Τελευταίο καλοκαίρι της προηγούμενης χιλιετίας, εν πλω στη «Δημητρούλα» που έκανε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Ηράκλειο Κρήτης, σε 24 ώρες αν ήσουν τυχερός. Όταν μπήκαμε στο πλοίο με προορισμό τη Μύκονο ούτε ξέραμε τι ώρα θα φτάναμε, κι ούτε μας ένοιαζε καθώς το μεγάλο πάρτυ για το οποίο συζητούσαμε ήταν δυο μέρες μετά. Δυο Ιρανοί με έδρα την Ουάσιγκτον, που τους ακολουθούσε η φήμη του next best thing στην παγκόσμια σκηνή της ηλεκτρονικής μουσικής, οι Deep Dish, θα έπαιζαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Χωρίς διαδεδομένη τη χρήση του διαδικτύου τότε, ανταλλάσσαμε ό,τι πληροφορίες είχε ο καθένας από μουσικά περιοδικά ή φίλους που ζούσαν στο εξωτερικό και τους είχαν ακούσει να παίζουν. Είχαμε τον ενθουσιασμό σαν να ανακαλύπταμε ένα μυστικό και την προσμονή να μοιραστούμε ενός είδους ιεροτελεστία.

Δεκαέξι χρόνια μετά κι αφού οι Deep Dish ο Sharam και ο Dubfire δηλαδή, έχουν αποδείξει πως είτε ως δίδυμο είτε ο καθένας ξεχωριστά αποτελούν περισπούδαστα κεφάλαια της ηλεκτρόνικα –βλέπε παραγωγές, κυκλοφορίες, βραβείο Γκράμι και εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο- ο Dubfire μου λέει πως νιώθει ακόμη την ηλεκτρονική μουσική ως κίνημα, ως μυστικό και ιεροτελεστία, όπως τη νιώθαμε κι εμείς τότε πάνω στο καράβι. Μα πώς, αναρωτιέμαι, η τόση εύκολη πρόσβαση δεν άλλαξε τα χαρακτηριστικά της; «Ρίξε μια ματιά στη σκηνή και σε όλα τα παρακλάδια της από τη δεκαετία του ’80. Η άνοδός της οφείλεται στην πρόοδο της τεχνολογίας του ίντερνετ και των απίστευτων αλμάτων των νέων επιχειρηματιών και των μεγάλων εταιριών στην εξέλιξη των λογισμικών  και του εξοπλισμού. Επαναπροσδιόρισαν την κουλτούρα της ηλεκτρονικής μουσικής που εξακολουθεί να εξελίσσεται με ταχύ ρυθμό».

Εξέλιξη, η έννοια που ορίζει τη ζωή του Ali Shirazinia, όπως είναι το όνομά του. Μαζί  με την καινοτομία και την ψυχαγωγία. Πάντα τις κυνηγούσε και τις τρεις, κάθε στιγμή, σε κάθε βήμα, σαν να μην είχε ποτέ το δικαίωμα απλώς, να «κολλήσει», να βαλτώσει για λίγο. Πρόκειται για μία τεράστια εσωτερική πίεση που όπως παραδέχεται  του κόστισε τρεις σοβαρές σχέσεις, η πιο πρόσφατη, διάρκειας εννέα χρόνων. «Παλεύω να παραμείνω πνευματικά και σωματικά υγιής μέσα από όλα αυτά. Αλλά είμαι αυτός που είμαι από την πρώτη μέρα, αφιερωμένος σε αυτή τη μουσική, ως παραγωγός, dj και performer.Θέλω να ξαναορίζω το μουσικό τοπίο και να επηρεάζω βαθιά τους ανθρώπους με την τέχνη μου».

Την τέχνη του, την techno, που για τον Ali σημαίνει καινοτομία και τεχνολογία τόσο σε τεχνικό όσο και δημιουργικό επίπεδο. Ναι αλλά όχι μόνο. Μου εξομολογείται γιατί από τότε που θυμάται τον εαυτό κρατούσε απόσταση από την λεγόμενη mainstream μουσική και γιατί γοητευόταν από πιο βαθιά και εναλλακτικά ρεύματα. Ήταν ένα ντροπαλό και εσωστρεφές παιδί μεταναστών που έφτασε στις ΗΠΑ από το Ιράν και έτσι πορεύτηκε και στην εφηβεία του. «Δεν είχα πάρει τον αέρα της γλώσσας, δεν ήμουν ένα δημοφιλές παιδί στο σχολείο κι έτσι δεν βρισκόμουν στους δημοφιλείς και μοδάτους κύκλους αλλά το αντίθετο. Αυτό με έσπρωξε σε πιο χαλαρές, πιο καλλιτεχνικές, πιο αντισυμβατικές παρέες». Εκεί ένιωθε άνετα όπως μου εξηγεί να βρει τη δική του μοναδική φωνή και τελικά τον δικό του ήχο στο βασίλειο της techno. Η techno του έδωσε φωνή και μια ευκαιρία. Έγινε η νέα του πατρίδα, καθόρισε τη ζωή του. Και τότε κι εκείνος καθόρισε την techno.

Ως μια τέτοια προσωπικότητα, καθοριστική στην ιστορία της σκηνής αυτής, ο Dubfire πρωταγωνιστεί σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή και την καριέρα του, που θα προβληθεί το 2016. Αυτή η τόσο προσωπική έκθεση τον ανησύχησε, τον τρόμαξε αλλά όπως λέει, είναι μια 44 χρονών, κάνει αυτή τη δουλειά 30 χρόνια και νιώθει περήφανος για ό,τι έχει καταφέρει και για τον τρόπο που έφτασε ψηλά. Δεν μου φτάνει η απάντηση αυτή. Η συνέχεια της ωστόσο και με καλύπτει και με έναν τρόπο με συγκινεί. «Θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου όχι μόνο με τους συγγενείς μου στο Ιράν αλλά και με κάθε νεαρό μετανάστη που αναζητά το δικό του «αμερικάνικο όνειρο» ή γενικότερα την επιτυχία, ειδικά σε μία ξένη χώρα».

Ο Ali ξέρει πώς είναι να αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις τη χώρα σου. Ταυτίζεται με τα εκατομμύρια των προσφύγων που λόγω πολιτικών συγκρούσεων δραπέτευσαν από τα σπίτια τους αναζητώντας καταφύγιο στην Ευρώπη. Όλοι μας φέρουμε μια κοινωνική ευθύνη απέναντι σε αυτό που συμβαίνει, λέει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι εύκολη η απάντηση για τη στάση πρέπει να κρατούν οι καλλιτέχνες. Τουναντίον είναι μια εξόχως δύσκολη και προσωπική απάντηση.
Ο ίδιος την έχει δώσει, αθόρυβα. Όσο αθόρυβα προσεύχεται «όλοι οι Ευρωπαίοι και τα εύρωστα αραβικά κράτη όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, να ανοίξουν τα σύνορα και τις καρδιές του σε αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν αυτό το μακρύ και δύσκολο ταξίδι».

Ο Dubfire θα εμφανιστεί στο Reworks, το μεγαλύτερο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής της χώρας εδώ και έντεκα χρόνια που κόντρα στο εκλογικό κλίμα, αρχίζει σήμερα στη Θεσσαλονίκη και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή. Αναλυτικά στοιχεία για το πρόγραμμα, τις οκτώ σκηνές και τους σαράντα οκτώ καλλιτέχνες που συμμετέχουν θα βρείτε εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News