Ο «Τελευταίος Σταθμός» είναι ένα ποίημα γραμμένο στο λιμάνι Cava dei Tirreni, κοντά στο Σαλέρνο της Ιταλίας, στις 5 Οκτωβρίου 1944. Εκεί έχουν φτάσει, από την Αίγυπτο, οι ελληνικές διπλωματικές υπηρεσίες και είναι έτοιμες να επιστρέψουν στην Ελλάδα, από την οποία αποχωρούν οι Γερμανοί. Το δράμα φαίνεται να τελειώνει, αλλά σε λίγο θ’ αρχίσουν νέες συμφορές. Ο Σεφέρης ξέρει καλά τι θα ακολουθήσει, σε αντίθεση με τον γενικό ενθουσιασμό που επικρατεί στους Έλληνες, μετά την απελευθέρωση.

Κρατάω δυο στίχους από το ποίημα: «Ίσως και να ‘θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει…».

Δεν ξέρω πού το πάει ο Σεφέρης, αλλά με απασχολούσε πάντα τι μπορεί να έχει στο μυαλό του ο κάθε ηγέτης, για τον λαό του. Με απασχολούσε ποιον θέλει να διοικεί. Σε ποιους θέλει να μιλάει, να γοητεύει. Για ποιους να παίρνει αποφάσεις.

Για ποιους θα πάρει αποφάσεις τη Δευτέρα ο Τσίπρας; Την Τρίτη; Την Τετάρτη; Τι θα απομείνει στις ψυχές όλων αυτών των ανθρώπων που μέρα με τη μέρα, βρίζουν, οργίζονται, φοβούνται και αγριεύουν; Για ποιον θα υπάρξει ικανοποίηση και για ποιον ματαίωση, νίκη ή ήττα, κραυγή ή οδυρμός; Έχει κάθαρση, άραγε, αυτό το δράμα για την επόμενη εβδομάδα;

Ποιον θέλει να διοικήσει αυτός ο «βασιλιάς», τελικά; Μια κοινωνία αγριεμένη, με ανθρώπους «κανίβαλους» που πολλαπλασιάζουν τους στόχους των διπλανών τους; Και μόνο το αποτύπωμα του μένους που θα μείνει στο θυμικό τους είναι αρκετό για να διαλύσει το κράμα της αναγκαίας συνύπαρξης.

Αυτός ο λαός δεν πρόκειται να κυβερνηθεί από την επόμενη εβδομάδα. Ούτε από τον Τσίπρα ούτε από κανέναν Έλληνα πολιτικό. Για να αποδειχθεί ότι το «ξέσκισμα» της δημοκρατίας και η καπηλεία της λαϊκής δοκιμασίας είναι τα χειρότερα δηλητήρια για να χάσει τον δρόμο της μια κοινωνία.

Από την επόμενη Τρίτη, τα κλειδιά της χώρας ο Αλέξης τα παραδίνει στους ξένους και σε ένα κονκλάβιο στο νέο κτίριο της Φραγκφούρτης. Στεγνώνει μέχρι και το τελευταίο ευρώ στα ταμεία και όλα εξαρτώνται από τη μεγαλοθυμία του Ντράγκι. Η χώρα, από την Τρίτη, εκχωρείται ίσως σώα αλλά απολύτως απροστάτευτη από τους πολίτες της, στο έλεος των Ευρωπαίων. Είτε ψηφίσουμε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ, η εξουσία μεταβιβάζεται σε άλλα χέρια.

Εκτός όμως κι αν… Εκτός και αν ο πρωθυπουργός θελήσει να διαλύσει τα πάντα. Εκτός κι αν, πραγματικά, επιλέξει να φορέσει τη λεοντή του, να σκαρφαλώσει στην ασπίδα του και φορώντας το τεράστιο ρολόι που του χάρισαν οι «πολιτισμένοι» φίλοι του, να γίνει αρχηγός ανθρωποφάγων και ματωμένων πόλεων. Εκτός κι αν θέλει να καθίσει στον θρόνο του, απολαμβάνοντας τον αλληλοσπαραγμό των υπηκόων του. Να γυρίσει σε εθνικό νόμισμα (στηριγμένο σε τι αποθέματα;) και να ανοίξει τις πύλες για ανθρωπιστική βοήθεια σε μια εξευτελιστική κίνηση πριν από τη νέα εθνική καταστροφή.

Ποιον ήθελε, ρε φίλε, να κυβερνήσει αυτός ο άνθρωπος; Ποιον; Την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος ή τους συμμαθητές τους στο Πολυκλαδικό των Αμπελοκήπων; Δεν τον ενδιαφέρει ότι τα τραύματα που ανοίγει στον κόσμο δεν πρόκειται να επουλωθούν, έστω κι αν μεταμορφωθεί τη Δευτέρα σε κανονικό ηγέτη; Μα ακόμα κι έτσι να γίνει, θα εμφανιστούν οι «ανθρωποφάγοι» που πριν ήταν φίλοι του.

Άσχημες, μέρες, ώρες, στιγμές. Κουράστηκα ήδη από το δράμα κι ακόμα δεν κορυφώθηκε. Έτσι αρχίζει και τελειώνει ο Τελευταίος Σταθμός: «Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν».
Τουλάχιστον, απόψε, έχει ακόμα πανσέληνο από χθες. Από Δευτέρα δεν ξέρω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News