Είναι μερικά ξένα συγκροτήματα, διεθνούς φήμης, που διαρκώς επιστρέφουν στη χώρα μας. Δεν χρειάζεται, ίσως, να σας αναφέρω τα ονόματα. Τα γνωρίζετε. Ή μήπως χρειάζεται; Μιλώ για συγκροτήματα και καλλιτέχνες όπως οι: Scorpions, Calexico, Pink Martini, Sivert Hoyem (Madrugada), James κ.α. Όλοι οι προαναφερθέντες έχουν εμφανιστεί αρκετές φορές στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, πολλές φορές διεξάγοντας και μικρές περιοδείες σε μεγάλες πόλεις της περιφέρειας. Κυρίαρχο όνομα στις «επιστροφές στην Ελλάδα» είναι χωρίς αμφιβολία και οι Placebo που εμφανίζονται φέτος, μέσα στο κατακαλόκαιρο, στις 8 Αυγούστου, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Τόσο οι Placebo, όσο και οι λοιποί συχνοί επισκέπτες έχουν δεχθεί επανειλημμένα τα ειρωνικά σχόλια των ανθρώπων που γράφουν για τη μουσική στην Ελλάδα. Θυμάμαι εκείνη την ατάκα που έλεγε (και λέει ακόμα): «του χρόνου οι James(ή όποιο άλλο όνομα) θα παίξουν με τον Αντώνη Ρέμο στο Αθηνών Αρένα».

Αν θυμάμαι καλά, έχω πάει δύο φορές σε συναυλία των Placebo στην Ελλάδα. Θυμάμαι, μια εποχή πριν από μερικά χρόνια, ήταν «προχωρημένο» και «ψαγμένο» άκουσμα η παρέα του Brian Molko (τραγουδιστής της μπάντας) στη χώρα μας. Έλεγες: «ακούω Placebo» και σήμαινε ότι είσαι ενημερωμένος. Όμως, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στη μουσική, το «ψαγμένο» έχει ημερομηνία λήξης. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε, ή αν τελικά όντως έτσι συμβαίνει, η ουσία είναι όμως ότι οι Placebo θεωρούνται πια ξεπερασμένοι. Ενσωματωμένοι, αν σας ακούγεται καλύτερα. Και οι συχνές επισκέψεις τους στην χώρα μας δεν βοηθούν στην ανανέωση της επιθυμίας του κοινού να τους δει ζωντανά.

Προσωπικά, ανέκαθεν αυτές οι «μόδες γενικεύσεων» με απωθούσαν. Γιατί δεν συμφωνώ με ορισμένα κλισέ. Κλισέ σαν την «ομορφιά του ποδοσφαίρου», ας πούμε, όταν μια ομάδα (ακόμα και αν είναι αυτή που υποστηρίζω) «κλέβει» με κατενάτσιο ένα αποτέλεσμα. Κλισέ σαν εκείνο των «γερόλυκων της μουσικής» που επανεμφανίζονται στην Ελλάδα για «αρπαχτή» ή συνταξιοδότηση. Σε μια χώρα κι ένα κοινό, που πέρυσι σνόμπαρε το Roger Waters, μιλώντας για αριστερό εκατομμυριούχο και αδιαφορώντας για ένα έργο/θέαμα σαν το Wall, ένα από τα πιο ολοκληρωμένα καλλιτεχνικά έργα που έχει να παρουσιάσει το ανθρώπινο γένος.

Για να αντιστρέψω λίγο το κλίμα, αν μπορώ, θα κλείσω με μια ανάμνηση. Μια ανάμνηση από ένα live που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Ήταν 3 Ιουλίου του 2001 στην Αθήνα και στο Rockwave θα εμφανίζονταν σαν headliners οι Placebo. Η εμφάνισή τους αυτή θα ήταν η δεύτερη στην πατρίδα μας και το κοινό καλούνταν να «προθερμάνουν» σημαντικά ονόματα όπως: JJ72, Grandaddy και PJ Harvey (έχοντας μόλις κυκλοφορήσει εκείνη τη δισκάρα, το «Stories from the city»). Στο λαιμό μου κρεμόταν ένα πάσο, που τότε έφερα ως παράσημο, νομίζοντας ότι είναι πολύ σημαντικό (αργότερα επήλθε η απομυθοποίηση). Το πάσο αυτό ήταν της κατηγορίας ΑΑΑ (Access All Areas) και μου επέτρεπε να κινούμαι σε όλο το χώρο (από backstage μέχρι upstage – όπως αποδείχθηκε). Όμως, δεν ήθελα επουδενί να βρίσκομαι οπουδήποτε αλλού, εκτός από την αρένα, όταν θα έβγαιναν οι Placebo. Και δικαιώθηκα για την επιλογή μου αυτή από το πρώτο rif της κιθάρας που σήμαινε την έναρξη της συναυλίας με το Special K. Αυτό που επακολούθησε θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου για πάντα. Ένα ασταμάτητο χοροπηδητό, ένα ατελείωτο τραγούδισμα, ανεβασμένη διάθεση και χαμογελαστά πρόσωπα παντού. Περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι συντονισμένοι στο ρυθμό μιας δυνατής μουσικής. Έκτοτε, με την ανάμνηση αυτή, το Special K έγινε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Εκείνο το βράδυ, οι Placebo μού πρόσφεραν ένα από τα πιο δυναμικά live που έχω παρακολουθήσει. Χρησιμοποιώντας το πάσο που σας προανέφερα, κατόρθωσα κάποια στιγμή να ανέβω στο πίσω μέρος της σκηνής και να δω τον κόσμο από κάτω. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω, αλλά σας διαβεβαιώ: ήταν μαγικό. Ήταν μια στιγμή από εκείνες που μόνο η μουσική και οι καλοκαιρινές συναυλίες μπορούν να προκαλέσουν και να προσφέρουν.  

Με την παραπάνω ανάμνηση, με ή χωρίς πάσο, λέω να πάω μια βόλτα μέχρι το Σ.Ε.Φ. στις 8 Αυγούστου. Λέτε να παίζουν ακόμα το Special K;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News