Ναι, έχει δίκιο σε όσα καταγράφει και επισημαίνει ο Νίκος Ορφανός στο απολαυστικό άρθρο-ανοιχτή επιστολή του προς τους απανταχού «θεατριζομένους». Είναι όντως πολύ ενοχλητικοί κάποιοι θεατές, που φέρονται λες και βρίσκονται στο σαλόνι του σπιτιού τους αντιμετωπίζοντας τους ηθοποιούς λες και παίζουν μέσα σε μια τηλεοπτική οθόνη. Έχει, επίσης, απόλυτο δίκιο και για τα όσα λέει για το σινάφι των κριτικών – φυσικά, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την κριτική της κριτικής μου. Κι εγώ, ως αναγνώστης και θεατρόφιλη, έχω τις δικές μου προτιμήσεις σε κάποιους συναδέλφους, γιατί μου ταιριάζει η αισθητική τους και η ματιά τους, ενώ κάποιους άλλους αδυνατώ να τους διαβάσω. Όσο για κείνα τα αστεράκια, ναι, είναι τόσο αυθαίρετα και τόσο «όλα-τα-τσουβαλιάζω-όλα-τα-συρρικνώνω», που, πραγματικά, μην τα εμπιστεύεστε διόλου. Γιατί, αλήθεια, πώς «αστερίζεις» μια παράσταση, η οποία, για παράδειγμα, έχει μία-δύο πολύ καλές ερμηνείες αλλά το όλο σκηνοθετικό εγχείρημα παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα; Ή πώς βαθμολογείς στην κλίμακα των 5 αστεριών μία παράσταση έντιμη, με καλές ερμηνείες, αλλά με προβληματικό κείμενο; (τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως κάθε παράσταση, όπως κάθε έργο τέχνης, αποτελεί μοναδική περίπτωση, με τις δικές της ιδιαιτερότητες, οι οποίες είναι αδύνατο να καλυφθούν με μια μικρή, περιοριστική, έναστρη κλίμακα)

Ο Νίκος Ορφανός, λοιπόν, μας είπε πολύ καθαρά πώς μας βλέπει πάνω από τη σκηνή. Τι βλέπουμε, όμως, κι εμείς οι θεατές, όταν κοιτάμε λίγο πιο προσεκτικά αυτά που τεκταίνονται πάνω στο σανίδι; Καλοί μου καλλιτέχνες, όταν κάνετε τις «εσωτερικές» σας πλάκες μεταξύ σας, ενώ παίζετε -σε κωμωδία συνήθως, γίνεστε απολύτως αντιληπτοί. Κι όταν το παρατραβάτε -το αστείο, μπορεί να γίνεστε και ολίγον φαιδροί. Όταν, επίσης, δεν έχει προκύψει καλή χημεία με τον/τους συμπρωταγωνιστή/-ές σας, ε, και αυτό φαίνεται. Κυρίως, στην υπόκλιση, όταν δεν αντέχετε καν να βρίσκεστε δίπλα του/τους όταν σας χειροκροτούν οι θεατές σας. Στην υπόκλιση, δε, θεωρώ πως φαίνεται το ήθος κάθε ηθοποιού. Αν ανιχνεύει με τα μάτια την πλατεία για να δει τις εκφράσεις του κόσμου που τον χειροκροτεί, ενώ υποκλίνεται βαθιά, απέναντί σας έχετε μάλλον έναν καλλιτέχνη που μόχθησε για σας και θέλει να δει κατά πόσο ο μόχθος του είχε κάποιο αντίκρισμα. Αν ίσα που σκύβει το κεφάλι και γρήγορα έξω από τη σκηνή, απέναντί σας έχετε ή αγοραφοβικό ή ξιπασμένο. Α, ναι, και η ξιπασιά και η ωραιοπάθειά σας, φίλτατοι, μας είναι ορατές. Και αντιπαθητικές. Την περασμένη βδομάδα, είδα σε παράσταση νεαρό ηθοποιό, που αγαπούν να προβάλουν τα ΜΜΕ τον τελευταίο χρόνο, τόσο εγκλωβισμένο μέσα στο ναρκισσευόμενο Εγώ του, που του ήταν εντελώς αδύνατο να υποδυθεί τον ρόλο που του είχε ανατεθεί. Επίσης, πάντα φαίνεται στην πλατεία αν ένας ηθοποιός βαριέται που υπάρχει πάνω στη σκηνή ή αν τα δίνει όλα για όλα για τον ρόλο του. Στην πρώτη περίπτωση, το μόνο που καταφέρνει είναι να μεταδώσει τη νυσταλέα «ενέργειά» του στους θεατές. Στη δεύτερη, κερδίζει, αν μη τι άλλο, τις εντυπώσεις και τη συμπάθεια του κοινού. Τέλος, προσοχή στην αλάνθαστη ένδειξη βαρεμάρας και πλήξης του θεατή: τον βήχα. Τον ξερό βήχα, που μεταδίδεται σαν πανώλη από θεατή σε θεατή μέσα στην πλατεία, όταν το ενδιαφέρον της παράστασης χτυπήσει Αλμπουκέρκι.

Κατά τα άλλα, σας ευχαριστούμε, όλους εσάς τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες, που έχετε κάνει επάγγελμά σας την ψυχαγωγία μας και που, σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες, μας φροντίζετε και μας περιθάλπετε με την ανακουφιστική, λυτρωτική σας τέχνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News