Μια νέα μίνι σειρά εποχής με τίτλο «Αγάπη Παράνομη» κάνει πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 το Σάββατο 15 Ιανουαρίου στις 10 το βράδυ, με ένα διπλό επεισόδιο. Κάθε Σάββατο την ίδια ώρα θα μεταδίδονται δύο επεισόδια, τα οποία στη συνέχεια θα είναι διαθέσιμα στο Ertflix, την ψηφιακή πλατφόρμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, η οποία με το ποιοτικό της πρόγραμμα ήρθε για να κάνει πιο εύκολη και ευχάριστη την τηλεθέαση.

Με φόντο την Κέρκυρα του 1906, σε σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη, σενάριο της Ελένης Ζιώγα, και πρωταγωνιστές την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Νίκο Ψαρρά, η δραματική μίνι σειρά καταγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο σε έξι επεισόδια, μια ιστορία εγκληματικού πάθους σε μια καταπιεστική πατριαρχική κοινωνία, που δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές των ηρώων. Κάθε ένας από τους ήρωες έρχεται αντιμέτωπος με επικίνδυνα μυστικά, που δεν τολμάει να ομολογήσει ούτε στον εαυτό του.

Από το διήγημα στη μικρή οθόνη

Η «Αγάπη Παράνομη» είναι η τηλεοπτική μεταφορά του ομότιτλου διηγήματος, από τη συλλογή διηγημάτων του σημαντικού εκπροσώπου της Επτανησιακής Σχολής Κωσταντίνου Θεοτόκη, με τίτλο «Κορφιάτικες Ιστορίες», οι οποίες γράφτηκαν την περίοδο της μεταστροφής του συγγραφέα προς την ψυχολογική σπουδή της εντοπιότητας. Πρόκειται, λοιπόν, για μια ψυχολογική ηθογραφία με καμβά την σκληρή αγροτική κοινωνία της Κέρκυρας των αρχών του 20ου αιώνα, μια κοινωνία αποκεντρωμένη και στάσιμη, στην οποία ο «ηθικός νόμος», που επικρατεί, ευνοεί τον ισχυρό και απελπίζει τον αδύναμο. (Δείτε το trailer της σειράς)

Στο πλαίσιο αυτό, είναι επόμενο τα πάθη και οι παρεκτροπές των κυρίαρχων ανδρών να συγκαλύπτονται από την ηθικά ανάπηρη κοινότητα και επομένως να δημιουργούν τραγικά αδιέξοδα στις γυναίκες – θύματα, σημειώνει η σεναριογράφος της σειράς Ελένη Ζιώγα.

Κεντρικός ήρωας είναι ο Στάθης Θεριανός (Νίκος Ψαρράς), ένας μεσήλικας αγρότης, από τους πιο εργατικούς και νοικοκύρηδες κατοίκους του χωριού Δαφνύλα της Κέρκυρας, παντρεμένος με τη Διαμάντω (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη). Το κρυφό ερωτικό πάθος του για τη Χρυσαυγή (Ευγενία Ξυγκόρου), τη νεαρή και όμορφη κόρη του εύπορου κτηματία Σπύρου Ασπρέα (Γιάννης Νταλιάνης), τον εξωθεί να κάνει τα πάντα για να την παντρέψει με τον γιο του Γιώργη (Μιχαήλ Ταμπακάκης), ώστε να μπορέσει, στην ουσία, να την έχει κοντά του και να την κάνει δική του.

Η γυναίκα του Διαμάντω υποψιάζεται από την αρχή τις προθέσεις του και επιδιώκει να αποτρέψει το κακό, που θα φέρει το προξενιό, προσπαθώντας μάταια να πείσει τον γιο της να παντρευτεί την παιδική του φίλη, Ευγενία (Ιζαμπέλλα Μπαλτσαβιά). Αλλά σαν γυναίκα, σε θέση υποτελούς μέσα σε μια πατριαρχική οικογένεια, δεν έχει τη δύναμη να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια του Θεριανού. Ο γάμος γίνεται και ο «αμνός», δηλαδή η αθώα και ανυποψίαστη Χρυσαυγή, έχει πια εγκλωβιστεί στη «φωλιά του λύκου»: το νεαρό ζευγάρι εγκαθίσταται στο σπίτι των πεθερικών της κοπέλας, όπως επιτάσσουν τα κοινωνικά ήθη της εποχής.

