Την εποχή που ολοκλήρωσε το πρωτοποριακό «Δείπνο» της, η Τζούντι Σικάγο διατύπωσε και την ερώτηση «Τι θα γινόταν αν στον κόσμο κυβερνούσαν οι γυναίκες;». Παρουσίασε επίσης τη μακέτα ενός τεράστιου γλυπτού που είχε οραματιστεί. Είχε τίτλο «The Female Divine» και δόξαζε τον αισθησιασμό του γυναικείου κορμιού. Τότε ακόμη, όμως,  η Τζούντιθ Σίλβια Κοέν, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της, δεν μπορούσε να βρει χρηματοδότη.

Περίπου 40 χρόνια αργότερα, γράφουν οι New York Times, ο οίκος Dior εμπνεύστηκε την κολεξιόν του για τη σεζόν Ανοιξη/ Καλοκαίρι 2020 από το ερώτημα της κυρίας Σικάγο και έκανε πραγματικότητα το όνειρό της, αναθέτοντάς στην 80χρονη αμερικανίδα εικαστικό, που άνοιξε τον δρόμο της φεμινιστικής τέχνης την δεκαετία του 1970 στις ΗΠΑ, τον σχεδιασμό του χώρου στον οποίο την περασμένη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε η επίδειξη μόδας του διάσημου γαλλικού οίκου.

Αντί για γλυπτό, όμως, στους κήπους του παρισινού Μουσείου Ροντέν στήθηκε μια μεγάλη σκηνή με τη μορφή της θεάς της Τζούντι Σικάγο, μήκους 76 μέτρων, πλάτους περίπου 25 μέτρων και ύψους 15 μέτρων. Οι επισκέπτες πέρασαν στον χώρο της επίδειξης από μια πόρτα στην καμπύλη βάση της σκηνής, που θύμιζε είσοδο γυναικείου κόλπου, και κάθισαν μέσα στην «κοιλιά» της γυναίκας.

Το ό,τι οι γυναίκες θα μπορούσαν να κυβερνούν τον κόσμο -ή τουλάχιστον να νομοθετούν- δεν είναι πια όνειρο στην εποχή μας, εποχή της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι, της πρωθυπουργού της Φινλανδίας Σάνα Μαρίν, της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, αλλά και της δικής μας προέδρου Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

Εξάλλου, και η συλλογή του Dior από γυναίκα σχεδιάστηκε. Μάλιστα, η Μαρία Γκράτσια Τσιούρι, από το 2016 που ανέλαβε τον ρόλο της καλλιτεχνικής διευθύντριας του οίκου (η πρώτη γυναίκα στη θέση αυτή), έκανε αποστολή της να υπερασπιστεί το φεμινιστικό αίτημα. Και έχει πει ότι η κυρία Σικάγο ήταν μια από τις γυναίκες που την επηρέασε περισσότερο.

Στο εσωτερικό της σκηνής ήταν κρεμασμένα 21 πανό σχεδιασμένα από την Σικάγο και κατασκευασμένα σε μια σχολή κεντήματος για γυναίκες στην Ινδία (όπου το κέντημα ήταν παραδοσιακά ανδρικό επάγγελμα), που στηρίζεται από τον οίκο Dior. Στα πανό υπήρχαν ακόμη περισσότερες ερωτήσεις, όπως «Θα υπήρχε βία;», «Θα ήταν ισότιμοι οι γονείς;», «Θα ήταν ο Θεός Γυναίκα;»

«Ισως, όμως, ακόμα πιο επίκαιρο είναι το ερώτημα “Αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο, τι θα φορούσαν;”», γράφει η Βανέσα Φρίντμαν στους New York Times.

Η απάντηση της κυρίας Τσιούρι; Ισια παπούτσια… Και ρούχα θεϊκά: ρωμαϊκές εσθήτες από χρυσό λαμέ και μεταξωτά κρόσσια, και ζακάρ σορτσάκια αντί για σλιπάκι από μέσα, μπλουζάκια από τούλι με περίτεχνα αρχαιοελληνικά μοτίβα από μετάξι, χιτώνες από σιφόν που αφήνουν γυμνό τον έναν ώμο, και βραχιόλια φίδια που τυλίγονται γύρω από τον βραχίονα. Η Τσιούρι παρουσίασε, επίσης, ζακάρ παντελόνια με μεταλλικές λεπτομέρειες, που θα μπορούσαν να εισάγουν την ιδέα της κομψότητας στις αίθουσες συνεδριάσεων. Φανταστείτε με λίγα λόγια τη θεά Αθηνά στο Νταβός και έχετε την κεντρική ιδέα της συλλογής.

