Έχω την αίσθηση ότι το δημοψήφισμα της Κυριακής έκλεισε το ελληνικό ζήτημα. Οι εταίροι κατάλαβαν πως η ελληνική κοινωνία δεν έχει καμιά διάθεση να συναινέσει σε ένα πλαίσιο ειλικρινούς συνεννόησης με τον δυτικό κόσμο. Επισημαίνω, όχι μόνο με την Ευρώπη, αλλά με ολόκληρο τον δυτικό κόσμο!

Είναι φανερό πως οι Έλληνες επιδεικνύουν ιδιαίτερη ανοχή σε οτιδήποτε μπορεί να προτάξει το θυμικό έναντι της λογικής τους. Είτε είναι πολιτικό είτε οικονομικό πρόταγμα. Και γι' αυτό δεν αντιδρούν όταν ο συνομιλητής τους λέει ψέματα, κάνει λογικά άλματα, επικαλείται αυθεντίες και αφορίζει χωρίς τεκμήρια. Οι Έλληνες είναι ανεκτικοί στη σχετικότητα των εννοιών και η αμφισημία των λέξεων απλά εξάπτει τη «δημιουργική ασάφεια» της φαντασίας τους.

Όλα αυτά δεν θα πείραζαν αν οι διαθέσεις για το μέλλον δεν απέκλειαν την πολιτική συνεννόηση. Αυτοί οι πέντε μήνες που πέρασαν υπήρξαν καταλυτικοί για τους εμπλεκόμενους, ώστε να καταλάβουν με ποιον έχουν να κάνουν.

Κανείς ορθολογιστής Ευρωπαίος δεν θα έκλεινε καμιά συμφωνία απόψε με τον Τσίπρα χωρίς εγγυήσεις. Ποιες είναι αυτές; Είναι λογικά ανέφικτο να προχωρήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα με υπουργό τον Λαφαζάνη. Δεν πρόκειται να βάλει την υπογραφή του πουθενά. Είναι αστείο να προωθήσει ο Κατρούγκαλος μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση. Θα διορίζει και θα πολλαπλασιάζονται σαν «Λερναία Ύδρα» οι καινούργιοι «πελάτες». Και τέλος, είναι κωμικό να κατευνάσει κανείς τη libido του Στρατούλη και πολλών οπαδών της «λαϊκής δημοκρατιας» για «κοινωνική δικαιοσυνη» σύμφωνα, όμως, με τα δικά τους πρότυπα.

Ο Τσίπρας είχε την ευκαιρία να ξεγελάσει τους Ευρωπαίους στην αρχή. Τώρα είναι μάλλον αργά. Μου είναι αδιανόητο να δεχτούν την προοπτική μιας κυβέρνησης στην Ευρωζώνη που είναι φτιαγμένη κατά 60% για εθνικό νόμισμα. Ούτε και πιστεύω ότι μπορεί να αποκατασταθεί η οποιαδήποτε εμπιστοσύνη μετά την επίδειξη δύναμης του δημοψηφίσματος.

Η μόνη μου ελπίδα είναι το στάθμισμα της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης που αναγκαστικά θα επωμιστούν και η διατάραξη της γεωπολιτικής συνοχής στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Γενικότερα όμως, το ελληνικό ζήτημα έχει κλείσει ως προς τις διαθέσεις της παγκόσμιας οικονομίας και της Ευρώπης. Οριστικά και αμετάκλητα. Η τελευταία λέξη μάλλον ειπώθηκε χθες στο Παρίσι και δεν πρόκειται να ανακληθεί. Μένει να δούμε αν ο «λαϊκός μας ηγέτης» είναι διαθέσιμος να θυσιαστεί για να σώσει τη χώρα του ή να πεθάνει μαζί της, μπαίνοντας στα μπλουζακια των πιτσιρικάδων της Κούβας και της Λατινικής Αμερικής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News