Σκηνοθετικό ντεμπούτο της νεαρής Ιρανοαμερικανής σκηνοθέτιδος Ανά Λιλί Αμιρπούρ. Ταινία που γυρίστηκε στην Καλιφόρνια, στην ιρανική διάλεκτο φαρσί. Ένα όμορφο μπλέξιμο από διαφορετικού είδους κουλτούρες όπως γουέστερν, indie rock, κόμικς και με αναφορές σε κλασικές ασπρόμαυρες αμερικανικές ταινίες.

Βρισκόμαστε στη ιρανική πόλη Bad City που φιλοξενεί πόρνες, τοξικομανείς, μαστροπούς, περίεργα πλάσματα της νύχτας και άλλες πρόστυχες ψυχές. Εκεί, στα βάθη της Μέκκας της αμαρτίας κατοικεί και ένα μοναχικό βαμπίρ… Μόνο που δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο βαμπίρ σαν όλα τα υπόλοιπα, αλλά για ένα νεκροζώντανο κορίτσι που παραμονεύει στις σκιές και παρακολουθεί τις ζωές των πιο ανήθικων ψυχών που περιφέρονται στην πόλη. Τους την πέφτει και τους τιμωρεί σαν εξολοθρευτής άγγελος με μια δαγκωματιά στον λαιμό. Κάποια στιγμή όμως θα βρει και κάποιον που δεν θέλει να δαγκώσει διότι πιο πριν έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα μ’ αυτόν, κατά το κοινώς λεγόμενον…

Ο έρωτας της χτυπάει την πόρτα.

«Εχω κάνει κακά πράγματα» λέει στον πανέμορφο νεαρό που περπατά νύχτα στη πόλη ντυμένος δράκουλας, γυρνώντας από ένα μασκέ πάρτυ. Ο τύπος δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του απ' το χαπάκι έκσταση που έχει πιει. Έτσι η νεαρή βαμπίρ θα τον μεταφέρει σπίτι της πάνω στο σκέιτμπορντ της! Στο σπίτι θα ακολουθήσει μια εξαιρετικής ευαισθησίας ερωτική σκηνή, με βάση τη μουσική, που χωρίς να δείχνει πολλά, υπονοεί  τα πάντα. Ελάχιστοι διάλογοι αλλά ματιές και κινήσεις που είναι σαν διάλογος! Αξίζει την προσοχή σας.

Πρώτη μεγάλη ταινία για τη νεαρή Ιρανή σκηνοθέτιδα και δεν τα πήγε κι άσχημα. Η σύλληψη της ιδέας δεν είναι κάτι το συνηθισμένο αλλά δεν είναι και το άπαν της πρωτοτυπίας. Πιο πολύ όμως αυτό που ενδιαφέρει τη σκηνοθέτιδα είναι το στιλ. Εκεί πραγματικά όλα είναι προσεγμένα. Οι λήψεις, οι φωτισμοί, το καστ, οι χώροι, τα ρούχα, τα αντικείμενα, το μακιγιάζ, η μουσική.

Η ταινία για κάποιο λόγο αυτοχαρακτηρίζεται ως γουέστερν. Οι επιρροές της όμως φαίνεται να είναι και από διαφορετικές κουλτούρες. Θα πρόσθετα πως έχει επηρεαστεί και από τον Τζάρμους και μάλιστα απ' την τελευταία του ταινία «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί». Ανεξάρτητα απ' αυτά, που στο κάτω κάτω αποτελούν μέρος της κουλτούρας της, η Αμιρπούρ δημιουργεί ένα ασπρόμαυρο σύμπαν που το ζωγραφίζει με δυνατά χρώματα συναισθημάτων. Κάνει δηλαδή αληθινό σινεμά.

Η ταινία παίζεται τώρα, αποκλειστικά στο Odeon Όπερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News