Αν, όμως, οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο, μήπως θα τους άξιζαν ρούχα που θα τις επαναπροσδιόριζαν ολοκληρωτικά, αντί για λίγο πιο σύγχρονες εκδόσεις θεών της αρχαιότητας; Από την ιστορία έχεις μάθει όταν δεν την επαναλαμβάνεις. Ωστόσο, ίσως επειδή η υψηλή ραπτική θεωρείται ο ομφάλιος λώρος της μόδας με το παρελθόν, οι σχεδιαστές συνεχίζουν να το επαναλαμβάνουν.

Στην επίδειξη του οίκου Giambattista Valli στο μουσείο Jeu de Paume, παρουσιάστηκαν περισσότερα από 30 μοντέλα, φορέματα φυσαλίδες από μεταξωτό ταφτά με πέταλα από οργάντζα, τουαλέτες χορού με σούρες, φρίλια και ουρά με μέτρα από τούλι, αλλά και ένα μεταξωτό καφτάνι στο χρώμα του λάιμ κεντημένο με κρύσταλλα.

Ο τεξανός Ντάνιελ Ρόουζμπερι, πάλι, ο 33χρονος καλλιτεχνικός διευθυντής, που ανέλαβε πέρσι να ανανεώσει τον οίκο Schiaparelli, μοιάζει υπερβολικά προσηλωμένος στην εκκεντρική παράδοση του οίκου και τα σουρεαλιστικά trompe l’oeil, τα οποία ήταν υπέροχα στα φαρδιά κοστούμια και τα φορέματα, αλλά όχι και στις δημιουργίες του οίκου για την πλαζ.

View this post on Instagram

Schiaparelli Haute Couture Spring-Summer 2020 by @danielroseberry #SchiaparelliHauteCoutureSS20 #Schiaparelli ? @tomgoldblum

A post shared by Schiaparelli (@schiaparelli) on Jan 21, 2020 at 7:05am PST

Οσο για τη Βιρζινί Βιάρντ του οίκου Chanel απλά συνέχισε το ύφος του μέντορα και προκατόχου της Καρλ Λάνγκερφελντ, αν και με τρόπο πιο μινιμαλιστικό. Σε ένα σκηνικό-αναφορά στον λαχανόκηπο του ορφανοτροφείου του καθολικού μοναστηριού Ομπαζίν, όπου μεγάλωσε η Κοκό Σανέλ (προφανώς) ανάμεσα σε καλόγριες και ντομάτες, με vintage ασπρόρουχα κρεμασμένα σε σκοινιά, η μαντάμ Βιάρντ παρουσίασε  μια συλλογή σχεδόν αποκλειστικά ασπρόμαυρη, και σιλουέτες που εξελίσσονταν από μαθήτριες σε δασκάλες, απλοϊκές και ταυτόχρονα αυστηρές.

Αυτοί οι ρόλοι, όμως, ήταν περιοριστικοί για τις γυναίκες. Η ίδια η Σανέλ έσπασε τα δεσμά της και απελευθερώθηκε, πράγμα που δεν έχει κάνει ακόμη η Βιρζινί Βιάρντ. Τουλάχιστον όμως κινείται –αν και με βήματα μωρού- προς τη σωστή κατεύθυνση…

Αντίθετα από τους προηγούμενους, η φαντασία της Ολλανδής Iris Van Herpen δεν είναι παγιδευμένη στο παρελθόν. Το στιλ της διαμορφώνεται από την αναζήτηση μελλοντικών μορφών και τεχνικών, όπως οι  3D εκτυπώσεις, οι κοπές με λέιζερ, και η θερμοκόλληση. Και αυτή τη φορά, η έμπνευσή της γεφυρώνει το έργο του ισπανού νευροανατόμου Ραμόν Υ Καζάλ με την εξερεύνηση της ταξινομικής κατηγορίας των υδρόζωων, που ζουν στα βάθη της θάλασσας.

Το αποτέλεσμα ήταν επίσης θεϊκό: ρούχα που παραπέμπουν στην εξέλιξη του γυναικείου ενδύματος, σαν νεφελώματα από οργάντζα, σιφόν βελούδο και βαμβακερό, σε στρώσεις που εναλλάσσονται με γυαλιστερό διαφανές υλικό ενίοτε βαμμένο και κομμένο σε μοτίβα αμπελιών, καμπύλες και βρόχους, που στροβιλίζονται γύρω από το σώμα σε συνεχή ροή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News