«Δεν μπορούμε να σας δώσουμε τις προσκλήσεις γιατί η κυρία ΠτΒ δεν έχει ορίσει ακόμα την ώρα της συνεδρίασης» μου έλεγε η φωνή από την άλλη άκρη του ακουστικού. Έκανα παράπονα. «Μπορείτε να μπείτε σαν επισκέπτης και να περιμένετε στο καπνιστήριο, έχει και κυλικείο και θα περάσει ευχάριστα η ώρα». Πράγμα που έπραξα. Πέρασα όλους τους ελέγχους και μπήκα με το καρτελάκι κρεμασμένο στο πέτο μέσα στη Βουλή. Ένας δαιδαλώδης χώρος στον οποίον παίζονται οι τύχες της χώρας, ανοιγόταν μπροστά μου.

Το καπνιστήριο της Βουλής είναι ένα μέρος μέσα στους καπνούς, τις αθυροστομίες, τις πολιτικές συζητήσεις, τις φήμες και φυσικά τις ειδήσεις. Αν και καπνιστήριο δεν είχε ούτε ένα σταχτοδοχείο με αποτέλεσμα οι πιο ευγενικοί παριστάμενοι να ρίχνουν τις στάχτες και τα αποτσίγαρά τους μέσα σε άδεια πλαστικά ποτήρια και μπουκάλια που ήταν παρατημένα όπως να 'ναι στον χώρο, ενώ οι πιο αμελείς πετούσαν γόπες και αποτσίγαρα στα μάρμαρα του πατώματος. Αυτήν την κατάσταση την πλήρωσε ένας βελούδινος βεραμάν καναπές έξω από το γραφείο του Κ. Μητσοτάκη όπου γόπες, κάφτρες, αποτσίγαρα και καναπές είχαν γίνει ένα. Το μόνο που με συγκίνησε σε εκείνον τον χώρο, εκτός από τα πηγαδάκια με πολιτικούς και δημοσιογράφους, ήταν η αίθουσα των πολιτικών συντακτών όπου η ξύλινη επίπλωση και η αγωνία για ενημέρωση, μου θύμισαν τις περιγραφές της Ελένης Βλάχου για τα παλιά γραφεία των εφημερίδων. Κατά τα άλλα, καφέδες, τζιν τόνικ και άλλα ποτά και ροφήματα έδιναν και έπαιρναν, όλοι τους, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ήταν «πτώματα» από την κούραση.

Παράλληλα, συνέχιζα τους γύρους στους διαδρόμους της Βουλής, κυλικείο, εντευκτήριο και ξανά καπνιστήριο, ήταν ένα δρομολόγιο που το έκανα ίσα με δέκα φορές. Η φήμη που κυκλοφορούσε έντονα στους διαδρόμους ήταν ότι ο κ. Τσίπρας είπε στους βουλευτές που δεν θα ψήφιζαν τη συμφωνία «Ή ταν ή επί τας».
Αυτή η κατάσταση που όλοι, επισκέπτες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί βρισκόμασταν στην κυριολεξία αιχμάλωτοι της Ζωής κράτησε μέχρι τις 20.30 όπου ξεκίνησε η συνεδρίαση. Μέτα από αυτό οι επισκέπτες έπρεπε να βγούμε έξω και να στριμωχτούμε σε μία ουρά ογδόντα  ατόμων που περίμεναν να μπουν στα θεωρεία μέσα από μια στενή πόρτα. Ταυτόχρονα, οι υπουργοί νυν και πρώην κατέφταναν στη Βουλή με τα υπουργικά τους αμάξια. Ώσπου ξαφνικά, μάχη! Εκρήξεις άρχισαν να ακούγονται όλο και πιο κοντά μας και μερικές κυρίες τρομοκρατήθηκαν. Αμέσως άρχισε να χτυπά το τηλέφωνό μου, ήταν οι γεμάτοι αγωνία γονείς μου από τη Θεσσαλονίκη που έβλεπαν τα επεισόδια και έτρεμαν μπας και βρεθώ άμαχος και κοστουμαρισμένος εν μέσω διασταυρούμενων πυρών.

Τέλος πάντων, κάπως έτσι έφτασα στον έλεγχο της εισόδου όπου με «έγδυσαν», παρέδωσα ότι είχα πάνω μου κινητό, ρολόι, πορτοφόλι, νομίσματα ακόμα και ένα πλαστικό στυλό, όλα με υποχρέωσαν να τα αφήσω στην είσοδο. Με αυτά και με αυτά έφτασα στη θέση 27 στο άνω δυτικό θεωρείο στις 21.30. Η αίθουσα της Βουλής είναι σαν καζίνο, κατάφωτη και χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Δυστυχώς είχα χάσει την αρχική ένταση με την ΠτΒ επί του βήματος. Την ώρα που έφτασα η συνεδρίαση διεξαγόταν κανονικά και οι ομιλητές εναλλάσσονταν ενώ εμείς κρεμόμασταν πάνω από τα θεωρεία. Μία ερώτηση πλανιόταν πάνω στα θεωρεία: Πού είναι ο Τσίπρας; Δεν θα έρθει ο πρωθυπουργός; 
Όταν η ομιλία δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα, καθόμασταν και παρατηρούσαμε τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των βουλευτών που έμπαιναν σιγά σιγά στην αίθουσα. Για παράδειγμα, το εμπριμέ εξώπλατο μπλουζάκι μιας βουλευτού από τη Β. Ελλάδα συγκέντρωσε τα βλέμματα πολλών ή τα αθλητικά παπούτσια και το σκισμένο τζιν γηραιού δημοσιογράφου και νυν βουλευτή έγιναν στόχος πολλών σχολίων. Από ψηλά η αίθουσα της βουλής ήταν σαν μία χρωματική παλέτα, από αριστερά πιο ανοιχτά χρώματα και από δεξιά πιο σκούρα.

Όλοι ζαλιζόμασταν από την κούραση όταν ακούσαμε τα φλας των φωτογράφων να πέφτουν σαν ριπές πυροβόλου και η φράση «Ήρθε ο Τσίπρας» μας διαπέρασε. Έτσι, παρόλη την κούρασή μας, τεντώσαμε τα αυτιά μας σαν τα σκυλιά που φερμάρουν και κρεμαστήκαμε από τα θεωρεία για να βλέπουμε καλύτερα. Έδινε την εικόνα του καταβεβλημένου Παλαιολόγου στα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Τι να τους πει τώρα; Πώς να τους αλλάξει την κοσμοθεωρία πέντε ετών μέσα σε μια στιγμή; Ήταν αργά όταν ξεκίνησε η ψηφοφορία, δεν είχα κουράγιο να την παρακολουθήσω και αποχώρησα. Ήταν αδιαμφισβήτητα μία ιστορική στιγμή και τυχεροί, αν και ταλαιπωρημένοι, ξενυχτισμένοι και καταϊδρωμένοι, όσοι την έζησαν από κοντά.

O Παύλος Αλεξιάδης είναι τριτοετής φοιτητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Κομένιους στην Μπρατισλάβα και εκλεγμένο μέλος του επταμελούς συμβουλίου της ελληνικής κοινότητας στη Σλοβακία.
Βρείτε τον Παύλο Αλεξιάδη στο facebook και στο twitter

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News