Έφτασα ασθμαίνοντας στο Μέγαρο. Μετά από μια γεμάτη μέρα. Μια μέρα εργάσιμη, με όλες τις προεκτάσεις που μπορεί να έχει ο χαρακτηρισμός αυτός. Η παράσταση του Γιώργου Νταλάρα για την ποίηση στη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη άρχιζε στις 20.30 κι εγώ περνούσα την πόρτα του Μεγάρου δέκα λεπτά πριν την έναρξή της. Παρέλαβα το εισιτήριό μου και αναζήτησα τον πάγκο με τους ξηρούς καρπούς, που σταθμεύει συνήθως έξω από το Μέγαρο τις ημέρες των παραστάσεων. Δυστυχώς, δεν ήταν εκεί. Ξαναμπήκα στο Μέγαρο και πήγα στη θέση μου: τελευταίο θεωρείο, τελευταία σειρά, τελευταία θέση. Πίσω από την ορχήστρα. Κάτι σαν το «τελευταίο θρανίο» των γυμνασιακών χρόνων. Από τη θέση αυτή, στην οποία έχω βρεθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν, έχει κανείς τη δυνατότητα να παρατηρεί καλύτερα τους μουσικούς, τους τραγουδιστές, το κοινό και την αλληλεπίδρασή τους.

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα και την καλύτερη διάθεση πριν από την έναρξη της βραδιάς. Κοιτώντας πίσω, στις αναρίθμητες συναυλίες του Νταλάρα που έχω παραβρεθεί, το έργο του Μίκη Θεοδωράκη είχε πάντοτε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τι διαφορετικό μπορούσε να συμβεί σ' ετούτη τη συγκεκριμένη βραδιά; Θα έδιναν το «κάτι παραπάνω» η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και ο Μίλτος Πασχαλίδης; Κι εκεί που ήμουν κουρασμένος και με την ψυχή στο στόμα, ήρθε το τραγούδι να πάρει μαζί του κάθε φορτίο, κάθε έννοια και κάθε σκέψη, αφήνοντας μόνο συγκίνηση. Οι «στίχοι» των ποιητών (Σεφέρης, Λειβαδίτης, Ελύτης, Αναγνωστάκης κ.α.) και η «ποίηση» των στιχουργών (Παπαδόπουλος, Ελευθερίου, Καμπανέλλης κ.α.) κατέκλυσαν με ορμή την αίθουσα του Μεγάρου, σαρώνοντας στο διάβα τους όλη την αρνητική ενέργεια. Οι καθαγιασμένες μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη, εντυπωμένες ανεξίτηλα στο συλλογικό DNA, ταρακούνησαν τη μνήμη και το θυμικό των παρευρισκομένων. Οι ερμηνείες των τριών τραγουδιστών, με την αρωγή μιας καλοκουρδισμένης, εντυπωσιακής ορχήστρας και της νεανικής χορωδίας Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης, έκαναν το χρέος τους. Έτσι, για περισσότερες από δυόμιση ώρες, όλοι όσοι ήμασταν χθες (18/3) στο Μέγαρο, βιώσαμε μια περίεργη «συνενοχή». Μια συνενοχή στο συναίσθημα. Μια συνενοχή που αθωώνεται παμψηφεί σε όλα τα «δικαστήρια» του κόσμου.

Ήταν, χθες στο Μέγαρο, αυτό το τραγούδι που κυριάρχησε. Αυτό το τραγούδι, που όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, τελειώνει και νιώθεις ευγενέστερος και φωτεινότερος. Το τραγούδι, που είναι κατά τον Διονύση Σαββόπουλο, η κοντινότερη απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων. Αυτό το τραγούδι.

Υ.Γ. Παρατηρούσα χθες, από τον «πάγκο» σχεδόν, το φαινόμενο που λέγεται Νταλάρας. Που διανύει αισίως το 65ο έτος της ηλικίας του και παραμένει τραγουδιστικά ακμαίος και ακέραιος. Ήταν, και χθες, συγκλονιστικός και συγκινητικός. Οι ερμηνείες του στα: «Περβόλια», «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες», «Γωνιά-γωνιά», «Μαουτχάουζεν» και «Canto General» έγραψαν μέσα μου. Να τον έχει ο Θεός αυτού του κόσμου γερό και δυνατό για να τραγουδάει τις χαρές και τις λύπες μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News