή του Μπέρνι Γκούντερ.

«Η προσήλωση», Αλμπέρτο Μοράβια (Κριτική, Μτφρ: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Σελ: 432). Σε ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία του Μοράβια, ο ιταλός στοχαστής τολμά να θίξει το ζήτημα της αιμομιξίας σε μια ιστορία για την προβληματική σχέση με τη γραφή ενός δημοσιογράφου που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, και ταυτόχρονα με την προβληματική σχέση του με την προγονή του

«Οι Κόρες», Αλεξ Μιχαηλίδης (Διόπτρα, μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ, σελ: 448). Ο Βρετανοκύπριος συγγραφέας έφτασε στην κορυφή των best sellers των «New York Times» με το πρώτο του βιβλίο «Η σιωπηλή ασθενής» που γίνεται ταινία από την εταιρεία παραγωγής του Μπραντ Πιτ. Και το δεύτερο θρίλερ του, αποδεικνύεται ακόμα καλύτερο, αριστοτεχνικά στημένο, καταχθόνιο, μοντέρνο και συναρπαστικό.

«Εφ7ά χρόνια σκοτάδι», Γιου Τζεόνγκ Τζεόνγκ (Μεταίχμιο, Μτφρ: Αμαλία Τζιώτη, σελ: 632). Κορυφαία εκπρόσωπος του ψυχολογικού θρίλερ στη χώρα της με πολλές διεθνείς διακρίσεις, η νοτιοκορεάτισσα Γιου Τζεόνγκ Τζεόνγκ έχει γράψει τέσσερα μυθιστορήματα μεταξύ των οποίων το νούμερο ένα διεθνές μπεστ σέλερ «Ο καλός γιος», το οποίο αναμένεται να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Σκοτεινό, καθηλωτικό και γεμάτο ανατροπές, το «Επτά χρόνια σκοτάδι» ήταν ένα από τα δέκα κορυφαία αστυνομικά βιβλία του 2015 της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit.

«Χιονοστιβάδα», Ρουθ Γουέαρ  (Κλειδάριθμος, μτφρ. Αντώνης Καλοκύρης, σελ: 392). Ενα θρίλερ γεμάτο ανατροπές και σασπένς από την αγγλίδα μετρ του είδους Ρουθ Γουέαρ, το οποίο εκτυλίσσεται σε ένα πολυτελές σαλέ, όπου έχουν συγκεντρωθεί οι μέτοχοι και οι διευθυντές μιας δημοφιλούς μουσικής εφαρμογής. Πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον της εταιρείας τους και την πιθανή εξαγορά της έναντι ενός μυθικού ποσού, εν μέσω μιας απροσδόκητης χιονοστιβάδας, που τους αποκλείει από τον έξω κόσμο. Ωστόσο η ομάδα τους συνεχώς λιγοστεύει καθώς τα μέλη της εξαφανίζονται, ενώ ο χρόνος για την επίτευξη της συμφωνίας εξαντλείται.

«Γράμμα στον δικαστή μου», Ζωρζ Σιμενόν (Αγρα, Μτφρ: Αργυρώ Μακάρωφ, Σελ.: 296)  Μέσα στη φυλακή όπου εκτίει την ποινή του για ένα άγριο έγκλημα, στο οποίο τον οδήγησαν οι  δαίμονές του, ο επαρχιακός γιατρός Σαρλ Αλαβουάν κάνει μια εκ βαθέων εξομολόγηση στον δικαστή του με τη μορφή επιστολής, χωρίς ωστόσο να αναζητά τον οίκτο του. Γράφει για αυτό που τον οδήγησε στον φόνο, ένα πάθος ερωτικό εκτός ορίων και ελέγχου. Σε ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά το,υ που ολοκληρώθηκε το 1946, ο Σιμενόν ανατέμνει συγκλονιστικά τον φόνο ενός άχρονου, αρχετυπικού ήρωα, ο οποίος του επιτρέπει να μιλήσει για τα ανθρώπινα πάθη και τις συμπεριφορές ανεξάρτητα από τους περιορισμούς που θέτουν οι εποχές.

«Λάκης Γαβαλάς: Loaded», (Αγκυρα, επιμέλεια: Μαρία Βόλλη, σελ: 296). Ο Λάκης Γαβαλάς είναι μια κατηγορία από μόνος του. Μια περσόνα με αυθεντικό, μοναδικό στιλ και τζέντλεμαν με χιούμορ, ευφυής, γενναιόδωρος, που έπαθε πολλά αλλά δεν γκρίνιαξε ποτέ και δεν κατηγόρησε κανέναν, ένας άνθρωπος πέρασε από τα Τάρταρα αλλά κατάφερε να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Για τον Γαβαλά, η ζωή είναι ένα περιπετειώδες ταξίδι με τα πάνω και τα κάτω της, και με την αυτοβιογραφία του, που είναι γραμμένη ανάλαφρα και διασκεδαστικά, αποδεικνύει, ότι μπορεί να αξιοποιεί δημιουργικά ακόμα και τα δύσκολα. Οπότε δεν είναι τυχαίο ότι έγινε αμέσως μπεστσέλερ.

