Φαινόταν από καιρό. Έγινε πασιφανές στη συζήτηση/ενημέρωση προ ημερησίας διατάξεως στη Βουλή για τη διαπραγμάτευση-που-μόνον-διαπραγμάτευση-δεν-υπήρξε, με τους «εταίρους» (που μόνον εταίροι δεν ήταν: άλλη ιστορία αυτή). Όμως κυριολεκτικά ανέτειλε στα πλαίσια των συνεδριακών διεργασιών του ΠΑΣΟΚ (οικογενειακή υπόθεση…).

Απελεύθερος πια από την ηγεσία του μνημειακού πλέον ΠΑΣΟΚ, με τις ίδιες τις αλυσίδες της ομηρίας που ο ίδιος επέλεξε προκειμένου να αισθανθεί ότι «έφτασε» -ανατρέποντας τον ΓΑΠ, αδράχνοντας την ευθύνη του PSI, φέρνοντάς μας την «πολιτική διαπραγμάτευση» και το φερώνυμο χαράτσι, οδηγώντας την ελληνική Προεδρία: τα γνωστά- να έχουν πια καταπέσει, ο Βαγγέλης Βενιζέλος άρχισε και πάλι να λάμπει. Σαν πρώτα. Η αναφορά του σε φάση «των χαμηλών προσδοκιών» στην οποία τείνουμε να εγκατασταθούμε, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από σύνθημα σε μια εποχή όπου το σύνθημα έχει κυριαρχήσει.

Ενώ η ανάλυσή του για την «απώλεια της ηγεμονίας» από το ΠΑΣΟΚ μέσα από τη δίδυμη εγκατάλειψη της αυτοπεποίθησης και της αίσθησης στόχου, ήταν η πιο ουσιαστική συνεισφορά στο τωρινό συνεδριακό αυτο-μνημόσυνο του χώρου εκείνου. Αν είχε βρει και δυο λόγια γνήσιας, ανυπόκριτης αυτοκριτικής θα 'λεγε κανείς ότι έκανε, φεύγοντας, ένα νέο ξεκίνημα.

Τότε όμως… δεν θα ήταν ο Βαγγέλης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News