Δεν θα ήταν τόσο ενδιαφέρον το νέο βιβλίο του Γιάννη Λούλη με τίτλο «Η μεγάλη τιμωρία – Πώς γκρεμίστηκαν τα κυρίαρχα κόμματα της Μεταπολίτευσης (2012-2015)», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη, δεν θα ήταν τόσο ενδιαφέρουσα η επί της πολιτικής επικοινωνίας ανάλυση του Γιάννη Λούλη στο νέο βιβλίο του, εάν η ίδια η πολιτική δεν είχε ήδη περιορισθεί στην κοινή αντίληψη στον τομέα ακριβώς της πολιτικής επικοινωνίας…

Ο Γιάννης Λούλης περιδιαβαίνει όλο το επίμαχο χρονικό διάστημα, το οποίο αναφέρεται στον τίτλο του βιβλίου, με τον μεγεθυντικό φακό της πολιτικής επικοινωνίας, μιας πολιτικής επικοινωνίας η οποία δρα αδιαφοροποίητα σε όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές, σε όλες τις κομματικές ομαδοποιήσεις, σε όλα τα μορφωτικά επίπεδα, σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, αδιαφοροποίητα ακόμη και μεταξύ των επαγγελματικών ομάδων και των φύλων!

Με κριτήριο την επιτυχή άσκηση της πολιτικής επικοινωνίας κρίνει ο Γιάννης Λούλης όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της επίμαχης χρονικής περιόδου, την παρουσία και την πολιτεία του Αλέξη Τσίπρα και του Αντώνη Σαμαρά, τη λειτουργία του ανασχηματισμού της κυβέρνησης το φθινόπωρο του 2014, όλα είναι επικοινωνία και όλα κρίνονται από μοναχικούς ηγέτες, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Αντώνη Σαμαρά…

Κι εάν ο Αντώνης Σαμαράς -αναγνωρίζει ο Γιάννης Λούλης- είχε δίπλα του μία περίκλειστη, εθνικιστική και φοβική ομάδα πολιτικών και προσωπικών φίλων του, η οποία πήρε στον λαιμό της τη Ν.Δ. και τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά, σύμφωνα με την ανάλυση του ιδίου του Γιάννη Λούλη, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μόνος του απολύτως, περιστοιχισμένος μόνον από κομπάρσους, όπως χαρακτηρίζει τα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον που μέσα στους κομπάρσους, χωρίς να τους κατονομάζει ασφαλώς, τσουβαλιάζει και τον Γιάννη Δραγασάκη, ο ρόλος του οποίου στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι στρατηγικού χαρακτήρα όσο και κομβικός.

Ακόμη και τις μεταρρυθμίσεις ο Γιάννης Λούλης επικοινωνιακά τις αντιμετωπίζει, στον βαθμό κατά τον οποίο η προώθησή τους ή η αναστολή τους, πολλώ δε μάλλον η επίκληση της προώθησής τους ή της αναστολής τους θα έδινε προβάδισμα σε έναν από τους δύο διεκδικητές της εκλογικής νίκης, το 2015. Υπονοεί, βεβαίως, χωρίς να το παραδέχεται πουθενά, ότι ένας μεταρρυθμιστικός Αντώνης Σαμαράς θα κέρδιζε έναν μη μεταρρυθμιστικό Αλέξη Τσίπρα, τον Ιανουάριο του 2015… Από πού προκύπτει αυτό;

Και, φυσικά, δεν γίνεται σε καμία περίπτωση να μην απορριφθεί ένας κεντρικός ισχυρισμός του Γιάννη Λούλη για τις εθνικές εκλογές του 2012. Ισχυρίζεται σε διάφορα σημεία του βιβλίου του ότι ο Αλέξης Τσίπρας -όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας- δεν ήθελε να κερδίσει τις εκλογές του 2012… Η δεύτερη θέση ήταν ο στόχος του, κατά τον Γιάννη Λούλη… Πώς τεκμηριώνεται ο ισχυρισμός; Υπάρχει τρόπος να τεκμηριωθεί ένας τόσο μεταφυσικός και διαισθητικός ισχυρισμός; Πολύ αμφιβάλλω, μετά λύπης μου!

Να σημειώσουμε, τέλος, ότι καμία ανάλυση exit poll δεν υπάρχει στο βιβλίο, υπάρχουν μόνον σποραδικά και ακροθιγώς διαπιστώσεις κάποιων δημοσκοπήσεων, παρά το γεγονός, μάλιστα, ότι ο Γιάννης Λούλης χαρακτηρίζει τις δημοσκοπήσεις εν συνόλω ως αναξιόπιστες στη χώρα μας…

Επί της πολιτικής επικοινωνίας, λοιπόν, ναι! Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, βιβλίο-συμπλήρωμα της κυρίως πολιτικής ανάλυσης του κομματικού ανταγωνισμού κατά το επίμαχο διάστημα, μιας πολιτικής ανάλυσης η οποία μένει να γραφτεί.

Έως τότε, καλή ανάγνωση!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News