Μαζέψτε μερικές εικόνες «νεότητας». Από μία διαφήμιση κολλαγόνου, από μία παρουσία «μοντέρνας» πολιτικού, από μία συνέντευξη «προοδευτικού» καλλιτέχνη και, τέλος, από μία τηλεοπτική εκπομπή, όπου οι δημοσιογράφοι αναζητούν εναγωνίως «νέες» ιδέες για λύση του αδιεξόδου σε κάποιο ζήτημα.

Θέλετε περισσότερο γέλιο; Παρατηρήστε γύρω σας τις παχουλές κυρίες με τα περίεργα μαλλιά, τα παιδιά τους με τα κινητά, τους άνδρες τους με τα τζιπ, τα ακανόνιστα μπαλκόνια με τις «κατουρημένες» ταράτσες των ελληνικών πόλεων, τους τηλεοπτικούς σταθμούς της επαρχίας, τα «βλαχογκουρμέ» εστιατόρια, τις εμφανίσεις τής κάθε τραγουδιάρας στα σκυλάδικα, τα πρωινάδικα, το life style γενικώς, τις συζητήσεις εναντίον του καπιταλισμού, τους παλιούς ροκάδες, τους αγνούς αριστερούς, τους μοντέρνους δεξιούς. Απομονώστε σε κάδρο κάθε ηττημένο «αγωνιστή» του γελοίου που, τρέχοντας να προλάβει με ζήλο, το «νέο», παλεύει μεταξύ αδικαιολόγητου ναρκισσισμού και κατάθλιψης.

Οι εξουσίες χρησιμοποιούν τη νεότητα, κυρίως μετά την επικράτηση του καταναλωτικού συστήματος και της διαφήμισης. Το να είσαι νέος στον συνειρμό με τα προιόντα, είναι η πετυχημένη συνταγή. Το να είσαι νέος στον συνειρμό με τις ιδέες, είναι ξεκίνημα για νέα πολιτική. Κι όσο πιο προοδόπληκτη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ γίνεται ευάλωτη σε συνειρμούς. Εν τω μεταξύ, η απάτη και οι ψευδαισθήσεις κρύβονται στον λεκτικό φετιχισμό και στις παραπλανητικές εικόνες. Κι επειδή είσαι μέλος μιας μάζας που δεν μπορεί να ξέρεις την αποτελεσματικότητα του νέου, επιλέγεις μόνο το φασματικό του περίγραμμα.

Ο Σαμαράς, ας πούμε, γεννήθηκε γέρος και σε όλη του τη ζωή τον ακολουθεί αυτή η αίσθηση φθοράς, χωρίς να μπορεί να το κρύψει. Ο Τσίπρας, επίσης, γεννήθηκε γέρος αλλά σε ξεγελάει η ευεπίφορη αλλά επικίνδυνη αθωότητά του. Οι παράξενες φυσιογνωμίες του ΣΥΡΙΖΑ, από τη Γαϊτάνη ως τον Βαρουφάκη, πέρασαν στο υποσυνείδητο του κόσμου ως νέο, επειδή η πρόκληση είναι διεγερτική. Οι λέξεις, πάλι Αριστερά, προοδευτικός -ο Κουβέλης προοδευτικός;- επανάσταση, αντίδραση, ρήξη, ριζοσπαστικό και ένα σωρό άλλες βαρύγδουπες λέξεις συνεχίζουν να μπαινοβγαίνουν στο λεξιλόγιο του κάθε πονηρού που θέλει να επικοινωνεί με συνθήματα και όχι με δείγματα πράξεων.

Ποτέ όμως η προπαγάνδα δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν, αν δεν είναι έτοιμος να τη δεχτεί. Το πρόβλημα με τη φαιδρή προοδοπληξία των Ελλήνων ξεκινάει από την πολιτιστική τους ανεπάρκεια. Από την υποκριτική παιδεία που συνεχίζει να προτείνει τη διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης, ως άλλοθι αδράνειας απέναντι στη δημιουργία. Ο συντηρητικός δάσκαλος οδηγεί τον μαθητή απευθείας, στον συντηρητικό πολιτικό. Προετοιμάζονται γενιές που μόνο ακούνε και δεν μιλούν. Που μόνο εντυπωσιάζονται αλλά δεν ενεργούν. Αυτή γνωστή ανοησία «τα λέει καλά, θα τον ψηφίσω» καλλιεργείται μέσα σε μια σχολική τάξη το πρωί και το βράδυ στην τηλεόραση.

Δεν υπάρχει παλιό και καινούριο. Ούτε σε πρόσωπα ούτε σε λόγια ούτε σε ιδέες. Υπάρχουν μόνο πράξεις ανθρώπων. Γιατί πρόοδος είναι οτιδήποτε ωθείται από εξέλιξη και οδηγεί σε βελτίωση. Δεν είναι ούτε το θύμα του καταναλωτισμού που ψάχνει τη νεότητα στα μπότοξ ούτε και οι ασυναρτησίες των συνθημάτων που καταδικάζουν στη σήψη τις κοινωνίες. Νέο και προοδευτικό είναι η άσκηση, η καλή διατροφή, ο έρωτας, η διαύγεια, η πνευματική και οικονομική ανάπτυξη και πάνω από όλα το αποτέλεσμα σε κάθε κίνηση και δράση της ζωής μας.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη φορά, το νέο μότο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτυχημένο. Και είναι πραγματικά απίστευτο πώς κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να ξεσκεπάσει τον σηπτικό συντηρητισμό της Αριστεράς και να ανανεώσει ένα δεξιό κόμμα που, μέχρι χθες, βρισκόταν στα όρια της διάλυσης.

Δυστυχώς, το νέο βρίσκεται εκτός εξουσίας και σίγουρα όχι στα κόμματα. Ειδικά σε μια κοινωνία που ακόμα αποθεώνει τον κρατισμό και συνδέει την πρόοδό της με τις αποφάσεις των αποτυχημένων πολιτικών και των αργόμισθων κρατικών υπαλλήλων. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News