Η νύχτα του Σαββάτου με το ωραίο φεγγάρι με βρήκε σε μια βόλτα «με αργό βήμα» απ’ αυτές που θέλω. Οι πλατείες και τα άλλοτε σκοτεινά πεζοδρόμια είχαν ζωντανέψει. Πλάκα είχε! Άνθρωποι με χαρτιά στα χέρια πετάγονταν μπροστά μου για να μου συστηθούν και να μου συστήσουν τις προτάσεις τους για το μέλλον της πατρίδας. Νέοι σε σημαντικό αριθμό. Κοίταζα χαμηλά σ’ αυτές τις «επιθέσεις», σαν να μην ήθελα να ξέρω πρόσωπα. Σε τι θα μου χρησίμευε για παράδειγμα μια αντιστοιχία ανθρώπινων χαρακτηριστικών και κομμάτων; «Μη βάζουμε ταμπέλες», που λένε και οι «ελεύθερες πολιορκημένες» περσόνες της σόου μπιζ.

Ύστερα θυμήθηκα τις εποχές που ήθελα περισσότερο από πολύ να βρεθώ μέσα στο παραβάν και να μείνω εκεί για ώρες. Τόσο μεγάλο το είχα κάνει στο μυαλό μου. Μεγάλο βέβαια! Αν δεν ήταν μεγάλο, σοβαρό, σημαντικό και όλα, τότε γιατί στην είσοδο της σχολικής αίθουσας που ψήφιζε η μαμά μου, ήταν στημένος ένας στρατιώτης με όπλο που τελείωνε σε μια «δελεαστική για παιχνίδι» ξιφολόγχη; Θα’ πρεπε να ήταν πολύ σημαντικό ό,τι γινόταν εκεί μέσα και μου την έσπαγε που δεν ήμουν μέρος του. Όταν άρχισα πια να μπαίνω εγώ στο παραβάν, στρατιώτης δεν υπήρχε.

Ωστόσο δεν άλλαξαν πολλά. Το ίδιο βράδυ σε εστιατόριο λίγο πιο κάτω απ’ την πλατεία, ο διαξιφισμός συνδικαλιστή περί τα 65, με συνομήλικό του πρώην πολιτικό ήρθε να με πείσει. Ο συνδικαλιστής ρωτούσε επίμονα τον πολιτικό τι να ψηφίσει και στην απάντηση του πολιτικού «να ψηφίσεις τον καλύτερο», ο συνδικαλιστής χωρίς διάθεση να βγει απ’ τις συνήθειές του, ξεστόμισε ένα μεγαλοπρεπές «μα εσύ μου έλεγες πάντα τι να ψηφίσω».

Θα’ θελα οι νέοι με τα χαρτιά στις πλατείες –που σας έλεγα πιο πάνω- να μην γίνουν «αυτό» 40 χρόνια μετά. Θα γίνουν όμως. Αυτό που καθένας βρίσκει ως «συμφέρον» του, υπακούει σε μια «νομοτέλεια» που δύσκολα ανατρέπεται… Πού καιρός για φαντασία!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News