Υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν Πρωθυπουργό της χρεοκοπίας;
Υπάρχει: ένας Πρωθυπουργός του διχασμού.

Πέρα από το πώς διαπραγματεύθηκε επί πέντε μήνες ο Αλέξης Τσίπρας, πέρα από τον χρόνο που χάθηκε – με ευθύνη της δικής μας κυβέρνησης ή των Ευρωπαίων, που είναι μία μεγάλη συζήτηση… – και πέρα από το αν πιστεύει κανείς ότι υπάρχει η παραμικρή σχέση εμπιστοσύνης πλέον ανάμεσα στον Έλληνα Πρωθυπουργό και στους συνομιλητές του, στο τέλος της ημέρας υπάρχει κάτι σημαντικότερο: αυτό που λέγεται “ευθύνη” ενός ηγέτη απέναντι στον λαό.

Ο δικός μας Πρωθυπουργός, γιατί είναι όλων μας και έτσι οφείλει εκείνος να μας αντιμετωπίζει – ακόμα και αν εμείς δεν κάνουμε το ίδιο – σαν μία οντότητα. Ο λαός δεν τεμαχίζεται και δεν κατηγοριοποιείται. Εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως περισσότερο ή λιγότερο φιλο-Ευρωπαίοι, ως προοδευτικοί ή συντηρητικοί, ως δεξιοί – κεντρώοι – αριστεροί, παναθηναϊκοί και ολυμπιακοί… Μπορούμε να δηλώνουμε ό,τι μας γουστάρει!

Αλλά εμείς δεν είμαστε πρωθυπουργοί. Εκείνος είναι και οφείλει να μας υπενθυμίζει, με τα λόγια και με τις πράξεις του, ότι είμαστε μέλη της ίδιας κοινωνίας, με κοινούς κανόνες, κοινή Ιστορία και κοινό μέλλον.

Εδώ και 48 ώρες, αλλά ακόμα και στον επίλογο της ομιλίας του στο Σύνταγμα, ο Αλέξης Τσίπρας κάθε φορά που μίλησε δημοσίως, έθεσε ως ζητούμενο την ενότητα και την ομοψυχία την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος. Αυτή η έκκληση – από μόνη της – θα έβαζε οποιονδήποτε σε σκέψεις: αυτό που αναζητούσε ο Πρωθυπουργός ήταν ένας τρόπος να απεμπλακεί από αυτό που ο ίδιος θεωρεί “κακή συμφωνία” με τους δανειστές. Ο κίνδυνος είναι, αναζητώντας διέξοδο για την κυβέρνησή του, να εγκλωβίσει τους Έλληνες στη δίνη ενός αδιέξοδου διχασμού. Έχω την εντύπωση ότι, αν δεν φοβόταν πραγματικά τον διχασμό, δεν θα είχε ανάγκη να εύχεται κάθε τόσο για την ενότητα του λαού από το πρωί της Δευτέρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News