“Διαβάζει ένα βιβλίο προσηλωμένη ψυχή τε και σώματι. Και τι σώματι! Flocafe Aμαρουσίου εννέα και μισή το πρωί. Κάθε τόσο κάνει μια χειρονομία με τακτικότητα εκκρεμούς. Να ʼναι κάποιο μυγάκι που την ενοχλεί, ένας ανεπαίσθητος χαιρετισμός προς τον απέναντι νεαρό ή ένα άπαγε προς εμένα αφού, δεν μπορεί, θα ʼχει πιάσει το βλέμμα μου πάνω της ερωτηματικό, θαυμαστικό, αποσιωπητικό.

Πάνω στην ώρα χτυπάει το κινητό της. Το σηκώνει και μιλάει ρώσικα, χειρονομώντας, σαν να τα γράφει στον αέρα. Ακούω, βλέπω, σωπαίνω κι ας μην καταλαβαίνω, μαγεμένος από την ενσαρκωμένη προσωδία της ομορφιάς της. Εύχομαι ποτέ να μην τελειώσει, μα κάποτε τελειώνει.
Ξαφνικά σηκώνει το ανοιχτό βιβλίο με το ένα χέρι στο ύψος του στήθους της και το κλείνει απότομα σαν μυγοπαγίδα. Το ανοίγει μετά προσεκτικά, φυσάει τη σελίδα και με κοιτάζει κατάματα. Χαμογελάω χαζά.
– Πούσκιν; τη ρωτάω.
– Πούσκιν, μου απαντάει.
– Ρωσίδα; της κάνω.
– Ουκρανή, διορθώνει.
Πουτάνα, σκέφτομαι.
– Όχι,ποιήτρια, μου λέει.
Και ξανακάνει την ίδια χειρονομία-μυγάκι, που τώρα μεταφράζω άπαγε αμέσως, σίγουρος πλέον ότι τόση ώρα διάβαζε τις σκέψεις μου.”

Ο ποιητής, μεταφραστής, κάποτε και διαφημιστής, Μιχάλης Γκανάς, γράφει μικρά, αλλά σαν κύβος κνορ, κείμενα στο «Γυναικών»- Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες- που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι. ΄Ετσι τα διαβάζω κι εγώ. Ένα-ένα, είτε στη βεράντα, βράδυ με άπνοια, είτε στην παραλία, με καπέλο και γυαλιά.

Υπάρχουν βιβλία, που θέλεις ή τους πηγαίνει να είναι πολύ: Πολλές σελίδες, πολλά πρόσωπα, πολλές ιστορίες. Το «Γυναικών», του πάει να είναι μίνιμαλ. Είναι ο τρόπος που προσεγγίζει ο Μιχάλης Γκανάς τις γυναίκες- λίγο με δέος και ιερότητα, σίγουρα σαν μια άγνωστη χώρα.

Είτε πρόκειται για τα κουρασμένα χέρια μιας ηλικιωμένης που επιζητούν το χάδι, αλλά ντρέπονται, είτε για την Ουκρανή που διαβάζει Πούσκιν και δεν είναι πουτάνα, αλλά ποιήτρια, είτε για τη λατρεμένη σκυλίτσα Καρμέλα.

Ο θηλυκός κόσμος ασκεί μια μαγική επιρροή στον συγγραφέα, που παραδίδεται – όχι πάντα αμαχητί, αλλά χωρίς και πολλές αντιστάσεις- σε μια γυναικεία πλάτη μπροστάσε έναν υπολογιστή, σε μαλλιά και κινήσεις που του θυμίζουν μια Άννα, σε Αιγοκερίνες, σε γυναίκες που θα μπορούσαν να τις λένε Κυμοθόη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News