Να το πάρουμε από την αρχή: αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν το έργο του Μίκη Θεοδωράκη «Άξιον Εστί». Εννοώ πόσοι έχουν ακούσει συνολικά το λαϊκό ορατόριο, πόσοι γνωρίζουν την ιστορία του (λ.χ. πόσοι γνωρίζουν ότι γεννήθηκε το 1964 από την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, με πρώτο αφηγητή τον Μάνο Κατράκη;).

Επίσης, αναρωτιέμαι πόσοι, εκτός από το «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», το «Ανοίγω το στόμα μου», «Της αγάπης αίματα» ή το «Ένα το Χελιδόνι», έχουν ακούσει συνολικά το έργο.

Τέλος, αναρωτιέμαι γιατί οι συμπολίτες μου δείχνουν τέτοια αυστηρότητα με αφορμή την επικείμενη ερμηνεία από τον Σάκη Ρουβά του «Άξιον Εστί». Επειδή ο Ρουβάς είναι πολύ λίγος στα μάτια τους να ερμηνεύσει Θεοδωράκη ή επειδή είναι τόσο ευσεβείς απέναντι στο μεγαλειώδες έργο του συνθέτη και θεωρούν ως ιεροσυλία να το ερμηνεύσει ένας σύγχρονος, πόπ τραγουδιστής;

Θέλω να θυμίσω σε όλους τους επικριτές του Ρουβά πως και ο Μπιθικώτσης όταν ερμήνευσε το «Ένα το Χελιδόνι» δεν ήταν ο απόλυτα σεβάσμιος τραγουδιστής. Τότε όλοι τους πήγαιναν βήμα-βήμα. Και είχαν την απίθανη ανοιχτωσιά της σκέψης να ακούν και μετά να κρίνουν. Σήμερα, αντί να επενδύουμε στον χρόνο κρατώντας πισινή, βγάζουμε δηλητήριο προτού δούμε. Αυτό από μόνο του είναι αποδυναμωμένο επιχείρημα.

Και πηγαίνω στο δια ταύτα: ο Σάκης Ρουβάς διαθέτει καλλιτεχνική ευφυΐα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι διαθέτει την ικανότητα να ενδυθεί το έργο που θέλει να ερμηνεύσει. Το όποιο έργο. Από θεατρικό μέχρι ποιητικό. Αυτό σε συνδυασμό με την αστείρευτη εργατικότητά του, του δίνει το προβάδισμα να φέρει σε πέρας με αξιοπρέπεια οτιδήποτε του ζητηθεί. Και επιπλέον: τολμά να αναμετρηθεί με το ανάστημά του. Να δοκιμάσει τον εαυτό του. Να εκτεθεί. Και στην τελική, να κριθεί. Ο Ρουβάς είναι αυθεντικός, γνήσιος καλλιτέχνης, πραγματικά ένας άριστος υπηρέτης και εκφραστής της Τέχνης γιατί είναι πολυεπίπεδος, τολμηρός, εργατικός και λαμπερός. Όπως και να τον δούμε είναι το πιο λαμπρό αστέρι. Μπορεί να δώσει λάμψη και να πάρει από παντού. Προσωπικά και επαγγελματικά. Αυτό από μόνο του είναι ενοχλητικό στον κόσμο των δογματικών και μικρόψυχων.

Τέλος, ο Ρουβάς ξέρει να σέβεται. Δεν είναι επηρμένος, αλλά απαιτητικός από τον εαυτό του. Μέχρι την ώρα που θα ερμηνεύσει στο κοινό τον Θεοδωράκη, θα έχει εξαντλήσει τον ίδιο για να αποδώσει το καλύτερο. Και αν αποτύχει, ο ίδιος πρώτος θα κατακρίνει τον εαυτό του. Σπάνιο αυτό, όπως σπάνιος είναι και ο ίδιος.

Σε ακούω ήδη… με λες ρουβίτσα. Δεν υπήρξα ποτέ. Απλώς τη βλακεία που θέλει τον άνθρωπο να μένει αμετακίνητος στις θέσεις του, την εξοστράκισα νωρίς. Ίσως γιατί η πραγματική ζωή είναι στην αλλαγή. Στο απρόβλεπτο. Στην αναμονή. Και στην ευχάριστη έκπληξη. Πιστεύω στις ικανότητες του  Ρουβά. Και αν ακόμα κριθεί κατώτερος των περιστάσεων, θα του αναγνωρίσω την μαγκιά του να προσπαθήσει. Όχι… μην ακούω ανοησίες του τύπου «αυτός δεν έχει δικαίωμα να ερμηνεύσει Μίκη Θεοδωράκη, γιατί δεν τον γνωρίζει». Ασφαλώς και έχει! Γιατί η Τέχνη είναι για όλους. Δεν έχει κόκκινες γραμμές, ούτε ζύγια και μεζούρες. Η Τέχνη είναι επι-κοινωνία και συν-κίνηση.

Αν με εννοείς τι εννοώ.

Υ.Γ.1: Σάκη… αγαπητέ μου κύριε Ρουβά, μη μασάς. Από τα φίδια, γλιτώνεις ακίνητος. 

Υ.Γ. 2: Αλήθεια, όλοι όσοι θεωρείτε ότι ο Ρουβάς δεν ξέρει τι σημαίνει Μίκης, γνωρίζετε το τραγούδι που ακολουθεί; Δεν περιμένω απάντηση… απαντήστε οι ίδιοι στον εαυτό σας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News