Υστερα από μακρόχρονη απουσία, απεφάσισα να εκφράσω μέσω του αγαπητού μου Protagon – είχα προτάσεις και από το CNN, το Al Jazzerra News, αλλα και από το Master Chef – την πλήρη αγανάκτηση και πικρία μου. Διότι, επί μία εβδομάδα τώρα, και φοβούμαι επί αυτό θα συνεχισθεί επί μακρόν, η χώρα υφίσταται καταιγισμό αναλύσεων και ερμηνειών, ακόμα και διδαχές γύρω από το «μήνυμα» των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο Πρωθυπουργός μας, τα κόμματα και οι υποψήφιοι, οι εκπρόσωποι και οι συνδικαλιστές, οι απρόσωποι και οι δημοσκόποι, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θεώρησαν ως πρώτιστο καθήκον τους να αναλύσουν το «μήνυμα», να το προεκτείνουν, να το τυλίξουν με σημαίες και ιαχές.

Κανείς δεν σκέφτηκε εμένα, τον απλό ψηφοφόρο και το αντίστροφο μήνυμα που έλαβα εγώ, ο υποφαινόμενος. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι το μήνυμα, που έλαβα εγώ – από τις εκλογές και τα κόμματα, από τους υποψηφίους και τα τηλεοπτικά παράθυρα – έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από εκείνο που έστειλα ως ψηφοφόρος, είναι καθοριστικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον του έθνους. Το άλλο, ξεχάστηκε κιόλας. Με την δέουσα λοιπόν ευθύνη και σεμνότητα, και ως πραγματικός πρωταγωνιστής – protagon, δηλαδή – των εκλογών, επιθυμώ εδώ να αναλύσω το μήνυμα που έλαβα εγώ, ο υποφαινόμενος, εν γνώσει της τεραστίας σημασίας και ανατροπής, που συνεπάγεται.

1. Τα βράδια των εκλογών κι ενώ περιέτρεχα τα τηλεοπτικά παράθυρα, αισθάνθηκα ότι είχε γίνει μια νεκρανάσταση των ζόμπι. Μια πραγματική, εφιαλτική ανάσταση των ξεχασμένων ζόμπι! Ο πολιτικός μας κόσμος: τι μικροκομματικές ερμηνείες των “μηνυμάτων”, τι φλύαρη κενολογία, τι φθαρμένη μαγνητοταινία στα χείλη, τι αναισθησία απέναντι στο ζοφερό παρόν, που εκείνος –ο πολιτικός κόσμος- δημιούργησε. Εστω λοιπόν: δεν θεώρησαν ότι έπρεπε να παραιτηθούν από τα κομματικά τους αξιώματα, ούτε να μειώσουν τα προνόμια τους. Καθώς όμως η θύελλα σαρώνει τα σπαρτά και τους ανθρώπους, δεν μπορούν τουλάχιστον να πουν ένα όχι στα μικρόφωνα, να ψελίσουν ένα συγγνώμη στους πολίτες;

2. Το μήνυμα της αποχής: η αξία του δεν έγκειται στα ποσοστά, ούτε στην χωροταξική του κατανομή. Η αξία της αποχής έγκειται στην σιωπή, στην εκκωφαντική δύναμη της σιωπής. Ευτυχώς, η αποχή δεν έχει – ούτε μπορεί να έχει – εκπροσώπους, δεν ερμηνεύει τη στάση της, δεν διεκδικεί μια θέση στα τηλεπαράθυρα. Η αποχή –ευτυχώς- δεν ακούει τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις. Είναι απλώς η βουή των πλησιαζόντων γεγονότων.

3. Οι κυβερνητικοί βουλευτές και τα στελέχη –τι χάρμα μετάλλαξης! Πως υπερασπίζονται όσα μέχρι χθές λοιδωρούσαν, πόσο εύκολα ξεχνούν τις χθεσινές τους υποσχέσεις. Ας μην υποκρίνονται τουλάχιστον. Λίγοι –το ξέρω!- ενδιαφέρονται πραγματικά για την σωτηρία της πατρίδας, για να αποφευχθούν τα χειρότερα από όσα μας μέλλονται. Τη δική τους σωτηρία επιδιώκουν οι πολλοί, στην πολιτική τους επιβίωση αποβλέπουν. Αυτό, τουλάχιστον, θα ήταν μια ομολογία κυνική αλλά ανθρώπινη. Τα υπόλοιπα είναι μια αφόρητη υποκρισία.

4. Αυτή η «ολική επαναφορά» της Νέας Δημοκρατίας, τι εύστοχος χαρακτηρισμός! Ολική επαναφορά: στον λαϊκισμό και την αυταρέσκεια, στην ανευθυνότητα και την υποκρισία. Αυτοί, οι εναντίον του μνημονίου, αποδείχθηκαν απλώς αμνήμονες: του τρόπου που κυβέρνησαν την χώρα, των ερειπίων που άφησε η άτακτη φυγή τους.

5. Οι ηττημένοι των εκλογών: όχι, δεν είναι τα κόμματα εξουσίας, ούτε ο δικομματισμός –μην σας παραπλανούν! Ο πραγματικός, ο μεγάλος ηττημένος των εκλογών είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι παράλληλες του συνιστώσες, εντός η εκτός. Διότι μες στην ιστορική τους ακινησία, δεν είχαν καν δίλλημμα: αν η Αθήνα παρέμενε με τον Δήμαρχο της απαξίωσης και της φθοράς, ούτε αν στην Θεσσαλονίκη επικρατούσε ο Ανθιμος και οι αφορισμοί του. Πλην Λακεδαιμονίων, λοιπόν – τι κρίμα! Ναι, πλην Λακεδαιμονίων, όπως πάντα, φοβούμαι για πάντα.

 

6. Ετσι, λοιπόν: η ελπίδα δεν προήλθε από τους κομματικούς διαδρόμους, δεν χάιδεψε τα αυτιά της εξουσίας η των μέσων ενημέρωσης, δεν κολάκεψε τις αδυναμίες μας. Η ελπίδα, στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, ήρθε από ψυχωμένους ανθρώπους, από την δύναμη των ονείρων, από το χάσμα με τους «άλλους». Αν έλθει και πάλι η ελπίδα στην χώρα, την χώρα μας, με τον ίδιο παράδοξο τρόπο θα έλθει, με τα ίδια ανεπαίσθητα βήματα.

 

Ετσι λοιπόν, εγώ ο υποφαινόμενος, καταμετρώ τα μηνύματα που έλαβα από τις εκλογές, τα κατατάσσω κατά κατηγορίες, τα φυλάττω ως κόρη οφθαλμού. Εκείνα, τα άλλα που έστειλα, έχουν κιόλας φθαρεί από τους ανέμους, η δεν έφτασαν ποτέ στους παραλήπτες. Από σήμερα άλλωστε, ίσως και από χθές, άλλα μηνύματα θα κυριαρχούν: των αγορών και της τρόικας, των ομολόγων και της βάσκανης μας μοίρας. Μόνον που –άλλη αποκάλυψη κι αυτή! –καθώς κατέτασσα, εγώ ο υποφαινόμενος, τα μηνύματα που έλαβα από τις εκλογές και τις τηλεοράσεις, χαρις στα μηνύματα που λαμβάνω χρόνια τώρα από τις εκλογές και τις τηλεοράσεις, μπόρεσα να απαντήσω στο μέγιστο, στο καταλυτικό ερώτημα: το πως έφτασα, εγώ ο υποφαινόμενος, υποθέτω όμως και σεις, να κλαίω τα βράδυα για την πατρίδα μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News