Το «Εξαρτάται» είναι αυτό που γράφει στο εξώφυλλο: μία ιστορία ζωής δίπλα στην εξάρτηση. Η Μαρία Μαυρικάκη διηγείται τι σημαίνει να ζεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που είναι εξαρτημένος χρήστης ηρωίνης. Και για να καλύψει κάθε γωνία παρατήρησης, δανείζει τη γραφή της και σε άλλα πρόσωπα, στους φίλους, στη σύντροφο, στους γονείς. Και φυσικά στον ίδιο τον αδερφό της.

Είναι ένα βιβλίο το οποίο θα μπορούσε να δεχθεί πάνω του όλα τα κλισέ που συνηθίζουμε σε αυτές τις περιπτώσεις. Ναι, έχει υπέροχη συναισθηματική γραφή. Η αφηγηματική μέθοδος ακολουθεί δημοσιογραφική φόρμα. Ο ψυχισμός των ανθρώπων μετατρέπεται σε φακό μέσα από τον οποίο παρακολουθούμε το δράμα. Ομως αυτά δεν αρκούν για να περιγράψουν το βιβλίο. Ούτε εξηγούν για ποιο λόγο το έκλεισα κάτω από βουρκωμένα μάτια. Δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά μέσα σε αυτό το βιβλίο, που με συντάραξε, υπάρχουν σκηνές που η γραφή καραδοκεί πίσω από τις λέξεις, ξαφνικά πετιέται και σε χαρακώνει στην καρδιά. Σκέφτηκα ότι αυτό οφείλεται στη δεινότητα με την οποία η συγγραφέας περιγράφει συναισθήματα. Λες και τα φωτογράφιζε μέσα της. Η γραφή δεν θυμάται, απλώς, το συναίσθημα. Το ξαναζεί μπροστά στα μάτια σου, έχει έναν τρόπο να στο μεταδίδει.

Μία λαϊκή οικογένεια που ζει στο Περιστέρι. Και ο γιος, το μεγάλο παιδί, πέφτει στην πρέζα. Δεν σε ξενίζει κάτι τέτοιο. Το βλέπεις και αλλού με copy-paste. Και έτσι ενώ η Μαυρικάκη διηγείται μία ιστορία που έχει ακουστεί πολλές φορές, η αργή κατακρήμνιση της εξάρτησης που παρασύρει ολόκληρη την οικογένεια, το κάνει με έναν τρόπο που σε δένει με τις ίδιες αλυσίδες. Σε καθηλώνει, σε πνίγει μέσα στον πόνο της. Και όταν δίνει τον λόγο και στον αδερφό της, λες ότι στα αλήθεια σου μιλάει αυτός. Πόσο αγαπήθηκε αυτός ο άνθρωπος από την αδερφή του; Δεν του έδωσε μόνο χρόνια αφοσίωση. Του παραχώρησε άπλετο χώρο μέσα της.

Ναι, εντάξει, υπάρχουν και τα άλλα: η μεταφορά εικόνων από μία Ελλάδα που από ασπρόμαυρη άρχισε να γίνεται έγχρωμη, η γλώσσα της πιάτσας. Περνάνε σε δεύτερη μοίρα κάτω από μία γραφή που σε τραντάζει, σε αφήνει να πιάσεις τη φλέβα που πάλλεται, να γευτείς το δάκρυ, να ακούσεις το κλάμα ακόμα και όταν είναι βουβό.

Η Μαρία Μαυριάκη έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων και έχει ασχοληθεί με τη διοίκηση μονάδων Υγείας. Χρονογραφήματα της θα βρείτε στην Athens Voice και στο exartatai.blogspot.com.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News