«Η αξέχαστη χρονιά της αναρχίας», Αντρέ Κούμπιτσεκ (Κριτική, Μτφρ: Απόστολος Στραγαλινός,σελ: 288) Μετά το «Σκίτσο ενός καλοκαιριού» (Κριτική, 2018), που ήταν υποψήφιο για το Γερμανικό Βραβείο Βιβλίου 2016, ο Κούμπιτσεκ επιστρέφει στις εκδόσεις Κριτική με ένα μυθιστόρημα για την ανήσυχη ευτυχία που νιώθει ο καθένας μας όταν αποτολμά μια νέα αρχή. Το βιβλίο, το πρώτο για την αναρχία στη νεότερη γερμανική ιστορία, τοποθετείται χρονικά στον Απρίλιο του 1990, την εποχή που η Ανατολική Γερμανία ετοιμάζεται να προσχωρήσει στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και οι μεγαλύτεροι πολίτες ανησυχούν ενώ οι νεότεροι απολαμβάνουν τον έρωτα και την ελευθερία.

«Η Κλάρα και ο ήλιος», Καζούο Ισιγκούρο (Ψυχογιός, Μτφρ: Αργυρώ Μαντόγλου, σελ: 384) Στο όγδοο βιβλίο του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας βρετανού συγγραφέα και το πρώτο μετά τη βράβευσή του το 2017, ο Ισιγκούρο μας μεταφέρει σε μια δυστοπική κοινωνία με καταστήματα που πουλάνε Τεχνητούς  Φίλους για να κρατούν συντροφιά σε παιδιά και εφήβους. Αφηγείται την ιστορία της Κλάρας, μιας Τεχνητής Φίλης με εκπληκτική παρατηρητικότητα και ιδιαίτερη ευαισθησία, η οποία από τη θέση της στο κατάστημα, όπου πωλείται, παρακολουθεί με προσοχή τη συμπεριφορά όσων έρχονται για να ρίξουν μια ματιά, αλλά και όσων περνούν απ’ έξω, στον δρόμο. Και ελπίζει πως σύντομα κάποιος θα τη διαλέξει.

«Εκπνοή», Τεντ Τσιάνγκ (Ικαρος, Μτφρ: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, σελ: 456). Οι εννέα ιστορίες που μας προσφέρει ο Τεντ Τσιάνγκ, ίσως ο σπουδαιότερος εν ζωή συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, δεν εκτυλίσσονται σε κανέναν μακρινό γαλαξία, εκατοντάδες χρόνια από εδώ. Για την ακρίβεια ο κόσμος του ελάχιστα απέχει από τον δικό μας. Με μια εκ πρώτης όψεως χαλαρή φιλοσοφική διάθεση και όχημα τεχνολογίες ένα δυο βήματα πιο εξελιγμένες από τη δική μας, ο πολυβραβευμένος συγγραφέας εξερευνά σε εκπληκτικό βάθος οικεία ερωτήματα, που απασχολούν τον άνθρωπο εδώ και αιώνες: Μπορούμε άραγε να ταξιδέψουμε στον χρόνο; Εχει ο άνθρωπος πραγματικά ελεύθερη βούληση; Πώς επηρεάζει η μνήμη και η ανάμνηση αυτό που είμαστε; Ποια πλάσματα θεωρούνται έμβια; Και ακόμη τι θα συνέβαινε αν ήμασταν σε θέση να παρακολουθήσουμε εναλλακτικές εκδοχές της ζωής μας;

