Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε στα περισσότερα θέματα λάθος άποψη. Υπήρξε όμως μία άποψη την οποία εξέφρασε λίγο πριν από τις τελευταίες εκλογές, η οποία ήταν απόλυτα σωστή. Ότι η ανθρωπότητα δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση -και φυσικά όχι με την ευρωζώνη- και ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αρχίζει να εξετάζει και μοντέλα ανάπτυξης εκτός ΕΕ όπως στην Λατινική Αμερική.

Η άποψη αυτή της κυρίας Κωνσταντοπούλου είναι προφανώς επαναστατική σε μια χώρα της οποίας η κυρίαρχη πολιτική, δημοσιογραφική και πνευματική ελίτ ασχολείται νυχθημερόν αποκλειστικά και μόνο με τα καμώματα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, με τους χρησμούς του Mario Draghi, τις τσαχπινιές του Jean-Claude Juncker, τις νευρώσεις του Jeroen Dijsselbloem. Και όλη αυτή η ενασχόληση θα ήταν ίσως δικαιολογημένη, αν το μοντέλο της ΕΕ καθώς και η παρουσία της Ελλάδας εντός αυτού, ενέπνεε κάποια ελπίδα. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Όσον μεν αφορά το «ευρωπαϊκό μοντέλο» αυτό απλά επιτείνει τον επιθανάτιο ρόγχο της Ελλάδας, όσο δε αφορά τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ -τουλάχιστον αυτές που ανήκουν στην ευρωζώνη- οι προοπτικές να ξαναβιώσουν κάποια σοβαρή οικονομική ανάπτυξη στο μέλλον, είναι μάλλον μηδαμινές.

Για έναν φιλελεύθερο η Λατινική Αμερική είναι μια αποκάλυψη. Σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση που στοχεύει στην απόλυτη ομογενοποίησης της Ευρώπης ως ενός τεράστιου φορολογικού μηχανισμού που τρέφει την κεντρική και τις τοπικές  γραφειοκρατίες, η Λατινική Αμερική παρέχει επιλογές:

Θέλεις σοσιαλισμό; Τράβα στον Ισημερινό, τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία. Γουστάρεις νεοφιλελευθερισμό; Τρέχα στον Παναμά και στην Κολομβία. Θέλεις σοσιαλδημοκρατία; H Κοστα Ρίκα και η Χιλή σου γνέφουν.Te gusta El Populismo; Να η Αργεντινή του Juan Perón και των Kirchner να σε υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες! Απ’ όλα έχει ο μπαξές.

Κάτι που δεν συμβαίνει με τον μπαξέ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εγγελιανοί κηπουροί του ευρωπαϊκού μπαξέ ακολουθώντας το πνεύμα του πνευματικού τους πατέρα, στοχεύουν στην εκρίζωση κάθε διαφορετικότητας, κάθε αποκλίνοντος στοιχείου που δεν εναρμονίζεται με τα προαπαιτούμενα της «ενωμένης Ευρώπης»:

Θέλεις να δημιουργήσεις επιχειρηματικές ζώνες μηδενικής φορολογίας στη χώρα σου; Δεν μπορείς…  ουρλιάζουν εν χορώ οι χαρτογιακάδες του Juncker. Παραβιάζεις κοινοτικά κεκτημένα.

Θέλεις να δώσεις προνομιακή μεταχείριση σε επιχειρήσεις της Silicon Valley να επενδύσουν στη χώρα σου; Όχι προς Θεού! Παραβιάζεις τους κανονισμούς που αφορούν τον ανταγωνισμό.

Θέλεις να επαναφέρεις ένα από τα βασικά κεκτημένα του πολίτη, δηλαδή το τραπεζικό απόρρητο; Όχι προς Θεού αφρίζουν τα επιτελεία των Βρυξελλών. Ενισχύεις της φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα χρήματος. 

Στο γνωστό παραμύθι του Hans Christian Andersen όταν το άσχημο παπί ανοίγει την πόρτα του κήπου και βγαίνει έξω, διαπιστώνει προς μεγάλη του έκπληξη ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος έξω από τον κήπο του σπιτιού του.

Όπως το άσχημο παπί έτσι και όταν οι ντόπιες ελίτ εγκαταλείψουν τον ευρωεπαρχιωτισμό τους, θα διαπιστώσουν την ύπαρξη ενός ολόκληρου κόσμου έξω από την ασφυκτική ευρωμιζέρια.

Μόνο που θα είναι αργά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News