Η Διαμάντω, καλείται τώρα με τα πενιχρά της μέσα να εμποδίσει την τραγωδία.  Η θέση της την υποχρεώνει να κρατήσει μυστικό το δράμα της, για να μπορέσει να προστατέψει τον γιο της, αλλά και τα υπόλοιπα, αδύναμα μέλη της οικογένειας –έχει κι άλλα, μικρότερα παιδιά- από τις συνέπειες της διαπόμπευσης.

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα πνιγηρής μυστικοπάθειας, η Διαμάντω, αντλώντας συνέχεια δύναμη από τον ίδιο της τον εαυτό, προσπαθεί ηρωικά να αντιμετωπίσει την τραγική της μοίρα. Γύρω της όλα εκείνα, που μέχρι τώρα την τροφοδοτούσαν με πίστη για τη ζωή, καταρρέουν. Ο οικογενειακός πυρήνας διαλύεται και οι άνθρωποι, που αγαπάει, είναι έτοιμοι να γίνουν βορά στα στόματα των κοινωνικών σχολιαστών της κλειστής και αυστηρής κοινωνίας του χωριού.

Χωρίς να αντιληφθεί το πραγματικό πρόβλημα, η αρχοντική και επιβλητική μητέρα της Χρυσαυγής, Κατερίνα (Μαριάνθη Σοντάκη), διαισθάνεται  ότι κάτι κακό συμβαίνει μέσα στο σπίτι, που έχει μπει νύφη η κόρη της. Ωστόσο, κανείς δεν της αποκαλύπτει την αλήθεια.

Οταν η Χρυσαυγή αντιλαμβάνεται τις προθέσεις του Θεριανού, νύφη και πεθερά συνασπίζονται. Η νεαρή νύφη, διαθέτοντας εν σπέρματι τον δυνατό χαρακτήρα της πεθεράς της, κάνει ό,τι της είναι δυνατόν για να αποκρούσει τον πεθερό της. Στον αγώνα της θυσιάζει ακόμη και την ίδια της την ομορφιά, εφευρίσκοντας συνεχώς τρόπους για να την κρύβει. Ωστόσο, η τραγωδία δεν μπορεί να αποσοβηθεί. Οταν ο Γιώργης φεύγει για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, το δράμα κορυφώνεται.

Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στην σκιαγράφηση των ηρώων, σύμφωνα με την Ελένη Ζιώγα, είναι ότι παρά την σκληρότητα του θέματος, ο συγγραφέας καταφέρνει να περιγράψει τους χαρακτήρες του τρισδιάστατα, αποφεύγοντας δίπολα όπως καλός – κακός ή ηθικός- ανήθικος. Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα και ο θύτης Θεριανός εμφανίζεται να παλινδρομεί ανάμεσα  στο ηθικά σωστό και το ανήθικο, στον πολιτισμένο και τον κτηνώδη του εαυτό, καθιστάμενος και ο ίδιος εντέλει ένα τραγικό πρόσωπο.

Αυτή ακριβώς τη συνθήκη ακολούθησε πιστά και το σενάριο της τηλεοπτικής μεταφοράς, αποφεύγοντας την όποια υπεραπλούστευση.

Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται  σφαιρικά, σε όλες τους τις διαστάσεις, ώστε να αποδοθεί πλήρως το μυστήριο του ανθρώπινου όντος, που παραπαίει ανάμεσα στο ένστικτο και τον Λόγο. Αποφεύγεται, επίσης, η όποια ηθικιστική προσέγγιση. Αντίθετα, το σενάριο προσηλώνεται στο δράμα του «έσω ανθρώπου», αναδεικνύοντας λεπτομερώς τις αποχρώσεις κάθε συναισθηματικής εναλλαγής.

