Ως Βορειοελλαδίτης σκέφτομαι ότι πλέον έχει παρέλθει ήδη το ένα τεταρτημόριο του αιώνα, ζώντας με το ηρωικό «το όνομα μας είναι η ψυχή μας» στην υπόθεση του μακεδονικού. Τρεις γενιές περίπου μεγάλωσαν με αυτό. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να αναζητήσουμε κάτι πιο σύγχρονο και κοντά στην πραγματικότητα. Ας πούμε, θα μου άρεσε «για το όνομα, πουλάμε και την ψυχή μας».  Το ζήσαμε άλλωστε λίγα 24ωρα πριν, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε να πάρει μέρος στη σύνοδο των κρατών γα το ISIS, επειδή είχαν προσκληθεί η  ΠΔΓΜ με το όνομα «Μακεδονία». Δι’ αυτού του ηρωικού τρόπου ο κ. Τσιπρας πούλησε την εναπομείνασα ψυχούλα από την ανανεωτική, αντιεθνικιστική, ευρωπαϊκή αριστερά, αλλά και τα δικά του πιστεύω στην υπόθεση αυτή.

Ήταν, παράλληλα, μικρή θυσία ή αν θέλετε έμπρακτη επιβράβευση προς τους ΑΝΕΛ. Το αξίζουν. Και ο κ. Καμμένος είναι αλήθεια πούλησε την αντιμνημονιακή ψυχούλα του για τρία τέσσερα υπουργεία. Τι του απόμεινε πλέον; Η θρησκεία και η πατρίς. Η δική μου πατρίς για την ακρίβεια, γιατί ο ίδιος αν θυμάμαι καλά δηλώνει… γκάγκαρος Αθηναίος.

Με  την εκπνοή του τεταρτημορίου πάντως, θα είχε αξία να κάνουμε μια αποτίμηση από τα 1991 μέχρι σήμερα. Τότε οι «ενδοτικοί» ρεαλιστές διέβλεπαν την διπλωματική κόπωση και προειδοποιούσαν ότι από αυτή τη διαμάχη  η Ελλάδα αντί να αναδειχθεί ως η πιο σταθερή δύναμη λύσης των βαλκανικών προβλημάτων, χώνεται βαθιά στο ίδιο το πρόβλημα. Ίσως γιατί δεν είχαμε φανταστεί ότι με χρόνια με καιρούς θα γινόμαστε μέρος του παγκοσμίου προβλήματος. Η «πεισμωμένη» Ελλάδα δεν μετέχει σε μια κρίσιμη διεθνή συζήτηση για την παγκόσμια φρίκη (ISIS)  στην οποία μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο. Το ρεπορτάζ μιλάει γα μίνι κρίση στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις αλλά αυτό είναι τα λιγότερο. Θα μου πείτε αυτό είναι το θέμα μας. Εδώ τους απειλούσαμε να στείλουμε αμπαλαρισμένους τζιχαντιστές.

Τα «Σκόπια» (sic) ωστόσο, αναγνωρίζονται πλέον ως Μακεδονία από τα περισσότερα κράτη του κόσμου, χωρίς επίθετα και προσδιορισμούς. Και αυτό είναι έργο του κ. Σαμαρά και όλων όσων ασκούσαν διπλωματία πιάνοντας τηλεοπτικό στασίδι. Είτε φορούσαν ράσα είτε πολιτικά κουστούμια. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, που πρέπει να διαχειριστούμε σήμερα. Τι θα κάνουμε άραγε; Τι θα κάνει η ψυχή μας; Καθότι αυτή την πραγματικότητα θα αντιμετωπίσουμε μετά βεβαιότητας σε διάσκεψη για το AIDS, για το περιβάλλον, σε αθλητικούς αγώνες, σε διεθνείς μαθητικούς διαγωνισμούς ή επιστημονικές συσκέψεις για τους ωκεανούς και τους πάγους, που εντοπίστηκαν στον πλανήτη Άρη. Πλάκα έχει να γίνει και καμιά διεθνής διάσκεψη για το χρέος και να καλέσουν την ΠΓΔΜ ως Μακεδονία.

Το μακεδονικό όλα αυτά τα χρόνια ήταν βάθρο. Πάνω χτίσθηκαν καριέρες. Αναδείξαμε αρχιεπισκόπους, πρωθυπουργούς, περιφερειάρχες, δημοτικούς άρχοντες και εσχάτως συγκυβερνήτες. Αν μάλιστα μετρήσουμε και την προσφορά όλων αυτών στο έθνος, μπορούμε με ασφάλεια να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι πουλήσαμε την ψυχούλα μας μπιρ παρά. Ο Αντώνης Σαμαράς για παράδειγμα τίναξε στον αέρα την πιο επωφελή εθνική λύση (πακέτα Πινέιρο) αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει πρωθυπουργός μας. Είκοσι χρόνια μετά, αφού βαρέθηκε να κοιτάει το ταβάνι,  μας κυβέρνησε μια χαρά, με τα δίκτυα, τα ιδία πρόσωπα (στη διαδρομή προστέθηκαν και οι Μπαλτάκοι είναι αλήθεια), όλους αυτούς που έτρεχαν στα συλλαλητήρια και δάκρυζαν βλέποντας υψωμένο το λάβαρο της Αγίας Λαύρας κι επέστρεψαν με τα ίδια εθνικιστικά και μαξιμαλιστικά μυαλά… Το όνομά μας είναι η ψυχή μας, λοιπόν, αλλά ξέρετε, «άβυσσος η ψυχή…» κατά το γνωστό κλισέ.

Για να μην δαιμονολογούμε πάντως ο  κ. Τσιπρας δεν διέπραξε και εθνική προδοσία. Την πεπατημένη ακολούθησε.  Ουδέποτε πάντως η πεπατημένη ανέδειξε μεγάλους ηγέτες…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News