Δεν μπόρεσα να πάω στις 22.1 στην εκδήλωση «Για την Ελλάδα, τώρα» που διοργάνωσε επιτροπή πρωτοβουλίας. Είδα εδώ κι εκεί όσα γράφηκαν κι επιτέλους βρήκα με καθυστέρηση την ευκαιρία να παρακολουθήσω στο blod.gr με κάθε λεπτομέρεια ό,τι συνέβη εκεί.

Δεν θα πω γενικές εντυπώσεις από τις απόψεις που αναπτύχθηκαν, θα σταθώ σε ένα μόνο σημείο της (εκτεταμένης) τοποθέτησης της Α. Διαμαντοπούλου, που προς την αρχή της ομιλίας της είπε: «…Υποχρεωθήκαμε στη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, η διαδικασία δεν μας τιμά. Λίγες μέρες μετά τη συγκρότηση διατύπωσα την άποψη ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει τώρα – για την Ελλάδα τώρα- να πάρει χαρακτηριστικά [κυβέρνησης] εθνικής σωτηρίας, χωρίς χρονικούς προσδιορισμούς, με δυνατότητα ανασχηματισμού, με συμμετοχή λίγων πολιτικών και [με] τους άριστους των ελλήνων. Μάλιστα είπα, ότι οι πολιτικοί που θα συμμετέχουν θα πρέπει να δηλώσουν ότι δεν θα κατέβουν στις επόμενες εκλογές. Ολοι θυσιάζουν κάτι. Ας θυσιάσουμε λίγο από τη φιλοδοξία μας…».

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της και -προς μεγάλη έκπληξη- το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκρότημα, επικροτώντας προφανώς τη θέση της ομιλήτριας περί μη συμμετοχής των πολιτικών που μετέχουν στην κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Εκτιμώ ότι η πρόταση αυτή συνιστά ολίσθημα για την υπουργό, αδικεί τις απόψεις και τραυματίζει την εικόνα της.

Η κ. Διαμαντοπούλου το τελευταίο διάστημα επιχειρεί κατά το δυνατόν με τρόπο συγκροτημένο και σταθερό να πείσει το εθνικό ακροατήριο, πως -μεταξύ άλλων- η παραμονή της χώρας σε ΕΕ και ευρώ, η δημοσιονομική εξυγίανση με την υιοθέτηση κι υλοποίηση των αναγκαίων εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων, η τήρηση των νόμων κλπ υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, που ως γνωστόν υπερτερεί οιουδήποτε άλλου. Κι οι παρεμβάσεις της τουλάχιστον εδώ και 2 μήνες καταφανή στόχο έχουν να ωθήσουν τους συναδέλφους της υπουργούς, ώστε μαζί να δράσουν για τη σωτηρία της χώρας όχι μόνο μη υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος αλλά διαλύοντας κυριολεκτικώς κάθε στοιχείο της θεωρίας που το έχει καθιερώσει σε μοναδικό κριτή της ακολουθητέας -από κόμματα και πολιτικούς- κάθε φορά πολιτικής.

Το δύσκολο, όμως, δεν είναι η κατάλυση της θεωρίας του πολιτικού κόστους από τους πολιτικούς με το να μη μετέχουν στις εκλογές, δηλαδή μη εκτιθέμενοι στη δυσαρέσκεια ή και την οργή που συχνά προκαλούν στο εκλογικό σώμα μη δημοφιλή μέτρα και ρυθμίσεις, αλλά μάλλον το αντίθετο: Να μην υποκύψουν στο πολιτικό κόστος όσοι κρίνουν (όπως η υπουργός παιδείας, αν έχω αντιληφθεί καλώς) πως είναι ανάγκη να ληφθούν δυσάρεστα μέτρα, με το μόνο τρόπο που διαθέτει η κοινοβουλευτική δημοκρατία: συμμετέχοντας στις εκλογές και πείθοντας φίλους κι εχθρούς για το αναπόδραστο (αν έτσι πιστεύουν) αυτής της πολιτικής.

Αλλιώς είναι σαν να σνομπάρουν τους κινδύνους για την υγεία από την ηλιοθεραπεία, κάνοντας μπάνιο μόνο αφού έχει δύσει η ήλιος.    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News