«Βία και τρόμος και αδικία, η εξουσία…». Πόσο επίκαιρα ακούστηκαν από το στόμα του Γιαννιώτη ηθοποιού, Τάσου Νούσια, αυτά τα λόγια του μεγάλου Αισχύλου, στο ανοιχτό, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, «κοχύλι» του αρχαίου θεάτρου της Δωδώνης. Μήπως, φταίνε οι καιροί; Μήπως, το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες, είναι σαν όλοι εμείς οι Έλληνες να παλεύουμε να «σπάσουμε» τα δεσμά μας; Μήπως, επειδή αντήχησαν σ’ έναν χώρο που από μόνος του μας υποβάλλει ιδιαίτερα συναισθήματα; Πολλές οι απαντήσεις που δόθηκαν χθες το βράδυ, στο μοναδικό αυτό μνημείο, που άνοιξε συμβολικά και φιλοξένησε το ποιητικό αριστούργημα, που μιλά για την ελεύθερη βούληση και την αμφισβήτηση.

Ανάμεσα στους περίπου 500 θεατές, καθώς οι εργασίες συντήρησης δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί ακόμη και το θέατρο λειτούργησε υπό αυστηρά μέτρα από το ΚΑΣ, και ο Διευθυντής του Οργανισμού της πρώτης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, της Αθήνας και επί 12 έτη πρόεδρος του Δικτύου Ευρωπαϊκών Πολιτιστικών Πρωτευουσών Σπύρος Μερκούρης, ο οποίος με μία και μόνη του φράση, εξέφρασε τις σκέψεις όλων των Ηπειρωτών: «Τα αρχαία μνημεία ανήκουν σε όλους και πρέπει να τα αξιοποιούμε».

Ναι, η «πληγωμένη» από τον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες αρχαία Δωδώνη, ξαναζωντάνεψε και αξιοποιήθηκε για να διδάξει. Όπως τότε. Μέσω του αρχαίου λόγου, μέσα από μια σύγχρονη ματιά. Και σίγουρα, όπως είχε πει πριν από λίγους μήνες, επισκεπτόμενος την Δωδώνη, ο Νίκος Ξυδάκης: «Την κληρονομιά δεν τη συντηρείς, δεν την αναδεικνύεις και δεν την προσεγγίζεις μόνο για να την πουλήσεις ως τουριστικό προϊόν. Το κάνεις γιατί είναι ένα χρέος στον τόπο, γιατί μαθαίνεις βαθύτερα τον εαυτό σου και το κάνεις για να το αποδώσεις στην οικουμένη».

Υπό το φυσικό φως της ημέρας, για λόγους προσέγγισης του αυθεντικού τρόπου απόδοσης του αρχαίου δράματος, Γιαννιώτες κι επισκέπτες ζήσαμε μοναδικές στιγμές και «ζήσαμε» το θέατρό μας ξανά, μετά από τόσα χρόνια. Μέσα από τη μοναδική σκηνοθετική ματιά του Κώστα Φιλίππογλου, είδαμε σε ένα λιτό σκηνικό, τον απείθαρχο Τιτάνα Προμηθέα, να αμφισβητεί την εξουσία του Δία, χαρίζοντας τη φωτιά στους ανθρώπους. Κι ας ήταν η τιμωρία του αμείλικτη. Κι ας δέθηκε, με διαταγή του πατέρα των θεών, σ’ έναν άγριο βράχο, στα πέρατα του κόσμου. Εκείνος, δεν σταμάτησε να καταφέρεται κατά της εξουσίας… Και ο «δικός μας» Τάσος Νούσιας, κραύγασε πως η αμφισβήτηση της εξουσίας είναι πάντα ένα ρήγμα, ένα άλμα, ένα δημιουργικό ξέσπασμα της ελεύθερης βούλησης – χωρίς τακτικούς ελιγμούς, χωρίς «στρατηγικούς» περιορισμούς, δηλώνοντας ευθαρσώς: «Είμαι ρεαλιστής, γιατί ζητώ το αδύνατο. Και το ζητώ, χωρίς άλλον λόγο από τον εαυτό μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News