Πρωί στην τράπεζα. Αναμονή που φτάνει ως την είσοδο. Τρείς πελάτες μπροστά μου εντοπίζω έναν άνδρα που φοράει μάσκα απ’ αυτές του χειρουργείου. Κοιταζόμαστε αδιάφορα. Ο έξω ήλιος με υποχρεώνει στο καλό σενάριο. Ο κύριος έχει μια απλή ίωση και ως πολιτισμένος άνθρωπος, φοράει μάσκα για να μην κολλήσει τους γύρω.

Έρχεται η σειρά του. Εξυπηρετείται και κάνει πως φεύγει. Κοντοστέκεται και γυρίζει προς το μέρος μου. Για δευτερόλεπτα κατεβάζει τη μάσκα, μου χαμογελάει, την ξανανεβάζει και φεύγει.

Ηταν απο τις ωρες που θελω τις βλεφαρίδες μου πελωριες βεντάλιες. Στην κάτω κλίση τους να κρύψουνε το βλέμμα.

Το τραγούδι της μέρας επιβάλει κάτι το χαρούμενο και δίχως συνειρμούς. Τι λέτε;
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News