«Το βρεγμένο ψάρι», Φόλκερ Κούτσερ (Διόπτρα, μτφρ. Τάσος Ψιλογιαννόπουλος, σελ: 736). Είναι το κατάλληλο βιβλίο για τους θαυμαστές της εκπληκτικής σειράς «Babylon Berlin», που πρόβαλε το ERTflix (και αναμένεται ανυπόμονα η νέα σεζόν της). Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο με ήρωα τον αστυνόμο Γκέρεον Ρατ, και ο τίτλος του στη βερολινέζικη αστυνομική αργκό, σημαίνει «ανεξιχνίαστη υπόθεση». Είμαστε στο 1929 και ο φιλόδοξος νεαρός αστυνομικός έχει μόλις φθάσει στο Βερολίνο όπου βρίσκεται αντιμέτωπος με μια μεγαλούπολη σε έκσταση, γεμάτη πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές. Ενας νεκρός, που φέρει ίχνη απάνθρωπων βασανιστηρίων και δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί, παραμένει αίνιγμα για το Εγκληματολογικό της Αστυνομίας. Το «βρεγμένο ψάρι» πέφτει στον Ρατ και σύντομα η έρευνά του θα τον οδηγήσει σε μια ομάδα εξόριστων Σοβιετικών αντιφρονούντων, που έχουν πολύ χρυσό προκειμένου να αγοράσουν πολλά όπλα.Ο Κούτσερ δεν γράφει απλά εξαιρετική αστυνομική λογοτεχνία. Αποτυπώνει ταυτόχρονα τη ζωή του Βερολίνου σε μια κορυφαία εποχή της ιστορίας λίγο πριν από το τέλος της πολύπαθης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και τα κατακλυσμιαία γεγονότα που θα αλλάξουν τον κόσμο.

«Σικελικό Ειδύλλιο», Σώτη Τριανταφύλλου (Πατάκης, σελ.: 304). Δεν είναι ειδύλλιο. Είναι το χρονικό της συνάντησης δύο τελείως διαφορετικών ανθρώπων σε µια µικρή πόλη της Σικελίας, στα µέσα της δεκαετίας του 1950, μια εποχή με δολοφονίες, εγκλήµατα τιµής, βιασµούς και επανορθωτικούς γάµους.  Ο αστυνόµος Λούκα Ντε Ματέις και η νεαρή Κοντσέττα Βιτάλε δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τη σικελική τους καταγωγή. Ωστόσο καθώς αφηγούνται τα γεγονότα της ζωής τους, φανερώνονται όλο και περισσότερες οµοιότητες μεταξύ τους. Για τον Ντε Ματέις, ο τίτλος του βιβλίου ίσως να ήταν «Σικελικό Γοτθικό, ιστορία τρόµου δυτικά των Συρακουσών». Και στην Κοντσέτα, που  αρνείται να συµµορφωθεί µε τον σικελικό τρόπο ζωής, ίσως να ταίριαζε περισσότερο το «Κουκλοθέατρο σε τοπίο του Νότου».

«Λάτιν Νουάρ», Ανδρέας Αποστολίδης (Αγρα, σελ: 184). Στη στροφή του 20ου αιώνα και στην πορεία παγκοσμιοποίησης του αστυνομικού μυθιστορήματος, δύο τάσεις ξεχώρισαν: το Σκανδιναβικό (Nordic) και το Latin noir, το οποίο έχει μεγαλύτερο λογοτεχνικό βάθος και εύρος, καθώς κατάγεται από την έκρηξη της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας την δεκαετία του 1960. Παράγωγο της εργασίας για το ομώνυμο ντοκιμαντέρ διεθνούς παραγωγής, το βιβλίο παρουσιάζει την πρόσφατη ιστορία της Λατινικής Αμερικής όπως τη φαντάζονται οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, όπως οι Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Ρικάρντο Πίλια, Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, Λεονάρδο Παδούρα, Χουάν Σαστουράιν, Κλαούντια Πινιέιρο, Ραμόν Δίας Ετερόβιτς, Λουίς Σεπούλβεδα κ.ά, σε χώρες όπως το Μεξικό, η Κούβα, η Αργεντινή, το Περού, η Χιλή, η Κολομβία, αλλά και ως απόηχο των αστυνομικών ιστοριών στο έργο άλλων, όπως ο Χουάν Χοσέ Σάερ και ο Ρομπέρτο Μπολάνιο, που συνενώνουν δύο γενιές.

«Σάγκι Μπέιν», Ντάγκλας Στιούαρτ (Μεταίχμιο, Μτφρ: Σταυρούλα Αργυροπούλου, σελ: 528). Βιβλίο αναφοράς για τα ελληνικά και τα παγκόσμια γράμματα, το μυθιστόρημα του Ντάγκλας Στιούαρτ είναι από αυτά που σου ραγίζουν την καρδιά. Η ιστορία του εκτυλίσσεται στη Γλασκόβη των αρχών του 1980, μια πόλη σε παρακμή με τα ανθρακωρυχεία και τα μεταλλεία κλειστά που έχουν στείλει την εργατική  τάξη στην κόλαση. Και είναι μια βαθιά συγκινητική ιστορία για τον εθισμό, την ανέχεια, τις διαλυμένες οικογένειες, τη σεξουαλικότητα και την αναζήτηση της ταυτότητας από την πλευρά του μικρού Σάγκι, μα πάνω από όλα είναι μια ιστορία για την αγάπη, την αφοσίωση και τελικά την ελπίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News