Είναι η πρώτη φορά που βλέπω την τραγωδία διαφορετικά. Θέλω να πω πως το μηνύματα που μου περνά είναι ασαφή. Άλλοτε πίστευα πως ρόλος της τραγωδίας είναι η κάθαρση. Τώρα πιστεύω πως ακόμα δεν έχουμε βρει τα κλειδιά για να αποκωδικοποιήσουμε την τραγωδία, δεδομένου πως ούτε το δίκαιο είναι γενικώς σαφές, ούτε και η λύτρωση έρχεται όταν το δίκαιο, φαινομενικά τουλάχιστον, εφαρμόζεται. Ο λόγος είναι ο εξής: ποιος μισείται στην τραγωδία του Αισχύλου «Αγαμέμνων»; Η Κλυταιμνήστρα που ως άλλη κάργια κατακρεουργεί τον σύζυγό της Αγαμέμνονα με τη βοήθεια του εραστή της Αίγισθου, αφού τον έχει φλομώσει με τα κόλπα της στο ψέμα ή ο Αγαμέμνων που για να ξεκινήσουν τα πλοία των Αχαιών θυσίασε την κόρη τους Ιφιγένεια; Ποιος μπορεί να μιλήσει με ηθικολογικούς όρους για την τραγωδία που καλά-καλά δεν έχουμε απεγκλωβίσει από τα ερμηνευτικά κουτάκια που μας έμαθαν να την ερμηνεύουμε; Και ποιος τελικά είναι ο ρόλος της τραγωδίας; Η διδαχή, ο παραδειγματισμός, ο σωφρονισμός, η λύτρωση ή η αρχή ενός ατελείωτου ταξιδιού στον εσωτερικό μας κόσμο; Ίσως τελικά να είναι το τελευταίο ή να είναι μόνο το τελευταίο.

Στην παράσταση «Αγαμέμνων» Αισχύλου, που ανέβασε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη καταφέρνει να σε βάλει στην ψυχή της μητέρας που σκοτώνουν το παιδί της για να ξεκινήσει ένας παράλογος πόλεμος -με δεδομένο ότι λογικός είναι αναγκαστικά εκείνος που είναι αμυντικός- και εν συνεχεία επιλέγει εραστή και τον χρησιμοποιεί για να εξοντώσει τον νικητή βασιλιά που επιστρέφει γεμάτος κομπασμό (ναι, τελικά δέχεται να πατήσει πάνω στο κόκκινο χαλί) και ίχνος ντροπής. Εξαιρετικά σίγουρη η ίδια ότι έχει αποδώσει τη δικαιοσύνη, απειλεί ανερυθρίαστα τον χορό, όταν της μιλούν για επιστροφή του φονικού. Εκδικείται για όλους, όχι μόνο για την Ιφιγένεια. Συνταρακτική η ερμηνεία στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας, σταθερή η φωνή της και πάντα αγέρωχο και αεράτο το στήσιμό της επί σκηνής. Είτε τη στιγμή μετά το φονικό, είτε πριν μέσα στην απίθανα εμπνευσμένη ενδυματολογική εκδοχή του Γιώργου Πάτσα, η Καρυοφυλλιά είναι τυλιγμένη από αρχοντικά, λιτά υφάσματα, όπως επίσης και οι λοιποί ηθοποιοί μέσα στο απλό και λειτουργικό σκηνικό. Εντούτοις καθόλου απλοϊκό, αλλά πολυσύνθετο για να είναι μοναδικά αποτελεσματικό.

Το έργο φέρει την υπογραφή της σκηνοθέτιδας Νικαίτης Κοντούλη και την τελική υπογραφή εγγύησης την έβαλε ο καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης, Γιάννης Καραχισαρίδης. Οι ηθοποιοί λειτουργούν ως σύνολο εξαιρετικά. Ο Μηνάς Χατζησάββας είναι αψεγάδιαστος, ο Χαλακατεβάκης εξαιρετικός -θυμάστε τον Βασίλη από τους «Απαράδεκτους»;- η Τζήμου αναμενόμενα καλή, ο Μπισμπίκης με εντυπωσίασε. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν η ζωντανή μουσική από το κλαρινέτο του εικοσιπεντάχρονου Χρήστου Καλκάνη στην αρχή και στο τέλος της παράστασης.

Αυτά περί «Αγαμέμνονος». Δείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα της παράστασης και, όπου σας έρθει βολικά, παρακολουθήστε την. Και επιπλέον: ας ξανασκεφτούμε αν, τελικά, έχουν σχέση η δικαίωση και η κάθαρση. Η Ιφιγένεια, ο Αγαμέμνων, η Κλυταιμνήστρα, ο Ορέστης. Τέσσερα πρόσωπα, πολλές τραγωδίες, άπειρες τραγικές στιγμές. Και η αλήθεια μετέωρη. Τελικά, πού είναι η εσωτερική μας ελευθερία; Στην κάθαρση ή στη δικαίωση;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News