Ακόμα, στους διαλόγους, αντί για τη «χωριάτικη», τραχιά γλώσσα της εποχής, όπως τη διαβάζουμε στο πρωτότυπο, επιλέγεται μια διάλεκτος πιο οικεία στον σύγχρονο ακροατή, η οποία μοιράζει την απόσταση των εκατό και πλέον χρόνων που μας χωρίζουν από την εποχή, που γράφτηκε το κείμενο. Αυτό συμβαίνει συνειδητά για να μπορεί ευκολότερα να ταυτιστεί ο θεατής με τα πάσχοντα πρόσωπα του έργου.

Επίσης, η σκηνοθετική γραμμή του Νίκου Κουτελιδάκη ακολουθεί πιστά το κλίμα που υποδεικνύει ο συγγραφέας. Εδώ, όπως και στο πρωτότυπο κείμενο, περισσότερα υπονοούνται και λιγότερα λέγονται, περισσότερα κρύβονται και λιγότερα φανερώνονται.

Η κάμερα πλησιάζει τα πρόσωπα για να τα ψυχογραφήσει και να εμφανίσει τις συγκλονιστικές ομοιότητες του ανθρώπου των αρχών του 20ου αιώνα με τον σημερινό.  Για να σχολιάσει ότι όσο κι αν οι εποχές αλλάζουν, η φύση του ανθρώπου παραμένει αναλλοίωτα το ίδιο τραγική, σπουδαία και περίπλοκη.

Για τις ανάγκες της σεναριακής πλοκής, εξάλλου, στη διασκευή έχουν προστεθεί κάποιοι βοηθητικοί χαρακτήρες, οι οποίοι χρησιμεύουν για να φωτιστεί καλύτερα το κοινωνικό τοπίο, μέσα στο οποίο καλούνται να «δράσουν» και να αλληλεπιδράσουν τραγικά τα τέσσερα κεντρικά πρόσωπα, σε ένα «θρίλερ» εποχής, που θα μπορούσε να συμβαίνει ακόμα και σήμερα.

Τα γυρίσματα

Εκτός από μερικά πλάνα στην Κέρκυρα, τα γυρίσματα έγιναν στην Αττική, στην Παιανία, στο Μουσείο Βορρέ και στην Πλάκα, και μάλιστα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, μέσα στους καύσωνες και τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού. Μια από τις πιο δραματικές στιγμές ήταν όταν το συνεργείο αντίκρισε καμένο το χωράφι και το παράσπιτο, που είχε δημιουργηθεί στον Αγιο Στέφανο, και στο οποίο είχαν ήδη γυριστεί πολλές σκηνές, με τους αγρότες να ξαποσταίνουν και να τρώνε μετά τη δουλειά στα χωράφια.

Το σκηνικό, όμως, ξαναστήθηκε, με το δράμα να κορυφώνεται σε ένα μισοκαμμένο τοπίο, που ωστόσο ταίριαζε με το θέμα και την ατμόσφαιρα. Παρά τις ατυχίες και τις τεράστιες δυσκολίες, η σκηνογράφος και ενδυματολόγος της σειράς, Κική Πίττα, λέει ότι ένιωσε ευγνωμοσύνη για τη συνεργασία της με τόσο εξαιρετικούς ανθρώπους, όπως η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η οποία επιστρέφει στη μικρή οθόνη με έναν δυνατό πρωταγωνιστικό ρόλο, και ο Νίκος Ψαρράς.

Σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, η παραγωγή μας πληροφορεί ότι όλοι οι ηθοποιοί, εκτός από σπουδαίοι ερμηνευτές, αποδείχτηκαν εμψυχωτικοί και απόλυτα συνεργάσιμοι. Ούτε μια φορά δεν ακούστηκαν διαμαρτυρίες ή παράπονα, από κανένα, παρόλο ότι μέσα στον καύσωνα ήταν υποχρεωμένοι να φοράνε βαριά ρούχα από χοντρά υφάσματα του 1900. Για σκεφτείτε το!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News