Προσωπικά, και φαντάζομαι δεν αποτελώ εξαίρεση, η δυσθυμία του δευτεριάτικου πρωινού είναι συνήθης. Σήμερα όμως η είδηση της υποψηφιότητας του εικαστικού Μανώλη Χάρου για τον Δήμο των Κυθήρων σκόρπισε το βαρύθυμο, χάρισε αισιοδοξία και ευχάριστη προσμονή.

Τα Κύθηρα – για όσους δεν το γνωρίζουν – δεν αποτελούν προορισμό. Συνυφασμένα από αρχαιοτάτων χρόνων με την έννοια του «ιδεώδους», είτε αυτή αφορά την τέχνη είτε την ίδια τη ζωή και τις εκφάνσεις της, κατάφεραν σε πείσμα των καιρών να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους, όπως αυτή απορρέει από εκείνο ακριβώς το «ιδεατό»… Γι’ αυτό και η «προσέγγιση» στην Πορφυρούσα απαιτεί υπέρβαση από το γήινο ∙ καθορίζεται από μια σχεδόν απροσπέλαστη απλότητα, που κυριαρχείται από τη μαγεία του αδιόρατου, από την υποταγή στο φυσικό. Συνδυασμός που φοβίζει; Μα το «ιδεατό» απαιτεί ψυχή και δράση…

Στη φαντασία που απαιτείται, ώστε η κοινωνία και η χώρα να ανατρέψουν τα ασφυκτικά δεδομένα, το «ιδεατό» οφείλει να είναι ο φάρος εκείνος, που θα σηματοδοτήσει την κατεύθυνση. Γιατί μόνο η προσήλωση στο «ιδεατό» χαρίζει το σθένος και ακυρώνει τις αγκυλώσεις, που είναι απαραίτητες για να βλαστήσει το νέο. Και μια απόλυτη προϋπόθεση του νέου είναι η ουσιαστική συμμετοχή, δηλαδή η αυτοδιοίκηση να κερδίσει τον πραγματικό της ρόλο, μακριά από κομματικές κατευθύνσεις και πρακτικές. Θέλετε να το πάω λίγο πιο πέρα; Να αποκτήσει αυθεντικότητα – λόγο και αισθητική.

Ο Μανώλης Χάρος δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας αναγνωρισμένος εικαστικός, ο οποίος εκτός του ταλέντου διαπνέεται από αρχές και αξίες, αλλά και ορμή για πράξη. Είναι δηλαδή ένας καλός εργάτης στην υπηρεσία του «νέου». Ως γνήσιο δε τέκνο του Τσιρίγου εμφορείται από την τάση για το «ιδεατό», όπως αυτό ορίζεται: ανέφικτο, μα επιτακτικό. Η υποψηφιότητα ενός ανθρώπου όπως ο Χάρος για τον Δήμο Κυθήρων αφυπνίζει με μιας και πάλι την ελπίδα, ότι το νησί θα βρει τη ρότα του, πλέοντας, όχι μέσα από ομιχλώδη πελάγη μικροπολιτικών συμφερόντων και κοντόφθαλμων πρακτικών, μα έχοντας ως στόχο τη διατήρηση της φυσιογνωμίας του τόπου, την εξυπηρέτηση των αναγκών των ντόπιων και κυρίως τον σεβασμό στο «ιδεατό», όπως αυτό επιβάλλεται από τον μύθο και την ιστορία. Άλλωστε, δεν είναι διόλου τυχαίο, που η Αφροδίτη αναδύθηκε και ονομάστηκε Κυθέρεια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News