Mε προβλημάτισε  το άρθρο της Χριστίνας Ταχιάου ως απάντηση στο επίσης ενδιαφέρον κείμενο της Ρέας Βιτάλη. Για να αποδειχθεί βέβαια, τι μπορεί να γίνει στο protagon, όταν στέκονται απέναντι οι φωνές δύο σημαντικών γυναικών. Θεωρώ ότι και οι δύο λένε τη δική τους αλήθεια κι ας παρεξηγήθηκε η Ταχιάου.

Ο προβληματισμός μου όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με τις αμοιβές των βουλευτών αλλά κυρίως με τον τρόπο που λειτουργεί γενικότερα το σύστημα ανάδειξής τους στην εξουσία.

Ας βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε μία σειρά. Για να γίνεις βουλευτής, θα πρέπει κάποια εσωτερική ανάγκη να σε προτρέπει. Αυτή μπορεί να είναι το ψώνιο της «αναρρίχησης» και η άλλη η «κεφαλαιοποίηση» των ιδεών που έχεις στο κεφάλι σου για να αλλάξεις τον κόσμο. Τι κάνεις λοιπόν; Στρατεύεσαι σε ένα κόμμα, δηλώνεις «διαθέσιμος» και ελπίζεις να αξιολογηθείς από τον αρχηγό ή από την ηγετική ομάδα που τον πλαισιώνει. Μπορεί να είσαι σημαντικός και αναγνωρισμένος με το έργο σου, μπορεί απλά να είσαι «χρήσιμος» αναγνωρίσιμος και «συναινετικός» στις βασικές κατευθύνσεις. Όπως και ΄χει όμως, το ζητούμενο είναι να μπεις ενεργά και «δημιουργικά» στο δίκτυο που υπάρχει ή αναπτύσσεται προς την εξουσία.

Και ξεκινάς τον αγώνα. Πυκνώνεις τις επισκέψεις στο κόμμα, τρέχεις σε συναντήσεις, βγαίνεις στα πάνελ, γυρνάς σε μαγαζιά και καφενεία να σφίγγεις χέρια και γενικώς αφιερώνεις τη ζωή σου στον μεγάλο «σκοπό». Αν κατάφερες να σπάσεις τα πανίσχυρα δίκτυα τω μεγάλων κομμάτων, είσαι πιο τυχερός. Αν επενδύεις σε μικρά, εκεί ζορίζεσαι περισσότερο.

Και έρχεται η μεγάλη στιγμή. Μετά από πολλές εμφανίσεις στο Αυτιά, στον Παπαδάκη κτλ, είσαι πια βουλευτής. Εν τω μεταξύ, έχεις αφήσει δουλειά, οικογένεια, φίλους – όσο πιο πολλούς γνωστούς βρίσκεις τόσο περισσότερους φίλους χάνεις-, ενδιαφέροντα και μένεις πια εντελώς μετέωρος απέναντι σε έναν καθρέφτη. Μόνος πλέον με μία και μοναδική ετικέτα: «Βουλευτής».
Τι απέγινε άραγε η δουλειά σου; Είχες άραγε δουλειά ή μήπως επειδή όλα πήγαιναν στραβά είπες να μπεις μια και καλή στο «Δημόσιο»; Εκτός και αν ήσουν συνδικαλιστής ή γόνος κάποιων παλαιών «σωτήρων» της πολιτικής.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν θα υπάρξει κάποτε η δυνατότητα να είναι κάποιος ερασιτέχνης πολιτικός. Να μην πληρώνεται ο ίδιος παρά μόνο οι τεχνοκράτες που κάνουν τη δουλειά με τις γνώσεις και τις ικανότητες τους. Αν οι κοινωνίες φτάσουν ποτέ, σε τόσο υψηλό επίπεδο ωριμότητας να ενισχύσουν θεσμούς και διαδικασίες, ώστε να εκλέγονται μόνο πρόσωπα και όχι προσωπεία, με μικρή θητεία και υποχρέωση να υπηρετούν την πολιτική, χωρίς ανταλλάγματα. Να έχουν δηλαδή τη δουλειά τους και για ένα εξάμηνο, εφόσον το επιθυμούν και μετά από δημόσια εκλογή, να γίνονται βουλευτές χωρίς να αμείβονται.

Δυστυχώς, σε κοινωνίες μεσσιανισμού σαν την δική μας είναι μάλλον ανέφικτο. Για δες όμως πού οδεύουν οι βουλευτές τα χρήματα τους για να καταλάβεις πόσο αέρας κοπανιστός είναι το κοινοβουλευτικό σύστημα που θεωρείς δημοκρατία. Σε πολιτικά γραφεία, σε μετακινήσεις, σε κεράσματα και σε συμβούλους. Πάνω από τα 2/3 των προνομίων τους πάνε στην πολιτική τους επιβίωση και όχι στη φυσική! Και γενικότερα, το 80% του «πολιτικού» χρήματος δεν καταλήγει στις σκοτεινές τσέπες του επαγγελματία πολιτικού αλλά διακινείται συνεχώς για να στηρίξει την ισόβια παρουσία του στο σύστημα.

Αλλά τι να λέμε τώρα; Για ποια δημοκρατία μιλάμε και για ποια Βουλή, όταν για να βγεις βουλευτής, θα πρέπει να μεταλλαχθείς σε ανεπάγγελτο «ηθοποιό» και σε πολλά υποσχόμενο «ιεραπόστολο»;
Και στο κάτω κάτω, τόσο που ξοδεύτηκες, τόσο που χάλασες τον εαυτό σου σε καφενεία και σε λαϊκές, ποια αξιοπρέπεια σου έμεινε; Μπορείς τώρα να κάτσεις στο γραφείο σου να κατεβάσεις ιδέες και να βρεις τρόπο να κρίνεις τα νομοσχέδια;
Πολύ χρήμα και ελάχιστη δόξα ρε παιδιά, για το τίποτα…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News