Η εξουσία, είναι αλήθεια, «ανεβάζει» τον άνθρωπο. Η Ζωή, για παράδειγμα, όταν με σηκωμένο το φρύδι και χωροφυλακίστικη εκφορά λόγου προπηλακίζει αστυνομικούς ή/και δημοσιογράφους, ασφαλώς περνάει καλά. Η ίδια, οι θαυμαστές της – αλλά και τα κανάλια, που μ' αυτά/με τέτοια θρέφονται πλέον. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, πάλι, όταν με εδαφιαία υπόκλιση «εισάγει» τον Αλεξέι Μίλερ της Gazprom στα ελληνικά πράγματα, ή όταν με τα μάτια να λαμπυρίζουν από Ιστορία χαιρετά τον ίδιο τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ζει πρόδηλα το όνειρα μιας ζωής που κουτσουρεύτηκε με την έξωση από το ένα και γνήσιο ΚΚΕ.

Όταν λοιπόν φθάσει η ώρα για το μεγάλο «Ναι» ή για το μεγάλο «Όχι», θα ζει μέσα τους αυτός ο σημαντικός αντικατοπτρισμός του εαυτού τους. Και θα οδηγήσει το χέρι στην απόφαση.
Βέβαια, υπάρχει το ζήτημα… ποιο θα είναι το ερώτημα! Θα είναι η συνεχώς μαγειρευόμενη και μη ολοκληρωνόμενη συμφωνία; ή θα είναι η συνεχώς επισειόμενη αλλά μηδέποτε αγγιζόμενη «ρήξη»; Ούτως ή άλλως, όμως, το «Ναι» ή το «Όχι» θα γίνει κάποια στιγμή μονόδρομος – και γι' αυτούς, όπως και για τον (πολύ πιο αυτάρκη) Γιάνη Βαρουφάκη, για τον (πολύ πιο σταθερό) Κώστα Λαπαβίτσα, για την (πολύ πιο γήινη) Ραχήλ Μακρή για τον (αναδυόμενο) Στάθη Λεουτσάκο.

Την ουσία την έδειξε με τρόπο σπάνια ξεκάθαρο για τα ελληνικά μας πράγματα ο Νίκος Παππάς – στο ThePressProject, χαρακτηριστικά – όταν και κομματική πειθαρχία μας (=τους) έταξε σ' αυτήν τη στροφή, αλλά και έντιμη απώλεια/αναγνώριση της δεδηλωμένης προανήγγειλε, εάν και εφόσον.

Για το καθένα και την καθεμιά, η ώρα του μεγάλου «Ναι» και του μεγάλου «Όχι» έχει το δικό της νόημα. Μεγαλείο, προσγείωση, ανάδειξη, βόλεμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News