Δεν τις αντέχω τις επίσημες πρεμιέρες. Τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι, ο Σαμαράς τον Τσίπρα και ο Σέρλοκ τον Μοριάρτι. Αλλά είναι πάντα εκεί -και οι οχτακόσιες τόσες, όπως εκεί είναι πάντα και το λιβάνι, και ο Τσίπρας, και ο Μοριάρτι.

Στην αρχή, όταν πρωτοξεκίνησα αυτή τη δουλειά, ψιλοντρεπόμουν να αρνηθώ την πρόσκληση και πήγαινα σε κάποιες. Πλέον, το έχω κόψει το σπορ. Γιατί η επίσημη πρεμιέρα μιας παράστασης είναι μια φιέστα. Με φλας, ποτά -σπανίως πια φαγητά-, παγωμένα χαμόγελα, ενδυματολογικά τσίρκουλα, ματς και μουτς στον αέρα και όποιον πάρει ο κουτσομπολίστικος χάροντας. Είναι μια παράσταση μέσα σε μια άλλη παράσταση. Είναι το αναμενόμενο σόου των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή και το αναπάντεχο σόου των προσκεκλημένων στο φουαγιέ και την πλατεία. Αυτό το τελευταίο, είναι ενδιαφέρον, θεατρολογικά και κοινωνιολογικά. Βλέπεις πώς οι άνθρωποι μπορούν να σκαρώσουν ρόλους εν ριπή οφθαλμού και να τους υπηρετήσουν με μεγαλειώδη αυταπάρνηση και εξαιρετική πειθώ. Αλλά, αδερφέ μου, πόσο χρονοβόρο είναι αυτό το θέαμα! Γιατί κάθε επίσημη, που σέβεται τον εαυτό της, ξεκινά πάντα με μισή έως μία ώρα καθυστέρηση σε σχέση με την αρχική ανακοινωθείσα. Οπότε, χρόνο να έχεις να σκοτώνεις με οφθαλμόλουτρα κοινωνικών χαριεντισμών και ανειλικρινών φιλοφρονήσεων.

Επίσης, κάθε επίσημη θεατρική ή κινηματογραφική πρεμιέρα γίνεται για τον τηλεοπτικό της αντίκτυπο. «Εξαργυρώνεται», σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων, στις πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές, ενίοτε και στα δελτία ειδήσεων, όπως και στις κοσμικές-κίτρινες σελίδες των περιοδικών.

Τέλος, η λίστα των επίσημων προσκεκλημένων, η οποία καταρτίζεται από τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων σε σύμπνοια με τις επιθυμίες των παραγωγών της παράστασης και κάποιων πρωτοκλασάτων συντελεστών της, αποτελεί μία σαφή ένδειξη για το target group του συγκεκριμένου θεάματος. Ε, άλλη είναι η στόχευση μιας παράστασης με επίσημους προσκεκλημένους τους Γιώργο Λιάγκα-Φαίη Σκορδά και Τρύφωνα Σαμαρά και άλλη με τους Διονύση Φωτόπουλο, Κική Δημουλά και Μάνο Ελευθερίου.

Βέβαια, μια επίσημη πρεμιέρα δεν είναι αυτό που λέμε «θέατρο» ή «κινηματογράφος». Είναι μια στραφταλίζουσα φούσκα. Γι' αυτό και εγώ προτιμώ να βλέπω μια παράσταση ή μια ταινία υπό καθημερινές, ανεπίσημες και σαφώς πιο καλλιτεχνικές συνθήκες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News