Πριν από λίγες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας, μεθυσμένος από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, κάλεσε τα κόμματα της Αριστεράς σε ενότητα με στόχο την επίτευξη αντιμνημονιακής κυβερνητικής πλειοψηφίας στις προσεχείς εκλογές. Είναι όμως γνωστό ότι τα άλλα δύο κόμματα, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ, έχουν απορρίψει –για διαφορετικούς το καθένα λόγους– παρόμοιες προτάσεις.

Ο Φώτης Κουβέλης έχει δώσει μιαν εύστοχη και περιεκτική απάντηση στις αλλεπάλληλες παρόμοιες εκκλήσεις: «Τα ποσοστά της Αριστεράς δεν αθροίζονται».

Και οι λόγοι που δεν αθροίζονται είναι πολλοί. Αν το δημοσκοπικό άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που δηλώνουν αριστερά φθάνει, για παράδειγμα, σήμερα το 40%, δεν σημαίνει ότι και η εκλογική σύμπραξή τους θα αποδώσει το ίδιο. Το πιθανότερο είναι να προσελκύσει ένα ποσοστό πολύ μικρότερο από αυτό, λόγω κυρίως της ριζικής αλλαγής του διλήμματος από το «ποιό κόμμα επιλέγεις για να δείξεις την απογοήτευσή σου» στο «εμπιστεύεσαι αυτήν την Αριστερά να κυβερνήσει;» Σ’ αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε επίσης ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα πολιτικών μαθηματικών. Της εύρεσης του διανυσματικού αθροίσματος των πολιτικών ενός τέτοιου συνασπισμού. Ποια θα ήταν δηλαδή η συνισταμένη της εξόδου από την ΕΕ με ανατροπή του καπιταλισμού, μη πληρωμή του χρέους και αποστολή του λογαριασμού στην πλουτοκρατία που υποστηρίζει το ΚΚΕ, της τριετούς παύσης εξυπηρέτησης του χρέους [άμεση χρεοκοπία] του ΣΥΡΙΖΑ και του νεφελώδους αριστερού καθωσπρεπισμού της ΔΗΜΑΡ.

Το ότι ένα άθροισμα ποσοστών αντιστοιχεί μαθηματικά σε κυβερνητική πλειοψηφία δεν σημαίνει ότι εξασφαλίζει και προϋποθέσεις πολιτικής επάρκειας για κυβερνητική εξουσία. Εξάλλου δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τη σχετική αξία των δημοσκοπήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν έχει απολαύσει υψηλά διψήφια δημοσκοπικά ποσοστά που μετεξελίχθηκαν σε ισχνά μονοψήφια εκλογικά. Το κυριότερο όμως είναι ότι στις δημοσκοπήσεις αυτής της περιόδου οι πολίτες εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την οδυνηρή γι’ αυτούς διαχείριση της κρίσης και όχι την εμπιστοσύνη τους σε έναν άλλον διαχειριστή. Ο κοινός παρονομαστής των μετρήσεων είναι η απογοήτευση της κοινωνίας από όλο το πολιτικό φάσμα.

Η απόκτηση από την Αριστερά μιας αξιόπιστης κυβερνητικής δυνατότητας που να πείθει θέλει πολύ κόπο, χρόνο και ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό των κομμάτων της. Απαιτεί αναθεώρηση της μεσαιωνικής λογικής των μοναστικών ταγμάτων, του ανέξοδου και ανεύθυνου καταγγελτικού λόγου χωρίς ίχνος ρεαλιστικής προσέγγισης των προβλημάτων και πολιτικές μακρόπνοων ανατροπών που να εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Άλλωστε δεν πιστεύω ότι κάποιο ή κάποια κόμματα της Αριστεράς επιδιώκουν ειλικρινά σήμερα την ανάληψη της ευθύνης διαχείρισης της κρίσης, ακόμη και με όρους εφαρμογής δικής τους πολιτικής. Θα βρίσκονταν στην ίδια αμήχανη θέση που βρίσκεται και ο σκύλος που ενώ απειλεί γαβγίζοντας το αυτοκίνητο, δεν ξέρει τι να το κάνει όταν αυτό σταματήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News