Μια τελευταία κλεφτή ματιά στον καθρέφτη, απενεργοποιώ το στερεοφωνικό που παίζει τα πιο αγαπημένα τους άλμπουμ τις τρεις τελευταίες ώρες και κλείνω πίσω μου την πόρτα του σπιτιού. Σφυρίζω στον ρυθμό ενός εκ των μεγαλύτερων επιτυχιών τους όσο κατεβαίνω με το ασανσέρ. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε που τους άκουσα live τελευταία φορά. Δεν το είχα ευχαριστηθεί τότε για αυτό και περίμενα πώς και πώς να τους ακούσω ξανά.

Οι συναυλίες πάντα έχουν ρίσκο, ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα σκέφτεσαι και πώς θα νιώθεις μετά το τέλος τους κι ας παίζει η πιο λατρεμένη σου μπάντα. Η προσμονή είναι το πρώτο που απολαμβάνεις σε μια συναυλία. Κι αυτή τη φορά την απόλαυσα όπως της έπρεπε. Από τη στιγμή που αγόρασα το εισιτήριο εβδομάδες πριν, μέχρι τη διαδρομή με το μετρό προς τον χώρο της συναυλίας. Χιλιάδες θεατών περνούν μέσα σε ένα λεπτό από τον έλεγχο των εισιτηρίων ακούγοντας από τους ευγενέστατους σεκιουριτάδες «καλό live, παιδιά». Αλλάζω αγκαλιές αγαπημένων φίλων και εντοπίζω δεκάδες από τους συναυλιακούς γνωστούς που με τα χρόνια έγιναν κι αυτοί φίλοι. Στα ελάχιστα λεπτά που περιμένω να πάρω την μπύρα μου από το μπαρ δίχως περιττά σπρωξίματα, φωνές και καφριλίκια και ανάμεσα σε δεκαεξάρηδες, τριαντάρηδες και πενηντάρηδες, φρικιά και πιο τρέντι τύπους, σβήνουν τα φώτα του θεάτρου. Στη στιγμή απόλυτης ησυχίας που μεσολαβεί προλαβαίνω να κοιτάξω στον ουρανό. Ξάστερος. «Γίναμε», σκέφτομαι. Οι προβολείς ανάβουν και τα νεαρά μέλη του σαπόρτ γκρουπ εμφανίζονται τρακαρισμένα αλλά και τέρμα ευτυχισμένα που ανοίγουν τους «μεγάλους» μπροστά σε χιλιάδες θεατών. Τα καταφέρνουν, κάνουν την έκπληξη. Όχι μόνο «στέκονται» στη σκηνή αλλά για λίγο ξεχνιέμαι νομίζω πως για αυτούς ήρθα στο live. Μάλλον δεν είμαι η μόνη καθώς χειροκροτήματα, σφυρίγματα και φωνές επιβράβευσης ακολουθούν το τέλος της εμφάνισής τους.

Οι περίπου τρεις ώρες που ακολουθούν είναι ό,τι ονειρεύτηκα ποτέ για μια συναυλία. Η μπάντα είναι πολύ καλά προετοιμασμένη, κουρδισμένη, έχει κέφια, «σκίζει» κάθε τραγούδι. Παίζει νέα τραγούδια, παλιά σε νέες εκτελέσεις, παίζει ένα γεμάτο setlist. Η αψεγάδιαστη ποιότητα του ήχου-επιτέλους- μου επιτρέπει να νιώθω κάθε νότα, κάθε ανεπαίσθητο γύρισμα της φωνής του τραγουδιστή. Τραγουδώ κάθε λέξη, κάθε στίχο. Ταυτίζομαι με κάθε ρεφρέν, για όσο κρατά. Χορεύω, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Όπως όλοι εκεί. Νιώθω ελεύθερη. Κι όσο συνεπαρμένη ένιωθα στην πρώτη μεγάλη συναυλία της ζωής μου, στα δεκαέξι μου, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Τότε που δεν χόρταιναν τα μάτια μου, τα αυτιά μου και η ψυχή εκείνη την πρωτόγνωρη εμπειρία.

Κι έρχεται η στιγμή, αυτή η πολύτιμη στιγμή που στο δεύτερο ανκόρ παίζουν το αγαπημένο μου τραγούδι. Το αναγνωρίζω πριν καλά-καλά αρχίσει. Χοροπηδάω από χαρά. Και αφήνομαι. Συγκινούμαι. Οι άνθρωποι και οι στιγμές που το έχουν συνοδεύσει τα τελευταία χρόνια περνούν σφαίρα από το μυαλό μου. Μαζί και όλα όσα θέλω να το συνοδεύουν από 'δω και πέρα. Όλα όσα με περιμένουν παρακάτω. Κι αυτά που επιθυμώ κι όλα τα άλλα που ξέρω πως λίγο θα μοιάζουν με αυτήν την ιδανική συναυλία. Δεν βλέπω την ώρα να τα συναντήσω. Όπως και το 2014 που έρχεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News