Ξεκινήσαμε μεσημεράκι για το Terra Vibe. Αγελάδες, ταύροι και ένα ελαφάκι μας υποδέχτηκαν όταν περάσαμε το πρώτο τσεκ (δυτική πύλη) στον δρόμο για τον κύριο χώρο του φεστιβάλ. Ήταν μεσημεράκι και πρώτες έβλεπες τις σκηνές που είχαν στήσει οι χορηγοί, ραδιόφωνα αλλά και μια υπαίθρια αγορά, με διάφορα καλούδια για τους απανταχού μουσικόφιλους. Και όσο έπαιζαν και ακούγαμε τις δοκιμές στη μεγάλη σκηνή, κατηφορίσαμε προς τον κύριο όγκο των κτιρίων. Τουαλέτες κτιστές και καθαρές. Βέβαια, μετά την κάθοδο των βαρβάρων δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Και μετά από τρεις εξορμήσεις, η τελευταία επίσκεψη προκάλεσε δυσφορία κατά το τέλος της βραδιάς.

Χαιρόντουσαν τα μάτια σου να βλέπουν ζευγαράκια σε πικ νικ, παρέες που είχαν απλωθεί στο γρασίδι και οικογένειες που είχαν έρθει σε μια γιορτή μουσικής. Περάσαμε το media desk, όπου μας κατατόπισαν έως πού «ενοχλούμε». Στην αγορά ο Στάθης Τσαβαλιάς, καλλιτέχνης από Sake Tattoo, έφτιαχνε ζωντανά το πορτρέτο του Kurt Kobain με σπρέι. Λίγο πιο κάτω, κορίτσια από διάφορες προωθητικές κινήσεις μοίραζαν κάρτες δωρεάν χρόνου ομιλίας, δροσερά σφηνάκια και αναμνηστικά για την ημέρα.

Προχωρώντας στον χώρο της κεντρικής σκηνής, πίσω από τον πύργο είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τις δοκιμαστικές λήψεις ενός quadro copter που θα κάλυπτε από ψηλά τη συναυλία. Το τηλεκατευθυνόμενο αεροσκάφος με τους τέσσερις κινητήρες σηκώθηκε και το πρώτο ριφ είχε ήδη ακουστεί. Οι Puta Volcano είχαν ανεβεί στη σκηνή και ο κόσμος άρχιζε να σηκώνεται και να κουνιέται ρυθμικά. Ήταν ήδη γεμάτος ο χώρος μπροστά στη σκηνή, αλλά ένα μεγάλο τσουνάμι από θαυμαστές έφτασε λίγο πριν τους Big Noise Attack και συνέχιζε να μεγαλώνει μέχρι και την ώρα που βγήκαν οι Black Keys. Στους Black Angel βρισκόμασταν στο κέντρο της αρένας προσπαθώντας να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες. Με το που εμφανίστηκαν οι Black Keys, λίγο ο χορός, λίγο η κίνηση του πλήθους βρεθήκαμε στα αριστερά της σκηνής. Ήταν σαν να σε έσπρωχναν σιγά-σιγά οι αργοπορημένοι στο πλάι και πάλι προς το κέντρο. Μια γιορτή που τα είχε όλα.

Λίγο πριν βγουν οι Black Angel, συναντήσαμε τη Μυρσίνη που έφερε μαζί της τη μαμά και τη θεία. Και οι τρεις δήλωσαν ερωτευμένες με τους Black Keys και στην ερώτηση πού άφησαν τους συζύγους τους, απάντησαν «στο σπίτι, τιμωρία».

Ο Ματ ακολουθεί τους Black Keys στη φετινή τους περιοδεία και στην ερώτηση αν θα πάει σε όλες, απάντησε ότι αυτό είναι το δώρο γενεθλίων από την κοπέλα του. Χρυσός άνθρωπος η κοπελιά αφού του εξασφάλισε ένα εισιτήριο, για κάθε στάση του συγκροτήματος αυτό το καλοκαίρι.

Μια παρέα Γερμανοαυστριακών πιο πέρα. Κατάλαβα από πού έρχονται γιατί παρά την απαγόρευση εισόδου σε ποτά, οι τσάντες τους ήταν γεμάτες μοναστηριακές μπύρες και πάγο. Όπως και να το πάρεις, στην οργάνωση το έχουν. Και θα σας έλεγα τι μου είπαν αλλά δεν νομίζω ότι καταλάβαιναν αυτοί τι μου έλεγαν. Ήταν «γκολ». Πάντως από αυτά που αποκρυπτογράφησα, ήταν η τρίτη φορά στο Terra Vibe, η πρώτη με τους αγαπημένους τους Rammstein. Δίπλα μια παρέα από τη Θεσσαλονίκη, γέμιζαν έναν μεγάλο βαρελάκι με τις μπύρες που είχαν πάρει από τα μπαρ που υπάρχουν διασκορπισμένα σε όλη την έκταση. Να πω την αλήθεια, δεν τους ξαναείδα όρθιους στο επόμενο πέρασμά μου αλλά ήταν ευτυχείς, αραχτοί στο γκαζόν.

Με λίγη τύχη, και έναν παλιό γνωστό, περάσαμε τα «όρια» και βρεθήκαμε μια ανάσα από τους Black Keys. Δυστυχώς, όταν πήραν χαμπάρι ότι είμαστε δημοσιογράφοι, μας έδειξαν ευγενικά την έξοδο. Δεν θα τους ρώταγα παρά μόνο ένα πράγμα: «Γιατί φύγατε τόσο νωρίς;». Πολύ καλοί ως μουσικοί, ως συμπεριφορά θα έλεγα ότι μάλλον έλαβαν κίτρινη κάρτα.

