Πριν από χρόνια ίσως είχατε λάβει μέσω email έναν πίνακα, που βοηθούσε όσους ήθελαν να ομιλούν γενικώς χωρίς τίποτε συγκεκριμένο να λένε. Το χάρισμα αυτό διαθέτουν όλοι (πλην ελαχίστων) οι πολιτικοί, ανεξαρτήτως του χώρου που φιλοδοξούν να εκφράζουν. Η ευκολία, όταν δεν πρόκειται για θράσος, με την οποία εκφέρεται αυτός ο κενός (ωστόσο άκρως πολιτικός) λόγος φέρνει συνηθέστατα σε απόγνωση όσους υφίστανται τον καταιγισμό αερολογίας, καθώς ματαιοπονούν να δούν τις θέσεις των ελληνικών κομμάτων και σχηματισμών για την κρίση.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των μετεχόντων στον ευγενή αυτόν στίβο είναι ανελέητος και κάθε τόσο ξεχωρίζουν νέοι ελπιδοφόροι παίκτες. Τελευταίως είναι  η ΔΗΜΑΡ κι ο πρόεδρός της κ. Φ. Κουβέλης που κερδίζουν πόντους. Για να είμαι δίκαιος ο κ. Κουβέλης –από την εποχή που ήταν πρόεδρος του ΔΣΑ- δεν συγκαταλέγεται στους φανατικούς οπαδούς του λιτού κι απερίφραστου λόγου. Ποτέ, όμως, όσο θυμάμαι, δεν ήταν τόσο επιρρεπής στη γενικολογία όσο από τότε που ίδρυσε τη ΔΗΜΑΡ. 

Τελευταίο παράδειγμα ολοσέλιδο πολιτικό άρθρο του, που δημοσίευσαν ΤΑ ΝΕΑ, με τίτλο «Η δημοκρατική – αριστερή απάντηση στην κρίση». Αγνωστο πόσο ήταν στις προθέσεις του, αλλά στην απάντησή του δεν περιέλαβε ούτε μία (1) συγκεκριμένη (έτοιμη προς εφαρμογή) πρόταση. Αφού καταγράφει –ως χρονογράφος- το σημείο όπου βρίσκεται η χώρα, χωρίς αναφορές σε τυχόν ευθύνες, λάθη, παραλείψεις  του κόμματος στο οποίο μέχρι πρόσφατα ανήκε, ούτε αυτού που τελευταίως ηγείται, διατυπώνει τις αρχές της πολιτικής πρότασής του για την αντιμετώπιση της κρίσης:

1. θετική αναδιάταξη του χρέους κι η δημοσιονομική προσαρμογή, με την κοινωνία όρθια και την οικονομία ζωντανή
2. κινητοποίηση των δυνάμεων της εργασίας, του πολιτισμού και της υγιούς επιχειρηματικότητας προς την υποστήριξη μιας νέας ατζέντας προοδευτικών αλλαγών στη χώρα, σε ρήξη με τον «συστημικό μονόδρομο» αλλά και τις καθαγιασμένες ώς σήμερα και διάχυτες νοοτροπίες χαμηλής απόδοσης, μειωμένης κοινωνικής ευθύνης, ατομικού σφετερισμού του δημόσιου χώρου
3. επεξεργασία ενός νέου προγράμματος ανόρθωσης της χώρας, με συντεταγμένη κοινωνική προσαρμογή και στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής – πολιτικής πλειοψηφίας που θα το υποστηρίζει, με σαφείς διαχωριστικές γραμμές από τις έως σήμερα εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Κι επειδή οι αρχές δεν μπορεί παρά να είναι γενικές, να οι άξονες:

1. οικονομική πολιτική και ανάπτυξη (δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης και δημοσιονομική εξυγίανση με ισοδύναμα διαφορετικά μέτρα, πολιτικές αντιμετώπισης της ύφεσης και προώθησης ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου με εξωστρέφεια, δημιουργική σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ενδογενής ανάπτυξη με την παραγωγή υψηλού ποσοστού εμπορεύσιμων αγαθών με προστιθέμενη αξία, δημιουργία θέσεων εργασίας σε νέους τομείς και άνοιγμα εργασιακών προοπτικών για τη νεολαία)
2. Αλλαγές στο κράτος και ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα για τη μετατροπή του σε αποτελεσματικό επιτελικό μηχανισμό ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας
3. Προστασία και ασφάλεια στην καθημερινότητα του πολίτη
4. Ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος (βουλευτικά προνόμια, κρατική επιχορήγηση των κομμάτων, αλλαγή των κοινωνικών στάσεων και συσπείρωση δυνάμεων για την προώθηση των αναγκαίων αλλαγών εξυγίανσης)
5. Ανασυγκρότηση του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου (επανίδρυση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, μέτωπο στον νεοφιλελευθερισμό και τον αριστερισμό).

Ιδού, λοιπόν, οι αρχές κι οι άξονες της ΔΗΜΑΡ για να βγούμε από την κρίση. Για τις προτάσεις της ίσως χρειασθεί να περιμένουμε να γίνουν πρώτα οι εκλογές, στις οποίες για να πάει καλά χρειάζεται ψήφους κι όλα δείχνουν πως έχει βρει τον πιο ασφαλή τρόπο να τις μαζέψει.

ΥΓ: Έχουν δίκιο όσοι φίλοι πουν πως ο κ. Φ. Κουβέλης δεν γενικολογεί μόνο, αλλά γίνεται και συγκεκριμένος: Είπε ένα ξεκάθαρο όχι στην πρόταση να συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου και δημοσία συνέστησε στον κ. Σαμαρά να μην υπογράψει την καταραμένη επιστολή προς την τρόϊκα. Ισως θυμηθείτε κι άλλες περιπτώσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News