Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πλημμυρισμένος ξένους τουρίστες και ντόπιους που κάνουν τη βόλτα τους την ώρα της δύσης μετά από μία ανυπόφορα ζεστή ημέρα κατακαλόκαιρου. Χρειάζεται να πω πολλά «με συγχωρείτε» για να παραμερίσω και να προσπεράσω βιαστικά το πλήθος προκειμένου να μη στήσω το ραντεβού μου. Ζεσταίνομαι, αγχώνομαι, εκνευρίζομαι, κοντεύω να πάθω κρίση αγοραφοβίας όταν ακούω από κάπου έναν ήχο παραδεισένιο που με τραβά σαν Σειρήνα. Πλησιάζω σε ένα πηγαδάκι καμιά πενηνταριά ανθρώπων που έχουν περικυκλώσει έναν τύπο που τριγύρω του έχει κάτι περίεργα όργανα που μοιάζουν με μεταλλικούς ιπτάμενους δίσκους. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου για να δω καλύτερα.

Ένας τύπος με ευγενική φυσιογνωμία και γαλήνιο βλέμμα καθισμένος σε ένα σκαμνί αγγίζει άλλοτε απαλά άλλοτε πιο νευρικά αυτά τα αλλόκοτα όργανα που ακουμπά στα πόδια του και η μελωδία που απελευθερώνεται μέσα σε ένα λεπτό ρίχνει τους σφυγμούς μου, καταλαγιάζει την ένταση, σχεδόν με υπνωτίζει. Τι όργανο είναι αυτό, ποιος και από πού είναι αυτός, πού θα τον βρω που δεν γίνεται να τον διακόψω τώρα που παίζει, πρέπει να έρθει για περφόρμανς στο TEDx Athens, είναι οι σκέψεις που ακολουθούν. Διακόπτονται από το τηλέφωνο που χτυπά γιατί φυσικά έχω αργήσει καθώς ξέμεινα εκεί και η παράσταση αρχίζει από λεπτό σε λεπτό στο Ηρώδειο. Την επόμενη ημέρα αναζήτησα στο ίντερνετ χωρίς αποτέλεσμα περισσότερα στοιχεία για τον μουσικό αυτό. Τρεις εβδομάδες μετά λαμβάνω email του. «Είμαι ο Σπύρος Παν, είμαι ο μόνος που παίζει hang drum στην Ελλάδα και θέλω να παίξω στο TEDx Athens», μου γράφει καθώς είμαι μέλος της οργανωτικής ομάδας και υπεύθυνη μουσικής και καλλιτεχνικής επιμέλειας. «Μα, γίνονται αυτά;», αναρωτιέμαι. Κι όμως γίνονται καμιά φορά.

Η ιστορία του hang είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα με του Σπύρου. Είναι ένα νεαρό όργανο που φτιάχτηκε το 2000 στη Βέρνη. Hang στην τοπική διάλεκτο, σημαίνει χέρια. Ωστόσο, ουσιαστικά δεν έχει καταγωγή αφού αποκτά τα χαρακτηριστικά, την κουλτούρα και τα ακούσματα του ανθρώπου που το παίζει. Σε κάθε έναν το hang drum θυμίζει κι άλλο όργανο όταν το ακούει. Η απόκτησή του δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά τώρα πια. Οι ενδιαφερόμενοι έγραφαν γράμμα στους αποκλειστικούς κατασκευαστές και περίμεναν απάντηση. Από τον περασμένο Αύγουστο η εταιρία δήλωσε πως η διαδικασία παραγωγής διακόπτεται.

Αυτό καθόλου δεν πτοεί τον Σπύρο Παναγιωτόπουλο για τον οποίο το hang drum συμβολίζει μια μεγάλη απόφαση που πήρε στη ζωή του. Αφού σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και έκανε μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού στη Μ. Βρετανία, παρέμεινε στο Λονδίνο όπου δούλευε στο London School of Economics. Ένα βράδυ ξυπνά από μια κρίση πανικού. Το σώμα του αντιδρά στο έντονο στρες, η καρδιά του χτυπά με φρενήρεις ρυθμούς και γεμίζει εξανθήματα παντού πάνω του. Αυτό ήταν. «Burn out», του λένε οι γιατροί. «Ώρα να αλλάξω ζωή» το μεταφράζει ο Σπύρος. Παρατάει τη δουλειά του και επισκέπτεται μια οικοκοινότητα στη Μαδέιρα για να παρακολουθήσει σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας. Εκεί μαθαίνει την ύπαρξη του hang, το αποκτά σε λίγους μήνες και του αφοσιώνεται. Εδώ και έξι χρόνια ταξιδεύει μαζί του ανά την υφήλιο, παίζει σε φεστιβάλ και μουσικές σκηνές, μαθαίνει, πειραματίζεται με νέες επιρροές, συνθέτει μουσική (έχει δυο προσωπικούς δίσκους με σόλο συνθέσεις hang).

Η ιστορία του Σπύρου που μπολιάζεται με εκείνη του hang, είναι «Αχαρτογράφητα νερά». Όπως το θέμα του TEDx Athens 2013.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News