Ο ήχος ήταν καλός αν και μερικές φορές ένιωθες ότι μπούκωνε. Οι ηχολήπτες, τόσο σκηνής όσο και πύργου, διόρθωναν την κατάσταση. Οι Puta Volcano έπαιξαν 8 κομμάτια και μας χάρισαν ένα νέο, το «Black Sand». Οι The Big Nose Attack, είχαν τη χαρά να παίξουν μπροστά σε περισσότερο κόσμο από ποτέ και κατάφεραν να μην χαθούν στη μεγάλη σκηνή. Μας χάρισαν 7 τραγούδια με τα «χιτάκια» τους και ένα νέο τραγούδι από τον νέο τους δίσκο «69». Συγχωρήστε με, δεν άκουσα τον τίτλο μέσα στα σφυρίγματα του κοινού. Αρκετοί από το κοινό, πάντως, δυσφόρησαν στο εκτεταμένο τζαμάρισμα. Δεν πρόκειται για ακρόαση δίσκου, πρόκειται για ζωντανή εκτέλεση και ο αυθορμητισμός δεν πρέπει να λείπει, κατ' εμέ. Τη σκυτάλη στη σκηνή πήραν οι 1000mods, που, για να είμαι ειλικρινής, ως τώρα μου ήταν κάπως αδιάφοροι. Ανέβηκαν με νεύρο, έπαιξαν με ένταση και, παρά τα προβλήματα στον ήχο, κέρδισαν σίγουρα έναν νέο θαυμαστή. Με δύο τραγούδια τους, προς το τέλος, προετοίμασαν τη συνέχεια και πραγματικά έκαναν τον κόσμο να ξεχάσει την όποια κούραση και να χοροπηδάει όπως και στην αρχή. Οι ίδιοι, άνετοι πάνω στη σκηνή, πλέον με εμπειρία κερδισμένη από τις βόλτες τους και στο εξωτερικό. Οι Black Angels, ένα συγκρότημα σχετικά άγνωστο στους περισσότερους που παραβρέθηκαν, κατάφεραν να κερδίσουν όχι μόνο τις εντυπώσεις αλλά και να στρώσουν την είσοδο των Black Keys. Ψυχεδελικές μελωδίες, με σκληρά ριφ στην κιθάρα και στο μπάσο, ενώ ο θόρυβος που έβγαζε κάποιους τους κούρασε. Ήταν μουδιασμένοι στην αρχή και ο τραγουδιστής, Alex Maas, δεν ήταν στην καλύτερη μέρα του. Παρόλα αυτά βρήκαν τον ρυθμό τους, και μαζί με αυτούς και εμείς. Την εμφάνισή τους πάντως πάνω από μέτρια δεν την κατατάσσεις.

Οι Black Keys έμειναν πάνω στη σκηνή λίγο παραπάνω από μια ώρα και φρόντισαν να κρατήσουν το κοινό παίζοντας σχεδόν όλες τις επιτυχίες τους. Στο ντουέτο βέβαια εμφανίστηκαν υποστηρικτικά και δύο ακόμα άτομα (πλήκτρα και μπάσο / κιθάρα) τα οποία στάθηκαν πολύ καλά δίπλα στον Patrick Carney και στον Dan Auerbach. O Patrick ήταν περισσότερο από απλά καλός αλλά ο Dan έκανε αρκετά λαθάκια, ήταν κάπως απρόσεκτος στην αρχή και έδινε την εντύπωση του έλα να τελειώνουμε. Για να μην παρεξηγηθώ, υπήρχαν στιγμές που ξεσηκωνόταν το κοινό αλλά από τη «συναυλία της χρονιάς» όπως είχε χαρακτηρισθεί από τόσους πολλούς, περίμενα λίγη παραπάνω προσπάθεια. Πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Patrick έπαιζε τραυματισμένος και αυτό τους περιόρισε αρκετά. Η στιγμή χανόταν επίσης κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι. Εκεί που έχεις ανεβεί και κοντεύεις να ξεκολλήσεις το κεφάλι σου, το απόλυτο τίποτα. Άτομα να ανεβαίνουν στη σκηνή, να κατεβαίνουν, να αλλάζουν τα όργανα που θα χρησιμοποιούσαν, και ένα σωρό χαζοδιακοπές που απλά χάλαγαν τη ροή του κεφιού. Για να είμαστε ειλικρινείς περιμέναμε το κάτι παραπάνω από αυτό το «ντουέτο». Σίγουρα δεν θα έκλαψε κάποιος τα λεφτά που έδωσε για να παρακολουθήσει όλες τις συναυλίες. Άξιζε αλλά για το τέλος θέλαμε την υπέρβαση.

Και μετά το τέλος; Το χάος. Η βλακεία του Έλληνα να θέλει να φύγει με το που θα μπει στο αυτοκίνητο και φυσικά να μπει πρώτος στη σειρά, δεν έλειψε. Το μόνο αξιοσημείωτο ήταν ότι ενώ περιμέναμε κοντά στη μία ώρα για να αρχίσουμε να τσουλάμε, δεν ακούστηκε καμία κόρνα. Θα ήθελα και λίγο καλύτερο φωτισμό στον δρόμο της δυτικής πύλης πριν τα αυτοκίνητα αλλά, ως σύνολο, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Ελπίζω μόνο να την έζησαν όσοι ήρθαν και εκτός οθόνης κινητών. Ξέχασα. Στο τέλος ο ουρανός και πιο σωστά η σκηνή γέμισε από πυροτεχνήματα και βεγγαλικά. Το καλύτερο τέλος για τον «νέο», που έκλεισε 20 χρόνια. Και τώρα περιμένουμε τις 20 Ιουνίου, τον αγαπητό Robbie Williams.

* Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP. 

Προηγούμενα άρθρα του Αίαντα Αρτεμάκη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News